જ્યોર્જ પેરેક દ્વારા 3 શ્રેષ્ઠ પુસ્તકો

ફ્રેન્ચ સાહિત્ય એવા લેખકો સાથે સમૃદ્ધ અને વૈવિધ્યસભર વર્ણનાત્મક દ્રશ્યનો આનંદ માણે છે જેઓ અવંત-ગાર્ડે દરખાસ્તોમાં ઉત્કૃષ્ટ છે જેમ કે તેઓ દરેક પોતાની રીતે, હાઉલેબેક o ફોએનકિનોસ; અથવા તેની સાથે સૌથી વધુ આંતરરાષ્ટ્રીય સ્તરે સૌથી વધુ વેચાતી નોઇર ફ્રેડ વર્ગાસ o લેમેટ્રે. આ તમામ મહાન વાર્તાકારો અને અન્ય ઘણા લોકો એનો વારસો માણે છે જ્યોર્જ પેરેક કે તેના ટૂંકા અસ્તિત્વમાં તેણે તેના પ્રયોગના તે ધ્યેયની ક્ષમતાના ચિહ્નો દર્શાવ્યા હતા.

વિચલિતતા અને વિચલિતતાનું વર્ણન, રસાયણ તરીકે વર્ણનાત્મક સંશ્લેષણ તરફ સ્ક્વિઝ્ડ કરાયેલ પ્લોટનો જ્યાં પાત્રો તેમના આત્માને નિસ્યંદિત કરે છે. તે તમામ પાસાઓમાં એક અદ્ભુત લેખક જ્યાં ભાષા અન્ય પરિમાણ લે છે, પછી તે ગદ્ય હોય કે પદ્ય હોય, લેખ હોય કે નિબંધ હોય. તે પેરેક છે જે અમને તેના કોઈપણ પુસ્તકોમાં પોલિફેસેટિક તરીકે દેખાય છે.

ગીતોમાં તેજસ્વી અને કદાચ યહૂદી સંહારના તે તાજેતરના અશુભ વારસાથી તેના આત્મામાં અસ્પષ્ટ છે જેણે બાળપણમાં તેના માતાપિતાના ખોટ સાથે તેને ઉશ્કેર્યો હતો. મુદ્દો એ છે કે સાહિત્ય ફરી એક વાર સૌથી વ્યક્તિગત અથવા સર્જનાત્મક પાસામાં એક પ્લાસિબો તરીકે તે અંતિમ અર્થ અને સારા સાહિત્યના ઉત્કૃષ્ટ અવશેષોથી ભરેલા કાર્યમાં તૈનાત કરવામાં આવ્યું હતું.

જ્યોર્જ પેરેક દ્વારા ટોચની 3 ભલામણ કરેલ નવલકથાઓ

મને યાદ છે

યાદ રાખવું એ છે કે તે બીજી ક્ષણે ક્ષિતિજ પર લમાયેલા નિર્ણયો ન લેવાના જોખમે પણ પોતાને અવતરણ કરવું. તેથી જ વાર્તાની શરૂઆત જેની સાથે આપણે ઘટનાઓને જોઈએ છીએ તે પ્રામાણિકતા, કચાશ, ખિન્નતા, કબૂલાત આપે છે. "મને યાદ છે" સાથે અમે અન્ય લોકો સમક્ષ એવા આદર્શ દિવસોનો પર્દાફાશ કરીએ છીએ કે જેમાં વસ્તુઓ થઈ અને વિચિત્ર રીતે પસાર થઈ, હંમેશા વિપરીત રીતે, તેમના આનંદ, ગીતવાદ અને મૂંઝવણના મુદ્દા સાથે. ગઈકાલે અથવા તાજેતરના ઈતિહાસના સૌથી દૂરના યુગને સમજવા માટે જરૂરી માત્ર અન્ય ફોકસ.

"મને યાદ છે" એ વર્ષોથી દેશની સામૂહિક સ્મૃતિની સફર બની ગઈ છે. યાદોની આ ઇન્વેન્ટરી, 480 એન્ટ્રીઓથી બનેલી છે જે હંમેશા એવા શબ્દોથી શરૂ થાય છે જે પુસ્તકને તેનું શીર્ષક આપે છે, તે તમામ સમયના સ્મારક સાહિત્યના ચિહ્નોમાંનું એક બની ગયું છે. XNUMXમી સદીના શ્રેષ્ઠ લેખકોમાંના એકના બાળપણ અને યુવાની યાદો કે જેના દ્વારા અભિનેતાઓ, લેખકો અને રાજકારણીઓ પરેડ કરે છે, પણ પેરિસના મેટ્રો સ્ટેશન, બુલવર્ડ અથવા સિનેમાઘરો કે જે હવે અસ્તિત્વમાં નથી પરંતુ યુરોપિયન સંસ્કૃતિના વર્તમાન પેનોરમાને સમજવા માટે જરૂરી છે. . મર્સિડીઝ સેબ્રિયન દ્વારા નવા અનુવાદમાં, જ્યોર્જ પેરેકની સુપ્રસિદ્ધ કૃતિઓમાંથી એક આવે છે.

અપહરણ

ઓછામાં ઓછી જૂની વાર્તાઓની સારી શરૂઆત થઈ, પરંતુ આ એક એવું પણ ન હતું. શરૂઆતથી જ, એક રહસ્યમય અભિશાપ પાત્રો પર અવિશ્વસનીય રીતે છવાઈ જાય છે, અને જેમ જેમ વાર્તા પ્રગટ થાય છે, તેમ તેમ તેની સર્વવ્યાપકતા વાચકને પોતે મૂંઝવે છે.

જ્યારે ટોનીયો વોસેલ અદૃશ્ય થઈ જાય છે, અપહરણનો ભોગ બને છે, અટકાયતમાં લેવામાં આવે છે, ભાગી જાય છે, દબાવવામાં આવે છે? પોલીસ, તેની સમક્ષ રજૂ કરાયેલા અસંખ્ય સંકેતોને યોગ્ય રીતે સમજવામાં અસમર્થ, આંખ આડા કાન કરવા સિવાય બીજું કંઈ કરતી નથી. ટોનીઓના મિત્રો આ બાબતે પગલાં લે છે, પરંતુ તેઓ પણ, સત્યની કેટલી નજીક હોવા છતાં, પ્રપંચી ખૂનીનો શિકાર બનશે. જો કે, પુસ્તકમાં રમૂજનું શાસન ચાલુ રહે છે.

વાચકને તેની ચાતુર્ય ચકાસવાની તક પણ મળે છે, કારણ કે ઉકેલ, એક જ સમયે પ્રપંચી અને સ્પષ્ટ, કાળજીપૂર્વક છુપાયેલ અને છતાં દુર્ભાવનાપૂર્ણ રીતે સરળ, ક્યારેય જાહેર થતો નથી પણ હંમેશા ખુલ્લી રહે છે, તેની નજર સમક્ષ છે. તેને પણ ખબર હશે કે તેને કેવી રીતે જોવું? શું તે આ અરાજકતાના લેખકને શોધી શકશે?

ઉપયોગ માટે જીવન સૂચનો

તેની સૂચનાઓ સાથેનું કોઈપણ ઉત્પાદન કે જે ઉપયોગ અને નિકાલને નમૂનારૂપ તરીકે નિર્ધારિત કરે છે, તે આપણને છેતરે છે. જીવન સિવાય એક ચક્રમાં કશું જ ફેંકી દેવાનું નથી. તેથી જ્યારે જીવન ખોટું થાય છે અથવા બરબાદીની ધમકી આપે છે ત્યારે તમારી પાસે કેટલીક સારી સૂચનાઓ છે ...

કલેક્ટરના આનંદ સાથે, પેરેકે અમને બતાવ્યું કે સાહિત્ય પણ એક રમત છે અને રોજિંદા જીવનના પડદા પાછળ એનોડિનની કવિતા છે. પેરિસની એક સાદી ઇમારતના રવેશ પાછળ તેને વાર્તાઓનો આર્કાઇવ મળ્યો. વર્ણન એ આ સ્મારક બનાવતી જીવનકથાઓને જોવાનું, કેપ્ચર કરવાનું પણ શીખી રહ્યું છે પઝલ જેને આપણે હજુ પણ વાસ્તવિકતા કહીએ છીએ.

હું આ પુસ્તક પર એવા સમયે આવ્યો હતો જ્યારે સાહિત્યને વધુ પડતી ઉદાસીન દુનિયા બનવાની ધમકી હતી. મને તેમનામાં જીવનનો એક સ્ટ્રોક મળ્યો. હું બાર્ટલબૂથ અને તેના ઉન્મત્ત પ્રોજેક્ટ સાથે પ્રેમમાં પડ્યો, જેની પાછળ એક મહાન અંતર્જ્ઞાન છે: તે સુંદરતા ક્યારેક નકામી હોય છે અને તેથી વધુ સુંદર. હું હજારો અને એક વાર્તાઓમાંથી પસાર થયો જે અહીં કહેવામાં આવે છે, તે જ આશ્ચર્યમાં લપેટાયેલો છે જેની સાથે હું કલ્પના કરું છું કે પુનરુજ્જીવનએ તેમની જિજ્ઞાસાઓના મંત્રીમંડળની શોધ કરી હશે. અને હું જાણતો હતો કે સાહિત્ય બીજું કંઈક હોઈ શકે છે: એક ખૂબ જ ગંભીર રમત જે આપણા સૌથી તોફાની સ્મિતને પ્રતિબિંબિત કરે છે.