Nā Puke 3 Roland Barthes kiʻekiʻe

He makana ke kamaʻilio ʻana. ʻO ka ʻōlelo ka mea hana. ka mea kakau Farani ʻO Roland Barthes se adentró hasta lo más profundo del lenguaje en busca del significado último del verbo, del sustantivo, del adjetivo… de todos los tipos de palabras y unidades lingüísticas. Pero también fijó su visión panlingüistica sobre el sonido desde el que nace el lenguaje (entonación o volumen) o del signo a través del cual también hacemos lenguaje y, por tanto, comunicación.

La cuestión es hacer tratado pero con ese ánimo divulgador que nos hace sentir que, como no podía ser de otro modo, el asunto del lenguaje y la comunicación va con todos nosotros. Recordemos eso del don y la herramienta con lo que iniciaba este post… Si tienes las herramientas y conoces su valor, la comunicación se convierte en ese don hecho arma con la que convencer, persuadir o transmitir como un eco allá donde las emociones interpretan lo dicho o escrito como música para la razón.

No laila he ʻano ʻano ʻo Roland Barthes kahuʻike metalingüístico que nos conduce a una sabiduría muy particular donde podemos descifrar etimologías a la vez que encontramos un apego especial a todas esas palabras llegadas como desde la prestidigitación. Porque antes de la palabra no hay nada. Y en cuanto se despierta el primer susurro podemos reconvertir la realidad en torno a quien nos escucha. Porque nuestras palabras transforman una realidad subjetiva que en esencia es cómo se nos cuenta en mayor medida de lo que pueda o no pueda ser.

ʻO nā puke kiʻekiʻe 3 i manaʻo ʻia e Roland Barthes

ʻO ka hāwanawana o ka ʻōlelo: Ma waho aʻe o ka ʻōlelo a me ke kākau ʻana

Hōʻailona ka leo o loko i ka ʻanuʻu i ka makemake. ʻO ka hāwanawana i loko, e like me ka lono hiki ke lohe ʻia, aia ma waena o ko mākou hoihoi i ke kamaʻilio a me ko mākou hiki ke hana pēlā. Hānau ʻia nā mea a pau i kēlā hāwanawana. Mai ka mea a ka mea kākau e hele ai i kona wā e hoʻomaka ai i kahi mokuna hou o kāna puke a hiki i ka mea nāna e hoʻopuka i ka dictator maikaʻi loa i walaʻau, huikau a me ka makaʻu.

El susurro denota un ruido límite, un ruido imposible, el ruido de lo que, por funcionar a la perfección, no produce ruido; susurrar es dejar oír la misma evaporación del ruido: lo tenue, lo confuso, lo estremecido se reciben como signos de la anulación sonora. Y en cuanto a la lengua, ¿puede susurrar? Como palabra parece ser que sigue condenada al farfulle; como escritura, al silencio y a la distinción de los signos: de todas maneras siempre que da demasiado sentido para que el lenguaje logre el placer que sería el propio de su materia. Pero lo imposible no es inconcebible: el susurro de la lengua constituye una utopía.

He aha ke ʻano o ka utopia? He mele no ke ano. ʻO ka ʻōlelo, hāwanawana, i hāʻawi ʻia i ka mea hōʻailona ma kahi neʻe i ʻike ʻole ʻia, ʻike ʻole ʻia e kā mākou mau haʻiʻōlelo noʻonoʻo, ʻaʻole no ia kumu e haʻalele i kahi ākea o ka manaʻo: ʻo ke ʻano, ʻaʻole i hoʻokaʻawale ʻia, hiki ʻole ke ʻike ʻia, ʻike ʻole ʻia, e waiho ʻia ma kahi mamao, e like me he mirage… ka nalo ʻana o ka leʻaleʻa. ʻO ka hauʻoli o ka manaʻo kaʻu e nīnau ai i ka hoʻolohe ʻana i ka hawanawana o ka ʻōlelo, ʻo ia ʻōlelo, noʻu, ke kanaka hou, koʻu Natura.

ʻO ka mea maopopo a me ka pohihihi: Nā kiʻi, nā ʻano a me nā leo

ʻO ka ʻike pili ʻana o ka ʻōlelo e hana i ke ao holoʻokoʻa o ka wehewehe ʻana, nā kuhi hewa ʻole a me nā ʻano ʻē aʻe e pakele ai ka mea hoʻouna i kahi leka. ʻO ka pīhoihoi a me ka hoʻohālikelike, ʻo kēia palena ʻo ia ka waiwai o ka ʻōlelo e mālama ʻia, e like me ka mea kākau, mai ka manaʻo o ko mākou kūlana ponoʻī a i ʻole, e ʻōlelo mākou, endemic i kēlā heluhelu ma waena o nā laina e hiki ai ke hoʻopaʻapaʻa. a hiki i kahi o ka absurdity ke hoʻopilikia ka manaʻo pani a i ʻole ka manaʻo obtuse.

Ma kekahi ho'āʻo 'ana i ka'ōlelo, hiki iā mākou ke hoʻokaʻawale i ʻekolu mau pae: ke kiʻekiʻe o ke kamaʻilio ʻana, ʻo ke ʻano o ka manaʻo, e mau mau ana ma kahi pae hōʻailona, ​​​​ma ke kiʻekiʻe o nā hōʻailona, ​​​​a me ka pae i kapa ʻia ʻo Roland Barthes he mea nui.

Akā, i ka manaʻo hōʻailona, ​​ʻo ka mea e mau ana i ka pae o nā hōʻailona, ​​​​hiki ke ʻike ʻia ʻelua mau ʻaoʻao kūʻē ʻole: ʻo ka mea mua ka manaʻo (ʻaʻole i ʻoi aku ka liʻiliʻi ma mua o ka mea a ka mea kākau i makemake ai e ʻōlelo), me he mea lā i unuhi ʻia mai kahi lexicon. ka nānā ʻana i nā hōʻailona; he manaʻo maopopo a patent ʻaʻole pono ka exegesis o kēlā me kēia ʻano, ʻo ia ka mea i mua o nā maka, ka manaʻo maopopo. 

Akā, aia kekahi manaʻo ʻē aʻe, ʻo ka mea i hoʻohui ʻia, ʻo ia ka mea e like me ke ʻano hoʻohui i hiki ʻole i ka naʻau ke hoʻopili, paʻakikī, paʻakikī, paʻakikī, pahee. Manaʻo ʻo Barthes e kapa ʻia ʻo ia ka manaʻo obtuse.

Nā ʻokoʻa ma ke kākau ʻana

ʻOiaʻiʻo ke poʻo inoa o kahi ʻatikala a Roland Barthes i kākau ai ma 1973, Nā ʻokoʻa ma ke kākau ʻana, ua hōʻike ʻia ma ke ʻano he hui o nā kikokikona e kāna mea kākau e uhi ana i ka hanana i nīnau ʻia mai nā manaʻo āpau: nā kumuhana e like me ka grammar a me ka linguistics, ʻoiaʻiʻo, akā, ʻo nā mea kākau pū kekahi e like me Benveniste, Jakobson a i ʻole Laporte, kūkulu i kahi mosaic theoretical i loaʻa he wahi no nā moʻolelo no ko Barthes noʻonoʻo ponoʻī no ia mea a i ʻole nā ​​ʻōlelo like ʻole e like me ka mea i hoʻolaʻa ʻia i ka puke wehewehe ʻōlelo Hachette.

Desde su perspectiva de semiólogo, Barthes contempla la escritura no como un procedimiento que utilizamos para inmovilizar y fijar el lenguaje articulado, de naturaleza siempre fugitiva. Muy al contrario, para él la escritura rebasa considerablemente y, por así decirlo, estatutariamente, no sólo el lenguaje oral, sino también el lenguaje mismo, si lo encerramos, como quieren la mayoría de los lingüistas, en una pura función de comunicación. La reflexión que se establece a partir de aquí es, como siempre en el caso de Barthes, tan atrevida como transgresora, pues acaba convirtiendo sus propios textos en un acto creativo mucho más allá del análisis erudito.

pou uku

Haʻalele i ka manaʻo hoʻopuka

Ke hoʻohana nei kēia pūnaewele i ka Akismet e ho'ēmi i ka spam. E aʻo pehea e hanaʻia ai kāuʻikeʻikepili.