E ʻike i nā puke maikaʻi loa 3 na Ricardo Piglia

Don ʻO Ricardo Piglia ʻo ia ka mea kākau i mahi ʻia par ka maikaʻi. ʻO kahi mea kākau i komo i ka puke me ke koena o ke oʻo a me ka hōʻiliʻili a me nā ukana o nā mea āpau i heluhelu ʻia. Ma lalo o ka hoʻohui o kona inoa waena a me kona inoa waena i hana ai ʻo ia kāna hoʻololi i hoʻololi ʻole iā Emilio Renzi, un escritor enfrentado a multitud de vicisitudes creativas, incluso políticas y esencialmente vitales, sobre el que se vuelca Piglia por momentos hasta con buscada indiferencia por la trama. Porque Piglia es un autor de personajes, de diálogos, de escenarios que sobresalen por encima de cualquier otra intención narrativa.

No laila ke ʻimi nei i ka mea kākau ma Piglia nāna e haʻi mai iā mākou i kahi moʻolelo ola a ʻoi aku paha, me ka dynamism maʻamau o kahi hoʻolālā maʻamau, hiki i ka hōʻeha.

Ke mākaukau nei ka heluhelu ʻana iā Piglia e ʻono i kekahi ʻano palapala hou aʻe ma waena o avant-garde a me nā mea nui. ¿Qué tan fundamental como conocer a los protagonistas de cualquier historia? ¿Qué de relevante hay en lo narrado más allá de los personajes asomados a variopintos escenarios sobre la existencia, la creación, el arte, la filosofía, los deseos y sueños, la historia, las añoranzas…? Humanidad al fin y al cabo hecha literatura. Y con eso Piglia se basta y se sobra para escribir libros fascinantes.

Ma hope o kahi pae mua i loko o ke ao holoʻokoʻa o ka moʻolelo a i ʻole ka puke pōkole, me nā ʻano hōʻike like ʻole o ka nui o nā mea kākau i ʻai ʻia e ka mea heluhelu nui, Ua hoʻouka ʻo Piglia i ka moʻolelo ma ka palapala nui me kāna puke Arthetic Respiration kahi a Renzi i manaʻo ai i kēlā mau kauoha a ka mea kākau i hoʻoili ʻia i ka pepa.

Akā ma mua o kēia pilikino o ka mea kākau i loko o ka hoʻolālā, hāʻawi pū ʻo Piglia iā mākou i nā puke lawehala kiʻekiʻe kiʻekiʻe, i hoʻopili ʻia me kēlā mea ʻē aʻe, ʻo ia hoʻi kahi manaʻo pedagogical o kāna prose i hana i ka metaliterature a me nā moʻolelo kākau maikaʻi e pili ana i ka pouli o ke ola i hoʻonui ʻia. ʻoiaʻiʻo i kona makapō hope loa.

Así que acercarse a Piglia es una de esas experiencias literarias trascendentes que requieren de una base lectora anterior pero que en su profundidad abre caminos a nuevos autores jóvenes como la también argentina ʻO Samantha Schweblin.

ʻO nā puke kiʻekiʻe e 3 a Ricardo Piglia i ʻōlelo ai

ʻO nā diary o Emilio Renzi

ʻO ka nalowale ʻana o kahi mea kākau i ʻike ʻia e lawe pinepine me ia i nā hoʻopuka hou a me nā puke e lawe i ka hana o ke akamai i nalowale kokoke i kēlā me kēia mea heluhelu. A ME ʻo kēia kekahi o nā hihia kūleʻa loa.

Ma muli o ke alakaʻi ʻana o kēia leo iā mākou i ka pili moʻokalaleo, ma waena o ka hana hoʻokalakupua a me ka mystical, i manaʻo ʻia ʻo Ricardo Piglia lāua ʻo Emilio Renzi. ʻO nā mea kākau, nā mea kākau, nā mea protagonist ... kahi huikau o nā kuleana e hāʻawi i kēlā ao waiwai nui o ka hana ʻana, o nā kikoʻī e hoʻolilo i ka mea kākau moʻolelo i mea i noho ʻia me ka manaʻo o ka mau loa; me kahi makemake hōʻike o ke kanaka nui ma mua o nā manawa.

Kakaikahi ka "hoʻololi ego" i ke kiʻekiʻe o ka hoʻokō o ka mea kākau me kāna hana. ʻO Emilio ʻo Ricardo a hele i loko o nā moʻolelo o kāna puke pai puke me ka ʻoi aku ka nui a i ʻole ka liʻiliʻi o ke kaupaona, i nā mele a me nā kuleana nui. Pēlā e lilo ai ka hana i mea ola a ola ke ola. Lele ʻo Vitalism mai kekahi ʻaoʻao o ke aniani o ka mea hana i kahi ʻē aʻe.

I haku ʻia o «Makahiki o ke kūkulu ʻana», «ʻO nā makahiki hauʻoli» a «He lā i ke ola», hāʻawi ke kekelē maʻalahi i kēlā ʻano o ka compendium i kumu i nā mea āpau, o ka makemake e hōʻike iā ʻoe iho me ka ʻālohilohi o ka ʻoiaʻiʻo pili loa.

ʻO nā diary o Emilio Renzi

Hanu hamani

A hiki mākou i ka hana waiwai nui a me ka mua o nā puke a ka mea kākau. ʻO ia ka makahiki 1980 a ʻo Piglia ma kahi o kēlā mau makahiki he kanahā i kahi, ma kahi o hoʻokahi manawa, ua lohe wau i ka hōʻea ʻana o ka makahiki kūpono no nā mea kākau.

ʻO kahi mea e like me ka hapalua o ke ala āu i lawa ai nā ukana nui a kahi i hoʻopiʻi ʻia ai nā hopohopo e ka loaʻa ʻana o nā tinsel hou e like me ke gula i ka wā ʻōpio.

La cuestión es que la novela es también una lectura iniciática hacia el propio Piglia. En esta ópera prima ya surge ese Emilio Renzi encargado de transmitir el mundo de Piglia.

A he mea pūʻiwa ia, ma mua o nā mea āpau, ʻoiai ke ʻano kikoʻī o ke kino, ke kino a me ka mōʻaukala o ka hoʻolālā, ka hiki ke hoʻololi i ke kikoʻī i laʻana āpau.

Emilio es un joven escritor que va componiendo entre cartas la historia de una Argentina que acaba escribiéndose sobre un boceto de lo que jamás debiera haber sido, un guion trazado a golpe de las voluntades más aviesas que solo podía derivar en una realidad tan gris como la que le tocó vivir al autor en aquellos finales de los 70.

Hanu hamani

Kālā ʻāʻā

Y Piglia también sabe escribir historias trepidantes como esta en la que explora los límites de la moral, el alcance de la corrupción, la demencial tendencia de los más malvados por copar los más altos escalafones de poder… Y, sin embargo… todo tan siniestramente humano.

El lado perverso potenciado por la avaricia y sus ambiciones es capaz de conducir al ser humano hacia la justificación de su violencia. Un furgón es atracado por unos ladrones y desde ese momento

Piglia nos va conduciendo por esa suma de voluntades capaces de violentar el poder, de matar. Solo que los planes entre personajes capaces de todo se van torciendo y en su sanguinario rastro de huida acabarán enfrentados a ese boomerang de ida y vuelta que puede ser esa ambición desmedida.

5 / 5 - (8 koho)

Haʻalele i ka manaʻo hoʻopuka

Ke hoʻohana nei kēia pūnaewele i ka Akismet e ho'ēmi i ka spam. E aʻo pehea e hanaʻia ai kāuʻikeʻikepili.