એક તંત્રીએ એકવાર મને ટિપ્પણી કરી હતી કે સારું લખવા માટે તમારે બે વસ્તુઓની જરૂર છે. પ્રથમ સ્થાને, કટાક્ષમાંથી મુક્તિ નથી, તે સૂચવે છે કે તમારે કેવી રીતે લખવું તે જાણવું પડશે. બીજા કિસ્સામાં, તમારે ખરેખર લખવાનું હતું. તેના માટે પહેલી વસ્તુ લગભગ ભેટ જેવી હતી, જેમ કે જનીનોમાં લાવેલ ગુણ. બીજા વિશે, તેનો અર્થ એ હતો કે તમે પાત્રને એક રીતે અથવા બીજી રીતે દર્શાવવા અથવા કોઈ પણ રીતે દ્રશ્યની નજીક આવવા માટે તેઓ શું કહેશે તે વિશે વિચારીને તમે વિચારી શકતા નથી.
ગેબ્રિયલ વિનર તે સારી રીતે કેવી રીતે લખવું તે જાણવાની ખાતરી સાથે અને વાસ્તવિક માટે લખવાની ઇચ્છા સાથે બંને પાસાઓને આવરી લે છે. આથી, તેમની નવલકથાઓમાં જીવનચરિત્રના ચિહ્નો સાથે શું થાય છે તેની ખરાઈ આપવી વાર્તાઓ, તે મંજૂર માટે આવે છે. કઈ રીતે નૈતિકતા અનુસાર પણ, આ રીતે કોઈ પણ વ્યક્તિ દરેક વસ્તુમાંથી મુક્ત થઈ શકે છે.
પરંતુ એવું છે કે સાહિત્ય હેકનિયડ સૂત્રો તરફ આગળ વધી રહ્યું છે અથવા આત્મહત્યા કરી રહ્યું છે. તમામ પ્રકારના સાહિત્ય વચ્ચે વૈકલ્પિકતા એ કૃપા છે. અને ચોક્કસપણે ફક્ત દુ: ખદ અને જીવનની હાસ્ય વચ્ચેની દ્રષ્ટિથી, આ જગતમાં કાર્યરત ફરજ પરના નાયકની ક્ષણ પર આધાર રાખીને, આનંદ અને ઉદાસી દરેક વસ્તુની વાહિયાતતા પર સાથે રહી શકે છે.
ગેબ્રિએલા વિનર દ્વારા સૂચિત ટોચના 3 પુસ્તકો
ખોવાયેલો કોલ
મિસ્ડ ક callલ હંમેશા કોઈ અગત્યની બાબત તરફ નિર્દેશ કરે છે જે ન કહી શકાય. અમે આશાએ પાછા બોલાવીએ છીએ કે હજી સુધી સંદેશ પ્રાપ્ત કરવામાં મોડું થયું નથી. આગ્રહી રિંગટોન સાથે અંતરાત્માને જાગૃત કરવા આતુર લેખકનો આ મિસ્ડ કોલ છે.
ગેબ્રિએલા વિનર તે કોણ છે અને શું જીવે છે તે વિશે લખે છે, અને તે આશ્ચર્યજનક ભાષા અને પ્રામાણિકતા સાથે કરે છે. વક્રોક્તિ અને રમૂજથી ભરેલી આ આત્મકથાત્મક વાર્તાઓમાં, તે આપણને દુનિયામાં ડૂબી જવા અને તેના દૈનિક રાક્ષસો સામે લડતી સ્ત્રીની નજરે જોવાનું આમંત્રણ આપે છે. તે સ્થળાંતર, માતૃત્વ, મૃત્યુનો ભય, હોટલના રૂમની એકલતા, કુરૂપતા, ત્રિગુણ, રહસ્યમય અગિયાર નંબર, મિત્રોથી અંતર જેવા વિષયોને સંબોધિત કરે છે ...
દિન પ્રતિદિન એક જટિલ અને સમૃદ્ધ તરીકે દેખાય છે જે તરત જ પોતાને પ્રગટ કરવા માટે તૈયાર છે. 'હું માત્ર ગોન્ઝો પત્રકારત્વની સાચી શૈલીમાં જગ્યાઓ અથવા પરિસ્થિતિઓમાં પ્રવેશતો નથી, પણ હું મારા ભય, મારી ખામીઓ, મારા પૂર્વગ્રહો અને મર્યાદાઓ જાહેર કરું છું. હું જે કરવા માટે જોઉં છું તેની વાર્તા રોકવામાં હું ડરતો નથી […]. મને લાગે છે કે સાહિત્યિક દ્રષ્ટિએ હું જે સૌથી પ્રામાણિક વસ્તુ કરી શકું તે એ છે કે હું જે વસ્તુઓને જોઉં છું, કળા વગર, વેશપલટો વગર, ફિલ્ટર વગર, જૂઠ્ઠાણા વગર, મારા પૂર્વગ્રહો, મનોગ્રસ્તિઓ અને સંકુલ સાથે, લોઅરકેસમાં સત્ય સાથે અને સામાન્ય રીતે શંકાસ્પદ.
નવ ચંદ્ર
જ્યારે કન્ફ્યુશિયસે તેના પરિવર્તનના પુસ્તકનો સંપર્ક કર્યો, ત્યારે તે કલ્પના પણ કરી શકતો ન હતો કે સ્ત્રી ખરેખર પરિવર્તન, તેના શરીર અને તેની લાગણીઓને સગર્ભાવસ્થા જેવા સમયગાળામાંથી પસાર થવાની હકીકતમાં સમાયોજિત કરવા વિશે શું કહી શકે છે, જ્યાં આવી પ્રક્રિયામાં બધું જબરદસ્તી બદલાય છે. મહિલાઓના અનુભવોમાંથી મહાકાવ્ય તરીકે.
તેઓ કહે છે કે સવારની માંદગી એ ભાવનાત્મક બ્લેક હોલનો જવાબ છે જે ખુલે છે જ્યારે તમે જાણો છો કે તમે માતા બનશો. જ્યારે ગેબ્રિએલા વિનરને ત્રીસ વર્ષની ઉંમરે ખબર પડી, તેણીએ એક સારા કામિકાઝ ક્રોનિકલની જેમ પ્રતિક્રિયા આપી અને ગર્ભાવસ્થાના ગુરુત્વાકર્ષણ બળને શોધવા માટે પોતાની જાતને લોન્ચ કરી: ગર્ભાવસ્થા કરતાં વધુ "ગોન્ઝો" અનુભવ નથી.
વિનર હંમેશા ખોદકામ કરે છે જ્યાં થોડા લોકો જોવા માંગે છે અને શરમ અથવા બડાઈ માર્યા વિના તેના તારણો શેર કરે છે. સગર્ભાવસ્થા અને માતૃત્વની ગુફાઓમાંથી આ અવરોધિત મુસાફરીમાં, બાબત વિસ્તરે છે અને શંકાઓ છૂટી જાય છે: શું માતૃપ્રેમ બધું કરી શકે છે? હું અહીં શું કરી રહ્યો છું, હું આ બધાથી શું અપેક્ષા રાખું છું?
આ વાંચન એનેસ્થેસિયા વગરનું બાળજન્મ છે, "જીવનના ચમત્કાર" પહેલા ગર્ભવતી સ્ત્રીઓને દવા આપતી કિટ્સ અને વ્યર્થતા સામેની વાર્તા. અહીં કોઈ જાદુ કે ચાસણી નથી; અશ્લીલતા, ગર્ભપાત, નાના એપાર્ટમેન્ટ્સ અને એક યુવાન માતા છે જે તેના દેશથી દૂર અનિશ્ચિતતા સામે લડે છે. કારણ કે આ એક સ્થળાંતર કરનારની વાર્તા પણ છે જેણે દક્ષિણ ગોળાર્ધમાં શું હાંસલ કર્યું તેની પરવા કર્યા વગર સ્પેન પહોંચ્યા.
તેના પ્રકાશનને દસ વર્ષ વીતી ગયા છે અને નવ ચંદ્ર તે એક જુબાની છે જે અન્ય કેટલાક લોકોની જેમ આતંક, સુંદરતા અને જાતિઓના પ્રસારના વિરોધાભાસને જોડે છે. આ સુધારેલી અને વિસ્તૃત આવૃત્તિમાં, લેખકે તેના બાળકોને એક પત્ર સંબોધ્યો કે તેમને જણાવવા માટે કે બધું કેટલું બદલાઈ ગયું છે અને કેટલી વસ્તુઓ કમનસીબે ક્યારેય બદલાતી નથી.
હુઆકો પોટ્રેટ
હુઆકો પોટ્રેટ એ પૂર્વ-હિસ્પેનિક સિરામિકનો એક ભાગ છે જે સૌથી વધુ શક્ય ચોકસાઈ સાથે સ્વદેશી ચહેરાઓનું પ્રતિનિધિત્વ કરવા માંગતો હતો. એવું કહેવાય છે કે તે લોકોના આત્માને પકડી લે છે, એક રેકોર્ડ જે સદીઓથી તૂટેલા અરીસામાં છુપાયેલ છે.
અમે 1878 માં છીએ, અને યહૂદી-Austસ્ટ્રિયન સંશોધક ચાર્લ્સ વિનર પેરિસમાં વિશ્વ મેળામાં શૈક્ષણિક સમુદાય દ્વારા માન્યતા પ્રાપ્ત કરવાની તૈયારી કરી રહ્યા છે, "તકનીકી પ્રગતિ" નો એક મહાન મેળો જે તેના આકર્ષણોમાં માનવ પ્રાણી સંગ્રહાલય છે, વૈજ્ scientificાનિક પરાકાષ્ઠા જાતિવાદ અને યુરોપિયન સામ્રાજ્યવાદી પ્રોજેક્ટ. વિનર માચુ પિચ્ચુની શોધની નજીક છે, તેણે પેરુ વિશે એક પુસ્તક લખ્યું છે, તેણે ચાર હજાર હુઆકો અને એક બાળક પણ લીધો છે.
એકસો અને પચાસ વર્ષ પછી, આ વાર્તાનો નાયક મ્યુઝિયમમાંથી પસાર થાય છે જેમાં વિએનર સંગ્રહ છે જે હ્યુકોના ચહેરા પર પોતાને ઓળખે છે જે તેના પરદાદાએ લૂંટી હતી. ખોટ કરતાં વધુ સામાન અથવા તેના ખુલ્લા ઘા, ઘનિષ્ઠ અને historicalતિહાસિક કરતાં અન્ય કોઇ નકશા સાથે, તે કુટુંબના પિતૃપક્ષ અને તેના પોતાના વંશના કટાક્ષના નિશાનને અનુસરે છે -જે ઘણા છે -શોધ આપણા સમયની ઓળખ માટે: ત્યાગ, ઈર્ષ્યા, અપરાધ, જાતિવાદ, પરિવારોમાં છુપાયેલા ભૂતિયા અવશેષો અને વસાહતી વિચારોમાં હઠીલા રીતે લટકાયેલી ઇચ્છાનું વિઘટન. આ પાનાઓમાં ધ્રુજારી અને પ્રતિકાર છે જે કોઈના શ્વાસથી લખવામાં આવે છે જે લાંબા સમય પહેલા તૂટેલી વસ્તુના ટુકડાઓ ઉપાડે છે, એવી આશામાં કે બધું ફરી ફિટ થઈ જશે.
તમારા લેખનમાં આટલા નિષ્ઠાવાન હોવા બદલ ગેબ્રિએલા વિનરને અભિનંદન