Los 3 mejores libros de Bernardo Atxaga

Ma hope o ka hōʻike ʻana o kāna puke Nā hale a me nā hale kupapaʻu, Bernardo atxaga Ua hoʻolaha ʻo ia e haʻalele ana i ka puke. Me he mea hiki iaʻu ke hana ...

Maopopo iaʻu e hiki koke mai nā puke hou aʻe. A malia paha e loli kekahi i ko lākou inoa i ke kāhāhā o ka ʻike ʻana iā lākou iho i ka manawa hou i ka nui o nā hoʻonohonoho kaʻao. No ka mea hiki i kekahi ke hana, hoʻokahi wale nō. Akā me ka hopohopo ʻole e hoʻomau ia i kahi moʻolelo i ke ʻano o kahi puke e hoʻouka hou iā mākou me ka pili nui o kēia Hemingway Pōkē.

ʻAʻa wau e hōʻoia aku iā ʻoe no ka mea i loko o kaʻu hoʻolaʻa haʻahaʻa i kēia moʻolelo, ka ʻoluʻolu o ka noʻonoʻo ʻana iā ʻoe he makuakāne a mea hana i nā honua hou, no ka mea liʻiliʻi, nui, pili ʻole a i ʻole transcendent, ʻaʻole wau i manaʻoʻiʻo hiki ke hoʻohewa ʻia me kahi hopena kūpaʻa o ka makemake.

A no laila, hiki iā mākou ke hoʻomau i ka leʻaleʻa i kekahi mau hoʻolālā i hoʻonohonoho ʻia e ka hanana i nā hoʻonohonoho mōʻaukala. A ke ʻōlelo wale nei wau no ka mea ka mana ikaika a Bernardo Atxaga i hāʻawi aku ai i kāna mau huapalapala hana i ka pili kino ʻole, hoʻolilo i kā lākou mau moʻolelo i mau moʻolelo mau loa o nā protagonist i hana ʻia ma luna o nā ʻuhane āpau me ka maikaʻi o ka pae o nā kamaʻilio, nā noʻonoʻo a me nā wehewehe i hoʻopiha ʻia me kēlā mele melancholic o ka transidence o ke ola.

ʻO nā puke noveloma kiʻekiʻe e 3 na Bernardo Atxaga

Nā hale a me nā hale kupapaʻu

ʻO ia paha ma muli o ka ikaika o ka hoʻolālā, i kēlā ʻaʻahu a me nā waimaka i hiki i ka hopena o ka huaʻōlelo. No laila, hōʻoia ka mea kākau ʻo Bernardo Atxaga ʻo kāna kāna puke hope kēia, a hiki i ka loaʻa ʻana o kona hanu, e like me ka mea i koe o ka poʻe heluhelu i hoʻopau i nā ʻaoʻao hoihoi 424 o kēia kipi.

Viajamos hasta Ugarte para pivotar en torno a su pequeño universo en dos escenarios a ambos lados de la dictadura de Franco. En cierta forma es lo mismo antes o después son tiempos convulsos porque la figura del dictador o su sombra, parecen ser la misma cosa.

En los mundos dictados grises desde el poder, las pequeñas intrahistorias adquieren el brillo diamantino entre el carbón. Eliseo, Donato, Celso y Caloco se convierten en los pequeños inocentes con los que atravesamos ese mundo gris también salpicado desde las bocaminas donde los hombres de Ugarte se dejan el alma por un salario.

Me lākou e hana ai i kēlā hoʻololi mai nā makahiki kanahiku a i ke kanawalu a ʻoi aku i kēia manawa. ʻO ka traceability o ko lākou ola me ka pōpilikia, ka launa ʻana, ke kipi, ka manaʻolana a me ka make kekahi o ia mau huakaʻi i hiki ʻole ke hoʻopilikia ʻia e kekahi moemoeā. No ka mea ʻaʻohe moemoeā ʻoi aku ka nui ma mua o ka noho ʻana, ka moeʻuhane, ka hoʻomanaʻo ʻana a me ka loaʻa ʻana o ka makana e kākau ai.

Na Hale a me na Halekupapau, na Bernardo Atxaga

ʻO Obabakoak

ʻO ka kūleʻa nui honua o Bernardo Atxaga. ʻO kekahi o kēlā mau puke moʻolelo kahi e hoʻopili pono ʻia ai nā makana a ka mea kākau me nā muses e hoʻopau ai i ka hana pōʻaiapuni. No ka mea inā hāʻawi pinepine kā Atxaga mea i kahi ʻano polyphonic waiwai, i kēia hihia ka pono kūpono a me ka hoihoi ma ke ʻano he mea haʻi moʻolelo i hōʻea i kēlā pae o kahi honua hou i loko o nā ʻaoʻao o kahi puke.

E like me 'O Macondo, a i ʻole me Castle Rock, cuando un escritor es capaz de generar vida abosolutamente visible, casi tangible, cargada de aromas y sensaciones que incluso transmiten como literatura hecha tacto, se puede decir que Bernardo Atxaga llega ese olimpo de los escritores creadores de nuevos mundos imperecederos.

Obaba es un lugar muy especial por el que habitamos entre sus habitantes perpetuos o de paso, cohabitando con sus inquietudes y formando parte de sus decisiones desde sus culpas, penas, dolores o pasiones inconfesables.

A ʻo kēlā ala o ka ʻike e pili ana i nā kikoʻī o nā huapalapala ke kālai nei i ka lole o ke kaiāulu, o nā manaʻo like ʻole o ke ola i loko a ma waho o kēlā me kēia hale, o nā ʻoiaʻiʻo a me nā wahaheʻe e hōʻoiaʻiʻo ana i ka holoʻokoʻa. ʻO ka hoʻokalakupua i ke ʻano o nā puke e paheʻe ana mai ka ʻuhane a i ka ʻuhane e like me ka mea like o ke ola.

Obabakoak, na Bernardo Atxaga

Ke Keiki a ka Mea Hoʻākoakoa

I nā manawa he nui o ka heluhelu ʻana i nā puke moʻolelo a Bernardo Atxaga e hōʻike ana i nā paheʻe melankoli, e like me a Milan kundera ua hoʻoholo e hoʻomaka e haʻi me ka ikaika hou aʻe i kāna mau moʻolelo moʻokalaleo maikaʻi.

Es indudable que el tiempo, como tema, que el paso de los días como argumento siempre despierta la añoranza como compás ineludible. La cuestión es cómo Atxaga aborda lo esencial del mundo subjetivo que cada cual construye desde ese dinamismo de la trama arrebatadora, de la vida hecha aventura por la contingencia que sea, venga más o menos favorable o desfavorable.

En ese equilibrio que seguramente sirva al autor para abordar libros de muchos otros géneros como la literatura infantil o juvenil en otras ocasiones, reside el gusto lector por la plena sintonía con lo vivido por cada cual o por lo que se intuye que tocará vivir.

Porque en el ínterin de cada vida pueden ocurrir miles de cosas, incluso guerras y exilios con los que padecer como lectores. Eso forma parte de la aventura que contaremos, pero lo esencial para bien o para mal es que en el mejor de los casos, nos tocará contar cómo hemos llegado hasta las estribaciones del final, ya sea a los hijos, a los nietos o a nosotros mismos.

Ke Keiki a ka Mea Hoʻākoakoa
5 / 5 - (19 koho)

Haʻalele i ka manaʻo hoʻopuka

Ke hoʻohana nei kēia pūnaewele i ka Akismet e ho'ēmi i ka spam. E aʻo pehea e hanaʻia ai kāuʻikeʻikepili.