Հայրենիքից հետո, Ֆերնանդո Արամբուրու Նա գրական ասպարեզ է վերադառնում ավելի անհատական աշխատանքով: Բայց այս աշխատանքի թերևս ամենաանձնային կողմը այն է, ինչ վերաբերում է հենց ընթերցողին:
Այս գիրքը կարդալն առաջացնում է էական կարեկցանք, որը ստեղծում է ընդհանուր երևակայությունը, գրողի ՝ կյանքը պատմելու մտադրությունը և այն, ինչ տեղի է ունենում, ներքին ձայնի երկարացում: Մեր ներքին ֆորումը շշուկ է, տարրական կամք ՝ ի դեմս այն բանի, թե ինչպիսին է ապրելը և հարմարվելը միջավայրին, փոփոխություններին, հանգամանքներին: Այս գրքի ներքին ձայնը դառնում է մեր սեփական ձայնը ՝ օրորելով մեզ կարդալու երազում:
Հասնելով ճանաչման որոշակի մակարդակի ՝ շատ գրողներ ավարտեցին գրել իրենց գրելու մոտիվացիայի գիրքը: Երբեմն դա ավարտվում է որպես գրելու արվեստի պաշտոնական բացատրություն, երբեմն էլ մենք վայելում ենք գրելու արվեստի բացատրությունը ՝ որպես լեզուն տիրապետելու կախարդանք: Առանց ինձ այս ինքնանկարում Ֆերնանդո Արամբուրուն կարծես սկսում է փնտրել գրելու իր պատճառները, կարծես թե դրանք բացահայտ կդարձներ գրքի զարգացման մեջ:
Բայց, ի վերջո, դրա մասին չէ: Գրեթե ավտոմատ գրելու, անգիտակից վարժության կամ շարադրության համար վերագրվող այս պատահական օրերի ինքնանկարը կազմում է ներքին կյանքի բնապատկեր ՝ թարգմանված ընթերցողի ցանկացած հուզական լեզվով:
Ինչ փուլում էլ որ հայտնվենք, այս գրքում կգտնենք մեր էությունը փնտրող: Մեր կամքի հիմունքները կեղծված են լինելու և լինել լինելու սովորումից: Մարդը նա է, ով երբեմն սիրում է, և ով ատում է ուրիշներին: Մարդը նա է, ով ինքն իրեն մահկանացու է ճանաչում, բայց հոգու խորքում փորձում է թաքնվել մանրուքների միջև ՝ կառչած մնալով հորից, մորից կամ որդուց, որը պատրաստվում է առաջացնել իր առաջին մեծ հիասթափությունը:
Ոչ թե այն, ինչ մենք ենք, այստեղ է, այլ հաճելի է տեսնել, որ մենք բոլորս գրողն ենք, առանց մեզ հուզիչ կյանքի, ինքնանկարի հեղինակը:
Դուք կարող եք գնել հիմա Ինքնանկար առանց ինձ, Ֆերնանդո Արամբուրուի նոր գիրքը, այստեղ ՝