ફ્યોડર દોસ્તોયેવસ્કીના 3 શ્રેષ્ઠ પુસ્તકો

કોઈ એમ નહીં કહે કે દોસ્તોયેવ્સ્કીએ રોમેન્ટિક લેખકોને આભારી સાહિત્યના હાથમાં આત્મસમર્પણ કર્યું. જો કંઈક પ્રકાશિત કરી શકાય મહાન દોસ્તોયેવસ્કી તે તેના પ્રત્યેક પાત્રોની માનવતાની મનમોહક ભાવનાની અંદર કાચી છે.

પરંતુ તે ચોક્કસપણે હતું. રોમેન્ટિક ચળવળ, જે, જોકે તે પહેલેથી જ પીછેહઠના તબક્કામાં પકડાયો હતો, તે હજુ પણ વાંચનનો મૂળભૂત પ્રભાવ હતો જે ફ્યોડોર માટે પ્રથમ ખોરાક તરીકે સેવા આપે છે.

શું થયું હશે કે આ લેખકે શોધી કાઢ્યું કે વાસ્તવિકતા હઠીલા છે. રશિયન લોકોના અશાંત સંજોગો અને સામાજિક બગાડને કારણે બીજા પ્રકારના મ્યુઝ આવ્યા જે વધુ વાસ્તવિક હતા અને આત્માની છેલ્લી વિરામમાં જવા માટે નિર્ધારિત હતા.

ઉત્કૃષ્ટ વર્ણનાત્મક સૌંદર્ય શાસ્ત્રમાં, આ હોવા છતાં, તેની સામાન્ય દલીલ સામાન્ય કંટાળાની લાગણીને શોષી લે છે, જે લોકો દ્વારા શાસિત લોકો દ્વારા ઓછી વ્યક્ત કરવામાં આવી હતી, સૌથી ઉપર, ભય અને મૃત્યુની એક પ્રકારની ધારણા દ્વારા, ઝારવાદના કારણને સમર્પિત લોકોનું એકમાત્ર ભાગ્ય. .

પોતાના દેશની સામાજિક આંતરિકતાને પ્રતિબિંબિત કરવાના અને તેના પાત્રોના estંડા આત્માની શોધના હેતુ ઉપરાંત, દોસ્તોયેવસ્કી સાહિત્યિક હેતુ તરીકે પોતાના જીવનના અનુભવને ટાળી શક્યા નહીં. કારણ કે તેમની રાજકીય સ્થિતિ, એક વખત સ્પષ્ટ હતી, અને જ્યારે તેમનું સાહિત્યિક સમર્પણ પહેલેથી જ ખતરનાક ગણી શકાય, ત્યારે તેમને સાઇબિરીયામાં જબરદસ્તી મજૂરીની સજા તરફ દોરી ગયા.

સદભાગ્યે તે કાવતરા માટે મૃત્યુદંડથી બચી ગયો અને, તેની સજાના બીજા ભાગ તરીકે રશિયન સૈન્યમાં સેવા આપ્યા પછી, તે ફરીથી લખવામાં સક્ષમ બન્યો.

3 દોસ્તોયેવ્સ્કી દ્વારા ભલામણ કરેલ નવલકથાઓ

મૂર્ખ

કોઈ શંકા વિના આપણે એક મહાન પાત્ર નવલકથાઓનો સામનો કરી રહ્યા છીએ. આ નવલકથામાં જે થાય છે તે બધું વિશ્વ સાહિત્યના આ સંપૂર્ણ નાયકોના પરિપ્રેક્ષ્ય દ્વારા થાય છે. એક સામાન્ય થ્રેડ કે જે પરંપરાગત વર્ણનાત્મક માળખામાં સમજાવવું મુશ્કેલ છે અને તેમ છતાં, એક સુમેળપૂર્ણ સમગ્ર કે જે માનવ વિચારોનો, લાગણીઓ અને તર્કનો એક અમર્યાદિત નકશો રચે છે જે આપણને બધાને ખસેડે છે.

સંઘર્ષ, ખોટ, નિરાશાના સંપર્કમાં રહેલ વ્યક્તિ, પોતાના નરક અને અસ્તિત્વની અંતિમ વાસ્તવિકતાઓને શોધીને, પોતાની જાતમાં પાછો ખેંચી લે છે. જો દોસ્તોયેવ્સ્કી મનોચિકિત્સક હોત, તો તે કદાચ દર્દીની નજરમાં, તેના હાવભાવમાં, તેના રિક્ટસમાં બીમારી નક્કી કરી શક્યા હોત. આ નવલકથાના પાત્રોનું વર્ણન અન્ય કોઈ કલમ દ્વારા પ્રાપ્ય નથી.

સારાંશ: વર્ષો દરમિયાન લખાયેલ જ્યારે ફ્યોડોર એમ. દોસ્તોયેવસ્કી (1821-1881) તેમના લેણદારો, બીમાર અને જરૂરિયાતમંદો દ્વારા પરેશાન યુરોપમાં ફરતા હતા, "ધ ઇડિયટ" (1868) નિouશંકપણે સાહિત્યની ightsંચાઈઓમાંથી એક છે.

નવલકથા, જેનો વિકાસ નૈતિક પૂર્ણતાના આર્કાઇટાઇપનું પ્રતિનિધિત્વ કરવાના વિચારની આસપાસ ફરે છે, તેના નાયક તરીકે પ્રિન્સ મિશ્કિન છે - એક પાત્ર જે અપરાધ અને સજામાં રાસ્કોલનિકોવ અથવા "ધ ડેમન્સ" માં સ્ટેવરોગિન સાથે તુલનાત્મક છે - જેનું વ્યક્તિત્વ, નોંધપાત્ર રીતે, કામને તેનું શીર્ષક આપે છે. ખ્રિસ્તી ભાવના સાથે સંકળાયેલા તમામ સદ્ગુણોનો અવતાર, મિશ્કિન, જો કે, વિરોધાભાસી રીતે, તેના પોતાના જીવન સાથે, તેની પાસે આવનારા મોટાભાગના લોકોના જીવનને વિક્ષેપિત કરવા સિવાય બીજું કંઈ કરતું નથી.

ગુનો અને સજા

હું જાણું છું કે તમે આ કાર્ય માટે આપવામાં આવેલ બીજા સ્થાન વિશે અસંમત હોઈ શકો છો. પરંતુ મને ચોક્કસપણે ધ ઇડિયટ વધુ ગમ્યો, જે અગાઉ ઉલ્લેખ કરવામાં આવ્યો હતો તેના કારણે. તે સ્પષ્ટ છે કે આ નવલકથા, અન્ય કોઈપણ લેખક દ્વારા લખાયેલ, તેના પ્રથમ સ્થાને હશે કારણ કે આ નવલકથા વિશ્વ સાહિત્યમાં સૌથી પ્રસિદ્ધ આધ્યાત્મિક દલીલ બની જાય છે.

સારાંશ: આ નવલકથા, વિશ્વ સાહિત્યમાં સૌથી મહાન અને સૌથી વધુ ટકી રહેલી, દોસ્તોયેવ્સ્કીની બે લાક્ષણિકતા વિષયવસ્તુ ધરાવે છે: અપરાધ અને સજા વચ્ચેનો સંબંધ અને માનવીય દુ sufferingખોના ઉદ્ધારક બળનો વિચાર, સારા અને દુષ્ટ વચ્ચે સંઘર્ષને જોરશોરથી ઉભો કરે છે. , તે નૈતિક દ્વિવાદ જે લેખકના કાર્યમાં સતત છે.

થીસીસ નવલકથાના પ્રાકૃતિક માળખાની નીચે, આધ્યાત્મિક અને નૈતિક રૂપક છે. દોસ્તોવ્સ્કી અવલોકન કરે છે કે સજા ગુનેગારને ડરાવતી નથી, "કારણ કે તે પહેલેથી જ નૈતિક રીતે સજાની માંગ કરે છે."

કારમાઝોવ ભાઈઓ

માનવ સંબંધોમાં ખામી છે. એવું વિચારી શકાય કે માણસ ખરેખર માણસ માટે વરુ છે અથવા, તેનાથી વિપરિત, એવું અર્થઘટન કરી શકાય છે કે નિશ્ચિત સામાજિક માળખાંની આસપાસની તાલીમ અને શિક્ષણ સમયાંતરે એક સારાની આસપાસ એકીકૃત થાય છે જે અનિષ્ટ તરફ પ્રસંગોપાત હિલચાલની મંજૂરી આપે છે તે અંતિમ દુર્ગુણોથી પીડાય છે જે માનવી છે. માણસો કુદરતી કંઈક તરીકે અપનાવે છે. સામાજિક ક્રિયાપ્રતિક્રિયાઓ વિશેની નવલકથા. પ્રતિબિંબ તરીકે રશિયન વાસ્તવિકતાનો અરીસો જ્યાં આપણે કોઈપણ અન્ય સમાજને સારી રીતે ઓળખી શકીએ છીએ.

સારાંશ: કરમાઝોવ ભાઈઓમાં, તેમના વિચાર અને કલાનું છેલ્લું કાર્ય અને સ્મારક સંશ્લેષણ, તે માનવતાના સામાજિક અને નૈતિક ભાગ્યમાં આમૂલ પરિવર્તનની જરૂરિયાતની તેમની ઘનિષ્ઠ પ્રતીતિ વિકસાવે છે.

લેખકે તેના સમયના સમાજનું દુ: ખદ ચિત્ર દર્શાવ્યું છે અને પૈસાની શક્તિ, અનિયંત્રિત જુસ્સો, સ્વાર્થ અને આધ્યાત્મિક અપમાન દ્વારા ઉદ્ભવેલા ભ્રષ્ટાચારની નિંદા કરે છે. આ નવલકથા - મહાન લેખકની છેલ્લી કૃતિ - ઓગણીસમી સદીના મધ્યમાં રશિયન સમાજનું સમાપ્ત ચિત્ર રજૂ કરે છે.

દોસ્તોએવ્સ્કી શબ્દો સાથે પેઇન્ટિંગમાં ઉત્કૃષ્ટ માસ્ટર છે કે કેવી રીતે લોકો વિકૃત સંબંધો સ્થાપિત કરે છે, પૈસા માટે એકબીજા સાથે છેડછાડ કરે છે અને ભ્રષ્ટ કરે છે, અને પશુપ્રેમી જુસ્સો પ્રગટ કરે છે. કરમાઝોવનું મૃત્યુ - એક ક્રૂર અને ઉદ્ધત જમીન માલિક - તેના બે પુત્રો પર શંકા કરે છે, જેમની પાસે તેમના પિતાને ધિક્કારવાનું એકથી વધુ કારણ છે.

ત્રીજો પુત્ર, અલ્યોશા, દયાળુ અને શુદ્ધ, ભવિષ્યમાં તમામ ખર્ચ અને પ્રોજેક્ટ્સથી મુક્ત છે. આ નવલકથા દોસ્તોવ્સ્કીની દાર્શનિક અને ધાર્મિક ચિંતાનો સારાંશ આપે છે: સાર્વત્રિક ભાઈચારો, "બર્બર" રશિયાનો ઉદભવ અને સાચી ધાર્મિક લાગણીની પુનપ્રાપ્તિ.