Ma waena o waena ʻO Carmen Mola y ʻO Elena Ferrante, ka mea ʻike ʻole ʻia nō hoʻi Bebi Fernandez o @MissBebi i loko o kāna mau puke ua hoʻohana ʻo ia ma ke ʻano kāohi i kahi ʻano palapala i hana i ka nohona kūpaʻa. No ka mea Hoʻomaopopo ʻia ka wahine ma ke ʻano he koi nui ka mea e hoʻopiha ʻoi aku i kekahi ma mua o nā ʻano "feminism" ʻē aʻe e noho wale i ke ʻano i hiki ke huki i ka lepili maʻalahi i nā mea āpau e neʻe a ʻoluʻolu ʻole hoʻi.
ʻO kā Bebi hoʻomaka ʻana i nā puke i hoʻopau ʻia mai kahi kaulana i nā pūnaewele kaiaulu i nā hihia e like me ia e wehe i ka hanana i ka nui o ka mea kākau ma ka hana. A ʻo ka palena o nā huapalapala kikoʻī o twitter e lawelawe ana e wehe i nā hemahema o ka synthes a i ʻole e ʻike i nā hiki i ka poetic.
Luego llegó ya la novela, una duología erigida ya en gran descubrimiento de los últimos años, con su aspecto transgresor desde la inquietante certidumbre de su mero reflejo desde nuestra realidad más sórdida. La trata de seres humanos ya no tiene nada de ese lirismo desde el que Bebi se dio a conocer. Y, sin embargo, su desencanto, la náusea social que provoca también alcanza tan hondo como el verso mejor compuesto de la fatalidad.
ʻO nā puke kiʻekiʻe e 3 a Bebi Fernández i ʻōlelo ʻia
Nā hoʻomanaʻo o kahi hihiu
ʻO ka hoʻomaka novelistic o kahi Bebi e komo i loko o ka hohonu o ka nohona kaiāulu. A no laila, ʻoi aku ma mua o ka manawa, hoʻopakele ke ʻano ʻeleʻele i nā pilikia mai nā wai ʻeleʻele loa o ko mākou honua. A ʻO Lisbeth Salander i ka Paniolo me kēlā ʻano hoʻopulapula o ka mea kokoke loa.
He mau makahiki 19 ʻo K a he ola ʻano ʻokoʻa kona. Ke pepehi ʻia kona makuakāne i kahi helu, ua koi ʻia ʻo ia e hoʻohui i kāna mau aʻo ʻana me kahi hana kuʻuna ʻole: ʻo kahi mea hoʻokipa a me kahi kaikamahine hele i loko o kahi wahine hoʻokipa. Ma lalo o ka hoʻoweliweli o nā pimps a me ka hemo ʻana o ka ʻaiʻē, e ʻike ʻo ia i nā mea weliweli a ka ʻōnaehana kalepa ʻana i nā wahine e hoʻokokoke mai ai. E alakaʻi ka ʻike iā ia e hoʻomohala i kahi metamorphosis e hōʻailona i kāna ala mai ka wā ʻōpio a i ka makua.
ʻO nā wahine āna e launa ai ma laila a me nā hana hoʻomāinoino i ka honua kolohe (kahi e manaʻo ai ʻo ia i kona ʻiʻo ponoʻī) e hoʻomaka lākou e noʻonoʻo e pili ana iā ia iho. E hana i kēia, e hele ʻo ia i ka hui kinipōpō hīnaʻi a Ram, kahi keikikāne nona ke ola i hōʻailona ʻia e ka hana ʻino kāne. ʻOiai nā pale kaua a lāua ʻelua, ʻo kāna hoihoi e alakaʻi iā ia e hoihoi a hopohopo e pili ana iā ia a hiki i ka mea e manaʻo ai aia paha he mau kāne aloha i nā wahine. Akā kahi hanana maikaʻi ʻole e hoʻomaka ke kukui uila.
Aliiwahine
ʻLelo ʻia ʻaʻole he ʻelua ʻaʻohe ʻekolu. A kuhikuhi kēia hopena o ka biology i nā haʻohaʻo no nā kumu he nui. ʻO ka mea mua ma muli o kāna lou ma ke ʻano he papahele, ʻo ka lua ma muli o kāna hana ma ke ʻano he ala ala no nā consciences i hoʻohoka ʻia me ka anecdotal o kahi femism salonism paha.
Sepania, ka makahiki 2020. Ke hala nei ke ola o Kassandra Fernández ma waena o nā puke a hoʻāʻo e lanakila i kona wā i hala, akā kūleʻa nā mea āpau ke kūʻē kona ʻenemi nui i ke ala maikaʻi loa, e hoʻoulu ana i kahi kaua anuanu koko kahi hoʻolālā, ʻoihana lawehala a ua pohihihi nā palena ma waena o ka maikaʻi a me ka hewa, a kahi e hoʻopaʻapaʻa ʻia ai ka protagonist ma waena o ka hoʻopaʻi a me ka hoʻopono, e hakakā pū ana hoʻi i kahi kaua kūloko kahi e ʻike ai ʻo ia ʻo wai lā ia.
ʻOiai ke hana nei nā mea āpau, ʻo ke aloha a me ke aloha ke ʻano paʻakikī e hoʻomaopopo ma mua o ka wā. ʻAʻole maʻalahi ka wehe ʻana i ka drawer kahi āna i mālama ai i nā ʻāpana chess, akā ʻaʻole ʻo Kassandra Fernández i wahine ʻōpio koa wale no e pono e ʻike i kāna hopena, akā he wahine hihiu makemake e lanakila i ka pāʻani, a i ʻole ʻaʻole paha. Aliiwahine, ka hopena i manaʻo ʻia o Memoirs of a Wild, ʻoi aku ma mua o a thriller. He pilikia ia i ke kaiāulu āpau.
Indomitable: Diary a kahi kaikamahine ma ke ahi
ʻO ke mele maikaʻi ka mea maikaʻi o ka hoʻokomo ʻana i nā kiʻi me he mea lā he nane ia no ka manaʻo definitive, transcendent. Hōʻike nā paukū i kēia puke i ke kipi a me ka wahine.
ʻElua mau ʻano a i ʻole nā kumumanaʻo e pono ai. ʻO nā kūlana ʻelua mai kahi e nānā ai i ka honua me ka kānalua. I ia mea, e hoʻohui nei i ka ʻōpio e pili ana i kēia puke, ua hoʻohui ʻia kahi ʻano o ka mahalo ʻole a me ka lawehala. Inā hoʻoluliluli kekahi i nā kumumanaʻo i hoʻokumu ʻia ma ke ʻano he mau waiwai hiki ʻole ke hoʻololi ʻia, he wahine kēlā. No ka mea ʻo ke kipi ka mea nui i kēia lā.
Nada mejor que el ejemplo cercano para lograr la empatía necesaria que debe ocuparnos a todos y todas en esta contingencia social aún no resuelta. La brillantez cegadora de Bebi es en ocasiones incómoda al sacar de las sombras realidades en crudo. Pero es precisamente la incomodidad de la conciencia la que favorece que los viejos tótems anquilosados caigan en favor de mejoras esenciales
