Նյութական իրերը ինչ -որ պահի կարող են հասնել ամենավառ հիշողության նշանակությանը: Մելամաղձոտությունը, կարոտը կամ սերը կարող են իրենց բուրմունքով ներծծել այն հագուստները, որոնք զբաղեցրել են այն մարմինները, որոնք արդեն այնտեղ չեն:
Եվ դա տեղի է ունենում բոլորովին այլ կերպ յուրաքանչյուր անձի համար: Էլեոնորայի համար, նրա շատ հագուստներ, որոնք ապահովված էին ցեց գնդիկներից, կազմում են մեղքի և հիասթափության մեջ ծածկված անցյալ: Այս բլուզներից, կիսաշրջազգեստներից կամ զգեստներից շատերը զբաղեցնում են Ֆլորենցիայի բնակարանի պահարանները, որտեղ Էլեոնորան անցկացրել է իր գոյության մեծ մասը:
Այժմ նրա դուստրը ՝ Կորինն է, ով ապրում է Իտալիայում, մասամբ փնտրելով ֆիզիկական և հուզական հեռավորություն մորից: Նրանց գաղտնիքները, առկախ պարտքերը և փոխադարձ սխալները թաքցնում են հաշտության ճանապարհը:
Բայց մայրը երբեք չի տրվում դստեր կորստին: Իրեն արդարացնելու համար Ֆլորենցիայից եկած հագուստը դառնում է նրա ճշմարտության փոխանցողը, այն կենսական մղումները, որոնք նրան պարտությունից պարտություն են տանում:
Կորինի համար հասկանալը, որ իր մայրը ՝ Էլեոնորան, այնպիսին է, ինչպիսին նա կա, և որ նա այնպիսին էր, ինչպիսին որ եղել է, զգացմունքային և բանական անդունդ է: Կերպարների անհամամասնությունը անհնար է դարձնում այս համակրանքը, միշտ ավելի դժվար է նրանցով, ում միավորում է ծանոթությունը:
Հնարավոր է, որ փոխըմբռնումը գա: Ինչ -որ պահի, մոր անցյալի հին հագուստի մեջ, թերևս, Կորինը կարող է գտնել դրական հաղորդագրություն, իսկական սեր, ինչպես մայրը կարող էր և կարող է սիրել:
Ի վերջո, այս եզակի հարաբերությունները, լիովին ծայրերով, դառնում են շատ մերը: Սերը բարդ է, ընտանիքի գաղափարը միշտ ենթադրում է, որ ինչ -որ պահի անհրաժեշտ խզում, որտեղ սերն ու անհատական ազատությունը դժվար թե հավասարակշռված լինեն:
Դուք կարող եք գնել գիրքը Իմ սիրած հագուստի քարտեզը, Էլվիրա Սեմինարայի մեծ վեպը, այստեղ.