Los 3 mejores libros de Giovanni Papini

ʻOi aku ka maʻamau o ka genius i kuhi ʻia i nā māla hana ʻē aʻe i mamao loa mai nā palapala e like me ka pena ʻana a i ʻole ke mele. ʻLelo wau no ka mea i loko paha Giovanni papini e loaʻa iā Van Gogh. I ka hōʻike ʻana i ka ʻike loea o Papini ua hoʻoikaika ʻo ia iā ia iho ʻO Jorge Luis Borges, ka mea i ʻike koke ʻole ma Papini i ka ʻike maka ʻole o ke akamai me ka hiki ʻole ke kanana.

ʻAʻohe mea i ʻoi aku ma mua o Papini e kākau i kāna mau lā i ke ala ʻoi loa a me ka hoihoi, ma mua o ka hoʻohoka ʻana i nā pili politika a me nā lepili koke.

No ka mea ma waho o ke ʻano Papini, hiki iā mākou ke loaʻa i kāna hana me nā ʻokoʻa ʻokoʻa loa o ka paʻi loli o ka ʻuhane makana ma luna o ka mediocrity o ka noʻonoʻo a me ka manaʻo. Mai kahi manaʻo koʻikoʻi i hoʻohuli ʻia e like me ka hoʻomāʻewaʻewa, i kahi makemake metaphysical mai ka parody a i ʻole kahi pae mystical mai ka manaʻo atheist.

Kupaianaha no kekahi mea heluhelu o nā makahiki. ʻO Avant-garde i kēlā manawa a i kēia manawa. E nalowale i ka puke pai puke a Papini e ʻauʻau i nā puke hou i loko o nā wai aniani o ka lucidity o kahi mea haʻi moʻolelo kaulana.

Ua aʻo ʻo ia e lilo i kumu, akā ua hana ʻo ia no kekahi mau makahiki ma mua o ka hana ʻana i ka hale waihona puke, kahi e hoʻopuni ai iā ia iho me nā mea āna i hauʻoli loa ai: nā puke. ʻO ia ka manawa i hoʻomaka ʻo ia i kāna ʻoihana ma ke ʻano he mea kākau, a ua hana ʻo ia pēlā me nā moʻolelo pōkole e like me ʻO ke ahiahi o ka poʻe akeakamai (1906), kahi i hoʻohewa ai i ke akeakamai o ʻO Kant, Hegel o ʻO Schopenhauer a hoʻolaha i ka make o nā mea noʻonoʻo; ʻO ka pōʻino i kēlā me kēia lā o ʻO ka pailaka makapō (1907), kahi e kuhikuhi ai ʻo ia i nā hiʻohiʻona o Futurism a me Modernism.

ʻO nā puke kiʻekiʻe e 3 a Giovanni Papini i ʻōlelo ʻia

ʻO Goga

ʻO ka substrate o kēia puke hoihoi, pehea lā mākou e hoʻi hou ai i ka nui o nā manaʻo makana? ʻO ia ka makemake o Goggins e ʻike. A no ke kālā nō ia. ʻAʻohe pilikia o Goggins e hoʻolālā i kāna hoʻolālā ponoʻī i ka synthesi o ka honua. ʻO kahi kumu e hāʻawi ai ka mea kākau iā ia iho ma ke ʻano he mea hana nui i nā ʻōlelo ʻo ia, ke hoʻopilikia nei i kēlā me kēia nīnauele Goggins me nā mea e hiki mai ana i mua ona me nā huaʻōlelo poina ʻole.

Akā ʻo kā Goggins pono e ʻike ʻaʻole ia na ka altruist e ʻimi nei i ka hopena. ʻO kēlā wale nō o ka poʻe cynic e ʻiʻini nei i ka naʻauao me kahi e ʻoi aku ai i ka piko o ka hale kiaʻi kahi e ʻike ai i ke koena o kona mau hoa kanaka i nalowale i ka hala ʻole. Ma ka liʻiliʻi ua ʻae ʻo Goggins iā ia, ʻaʻohe lima ʻike ʻole ʻia o Adam Smith e hana nei no ka maikaʻi ma ka honua. A hiki iā ia ke noʻonoʻo ʻia ʻo ia kekahi o nā mea e hāʻawi i ka hilinaʻi maikaʻi i nā predicates o Smith maikaʻi. Akā ʻaʻole ka nīnau ka nīnau.

Lo importante para Goggins es saber qué piensas otros humanos como él a los que todos acuden para saber. Y así es como hablamos con el mismísimo Lenin, con Edison o Freud, con Einstein o con ʻO Gomez de la Serna. Quizás lo que esos otros sabios le cuenten no le convenza del todo. Pero el asunto es acopiar opiniones. Porque cuando todo esto explote, cuando el mundo se reduzca a cenizas, Goggins quiere saber cómo ha podido pasar.

ʻO Gog na Papini

ʻO ka pailaka makapō

Si el virtuosismo de Papini es esa suerte de síntesis hecha literatura, ¿cómo no iba a predicar también en forma de relato o de cuento? Sumémosle un volumen centrado esencialmente en lo fantástico y acabamos por disfrutar de una obra diferente. Maestro de Dino Buzzati y discípulo de Edgar Allan Poe, «si los cuentos papinianos no reflejan el terror o la morbosidad de la temática de Poe, es evidente que en ellos se desborda la extrañeza y la reflexión metafísica, tratadas con mayor o menor grado de ironía y sarcasmo junto a una magnífica práctica del suspense, que acaba provocando en el lector un efecto abrumador de sorpresa, desconcierto y turbación».

I loko o kēia mau moʻolelo āpau, "ʻūlū ʻia i loko o ka hoʻomākeʻaka mele o Papini", ʻike ʻia ka melanolia e kū mai ana mai ka skepticism. ʻO kēia ka mea a Borges e kuhikuhi nei i kona wā i hōʻoia ai: "ʻO kēia mau moʻolelo i hele mai mai kahi lā i noho ai ke kāne i kāna melankoli a i kāna mau ahiahi ...".

ʻo ka mea hoʻokele makapō ʻo giovanni papini

Ke diabolo

El mal hecho figura. Protagonista de más historias que el bien, la bondad o que Dios. La atracción por lo demoníaco y lo perverso convive con el ser humano, desde la pueril tentación de una manzana y hasta el reclamo demencial del demonio como última voluntad de Cristo antes del dolor y la locura.

¿Cómo no iba Papini a hablar de él? Pese a que mucha haya sido la tinta que se haya corrido para darle forma y sustancia al diablo. Pese a que muchos otros escritores como Poe ya lo hayan resucitado para retorcidos lectores. Todos adoramos en alguna ocasión al diablo. Aunque solo sea por el hecho morboso de saber qué nos puede esperar en el fin si no actuamos como debemos, o como nos han inculcado que debemos intervenir en nuestro paso por este mundo.

Papini nos enseña dónde está el diablo y quién comulga con él. El mal es un grandísimo crisol donde se funden todas nuestras vanaglorias y deseos retorcidos hechos odios y manías. Leer este libro es darte esa famosa vuelta por el lado salvaje, a lo Lou Reed versión Papini, con la misma cadencia musical hacia el descubrimiento del más que posible pacto de todos con él, con el mismísimo Diablo.

El Diablo
5 / 5 - (10 koho)

Haʻalele i ka manaʻo hoʻopuka

Ke hoʻohana nei kēia pūnaewele i ka Akismet e ho'ēmi i ka spam. E aʻo pehea e hanaʻia ai kāuʻikeʻikepili.