મહાન માર્સેલ પ્રોસ્ટ દ્વારા 3 શ્રેષ્ઠ પુસ્તકો

ખૂબ જ ચિહ્નિત ભેટને કેટલીકવાર વળતર આપવાની જરૂર હોય તેવું લાગે છે. માર્સલ પ્રોઉસ્ટ તેની પાસે એક જન્મજાત સર્જક હતો, પરંતુ તેનાથી વિપરીત તે નાજુક સ્વાસ્થ્યના બાળક તરીકે મોટો થયો. અથવા કદાચ આ બધું એક જ યોજનાને કારણે થયું હતું. નબળાઇમાંથી, એક વિશેષ સંવેદનશીલતા પ્રાપ્ત થાય છે, જીવનની ધાર પર છાપ, સર્જનાત્મક ભેટને જીવનની દુવિધાઓ તરફ કેન્દ્રિત કરવાની અપ્રતિમ તક. અસ્તિત્વ.

કારણ કે નબળાઈમાંથી જ બળવો જન્મી શકે છે, અસંતોષ અને નિરાશાવાદનો સંચાર કરવાની ઈચ્છા. સાહિત્ય, કરૂણાંતિકા માટે વિનાશકારી આત્માઓનું પારણું, હારનારાઓની ઉત્કૃષ્ટતા અને આપણે ખરેખર શું છીએ તેનું સ્પષ્ટ પ્રતિબિંબ. 19મી અને 20મી સદીઓ વચ્ચેના સંક્રમણની મધ્યમાં, પ્રોસ્ટ જાણતા હતા કે બીજા કોઈની જેમ જીવન જીવવાના સંશ્લેષણને કેવી રીતે જોડવું, તે પરિપક્વતા પર પહોંચ્યા પછી પોતાની જાતમાં પાછી ખેંચી લેવા માટે તેની યુવાનીના આવેગને શરણાગતિ આપી.

પ્રાઉસ્ટના પ્રેમીઓ તેમની મહાન કૃતિમાં મેળવે છે "ખોવાયેલા સમયની શોધમાં" એક ઉત્કૃષ્ટ સાહિત્યિક આનંદ, અને કેટલાક વોલ્યુમો કેસ ફોર્મેટમાં આ અદ્ભુત અસ્તિત્વ ધરાવતી લાઇબ્રેરીના અભિગમને સરળ બનાવે છે:

બીજી બાજુ, અસ્તિત્વવાદી સ્વરમાં કાલ્પનિક લખવામાં સૌથી મોટી મુશ્કેલી સંભવિત અધિકૃત રીતે દાર્શનિક પ્રવાહમાં રહેલી છે. લેખકને વિચારના કુવાઓ તરફ લઈ જતી અને પાત્રો અને સેટિંગ્સને સ્થિર કરી દેતી આ કેન્દ્રબિંદુ શક્તિને ટાળવા માટે, જીવંતતાના બિંદુની જરૂર છે, કાલ્પનિક અથવા ઉત્સાહી ક્રિયાનું યોગદાન (વિચાર, ધ્યાન એ ક્રિયા પણ હોઈ શકે છે, તે હદ સુધી) વાચકને સંવેદનાઓ વચ્ચે, ઘટનાક્રમની ધારણાઓ વચ્ચે ખસેડો જે ક્યારેય સ્થિર નથી). માત્ર તે સંતુલનમાં જ પ્રોસ્ટ તેમની મહાન કૃતિ ઈન સર્ચ ઓફ લોસ્ટ ટાઈમ બનાવી શક્યો, જે બે થ્રેડો, નાજુકતા અથવા નાજુકતા અને દુર્ઘટનાની ખોટની લાગણી દ્વારા એકસાથે વણાયેલી નવલકથાઓનો સમૂહ.

છેલ્લે 49 વર્ષની વયે મૃત્યુ પામ્યા પછી, સંભવ છે કે આ વિશ્વમાં તેમનું મિશન, જો આ વિશ્વનું કોઈ મિશન અથવા ભાગ્ય હોય, તો પ્રમાણિકપણે સારી રીતે બંધ થઈ જશે. તેમનું કાર્ય સાહિત્યનું શિખર છે.

માર્સેલ પ્રાઉસ્ટની ટોચની નવલકથાઓ

સ્વાન રોડ નીચે

સાહિત્યિક વોલ્યુમમાં, કંઈક જે હંમેશા આલ્બમ પર થતું નથી ઉદાહરણ તરીકે, પ્રથમ રચના સેટમાંથી શ્રેષ્ઠમાંની એક હોવી જોઈએ.

આ પ્રથમ નવલકથા સાથે એવું જ થાય છે જે ખોવાયેલા સમયની શોધમાં મહાન સંકલન ખોલે છે. આ પ્રથમ નવલકથાનો જાદુ એ આપણને આત્મકથાનો પરિચય આપવાની ક્ષમતા છે, જે આપણને તે વાંચવા અને તેને આપણી પોતાની અનુભૂતિ કરાવે છે.

નજીવી વિગતો જે આપણને આપણા પોતાના અનુભવો તરફ દોરી જાય છે જેમાંથી આપણે લેખકના પરિપ્રેક્ષ્યમાં, તેના અનુભવો અને આપણા અનુભવોમાં, તેના પ્રેમ અને નાપસંદમાં પણ આપણી જાતને લીન કરી શકીએ છીએ. મર્યાદાઓની નિરાશામાં અને આપણા પોતાના સંજોગો સામે પરાજયનો અહેસાસ.

પ્રાઉસ્ટ આપણને પોતાનું બનાવે છે, અને આપણે પ્રાઉસ્ટ દ્વારા આવશ્યક માનવતા શીખીએ છીએ જેને આપણે સામાન્ય રીતે રોજિંદા જીવનમાં માસ્ક કરીએ છીએ. પ્રથમ પ્રેમ, સરળ રાસાયણિક ફ્લેશ જેવી ક્ષણિક સુખ.

મોર માં છોકરીઓ ની છાયા માં

પ્રેમ સાથે વ્યવહાર કરવા માટે કહેવામાં આવ્યું છે, તેની રસાયણશાસ્ત્ર વિશે જે તેની અવાસ્તવિકતામાં એકમાત્ર સંપૂર્ણ સુખ ઉત્પન્ન કરે છે, સેટ ઇન લોસ્ટ ટાઇમની સમૂહની આ બીજી નવલકથાને તપાસવા કરતાં વધુ સારી કંઈ નથી.

એ વાત સાચી છે કે પ્રેમનો પડછાયો પ્રોઉસ્ટના યુવાનીના સમયમાં વધુ ચિહ્નિત સંવેદના બની શક્યો હોત, જ્યાં સંવનન (તે શું છે? આજના યુવાનો કહેશે) રોમેન્ટિક અને બેચેન વચ્ચે, તાવ અને આશાવાદી વચ્ચે, હંમેશા શૃંગારિક વચ્ચેનો એક બિંદુ પૂરો પાડે છે. વિસ્ફોટની ધાર પર.

અને તેમાંથી, ભાવનાત્મક અને શારીરિક પ્રેમની આશામાંથી, ક્યારેક હૃદયભંગ અને નિરાશા, વિસ્મૃતિ અને વિશ્વાસઘાત જન્મે છે અને છૂટી જાય છે. અભૌતિક અથવા બુઝાયેલ પ્રેમ માનવ આત્માને તેના અસ્તિત્વના ગૌરવ અથવા સૃષ્ટિના સૌથી વિપુલ નરકમાં ઉન્નત કરે છે.

આર્ટ પ્રેમથી પીવે છે…, પણ સમય પસાર થાય છે, ખોવાયેલી વસ્તુઓની તે થેલીમાં જમા થતો જાય છે, જે છેવટે, નવલકથાઓની આ મહાન રચનાને ટકાવી રાખે છે.

સમય પાછો મળ્યો

લોસ્ટ ટાઇમની શોધમાં સેટને સમાન બંધ કરીને આ ચોક્કસ રેન્કિંગનો અંત લાવવો વાજબી છે. કારણ કે આ નવીનતમ નવલકથા બધું સાથે જોડે છે, એક અદ્ભુત નિયતિની જેમ કે લેખક જાણે છે કે ભગવાનની જેમ કેવી રીતે શોધી શકાય. પરંતુ, તે અન્યથા કેવી રીતે હોઈ શકે, તેનો અંત ક્ષય અને દુ: ખદ છે.

માર્સેલ તે બધા પાત્રોને રજૂ કરે છે જે સાહિત્યિક રચનામાં તેની સાથે હોય છે. શીર્ષક વિશે જ વિરોધાભાસ. ખરેખર પાછો મેળવેલો સમય ફક્ત અસ્તિત્વની સમગ્ર યુક્તિની શોધ તરીકે સમજી શકાય છે. હવે કોઈ સુંદરતા કે ડ્રાઈવ નથી, વૃદ્ધાવસ્થાએ બધું લઈ લીધું છે, રોગ છુપાયો છે.

અને તેમ છતાં, જેમ કોઈએ નિર્દેશ કર્યો છે, ઉદાસીનતા એ ઉદાસી હોવાનો આનંદ છે. ખિન્નતા આપણને તે કારણોસર ચોક્કસપણે પકડી લે છે, જે ખરેખર હોઈ શકે તેના કરતાં વધુ સુંદરતા પ્રાપ્ત કરી શકતી નથી.

પતન એટલા માટે છે કારણ કે અગાઉની દીપ્તિ સમજાય છે. જીવનના અંતની નિકટતા યાદોને ઉજ્જવળ બનાવે છે અને આપણે શોધવાનું સમાપ્ત કરીએ છીએ કે આપણે કેટલા અવાસ્તવિક છીએ, હંમેશા ક્ષણોના વર્તમાન કરતાં ભૂતકાળ અને કલ્પનાઓમાં જીવવા માટે વધુ વલણ ધરાવતા હોઈએ છીએ જે તેના અક્ષમ્ય માર્ગમાં ક્યારેય પકડી શકાતી નથી.