બ્યુંગ-ચુલ હાનના ટોચના 3 પુસ્તકો

અભ્યાસની બાબત તરીકે અને અસ્તિત્વના કપડા તરીકે પણ આપણે તત્વજ્ fromાનથી દૂર જઈએ છીએ, મોટા ભાગે સાહિત્યનો સંપર્ક કરવો રસપ્રદ હોઈ શકે છે જે કોઈ પણ આધ્યાત્મિક જ્ onાનની સરહદ છે, જે વાર્તાની ઉપરની નવી ભૂલોને ઉકેલવાના માર્ગ તરીકે છે. સ્વયં સહાય. એટલે કે એ બ્યુંગ-ચુલ હાન જેના દાર્શનિક નિબંધો વિશ્વની મુસાફરી કરે છે.

ના હથિયારોને આત્મસમર્પણ કરવાની બાબત નથી નિત્ઝશે. એવું નથી કે આપણને દાવેદારીથી પ્રબુદ્ધ કરવાના પ્રયાસમાં સૌથી ઊંડા પ્રશ્નોના જવાબો શોધવા જોઈએ. માહિતી, રિવાજો, રિવાજો અને સામાન્યતાના દાખલાઓના ક્રુસિબલમાં આપણને શું વિમુખ કરી શકે છે, આપણી ઇચ્છાથી દૂર કરી શકે છે તેમાં રસ લેવાની વાત છે. તટસ્થ.

સામાજિક નેટવર્ક્સ દ્વારા વિશ્વ સાથેના અમારું વર્તમાન સંપર્ક અમને સતત અજમાયશને આધિન કેદીઓ જેવું બનાવે છે. સ્વતંત્રતા હાંસલ કરવા માટે તમારા સંરક્ષણના નિર્માણ માટે તમારા કાગળો રાખવા જરૂરી છે. કારણ કે સામાજિક અને વ્યક્તિગત વચ્ચેના વિરોધાભાસમાં, ટ્રોમ્પ લ'ઓઇલ ઉભરી આવે છે જે આપણને બધાને જૂઠાણામાં અથવા ઓછામાં ઓછા અસંતુલિત માનકીકરણ પેટર્નમાં એકીકૃત કરે છે. સુખ એ ભૌતિક છે, ભલે ગમે તે હોય, કામ આનંદના સ્ત્રોત કરતાં થોડું ઓછું હોવું જોઈએ. અન્ય દરેક વ્યક્તિ આત્મ-અનુભૂતિ પસંદ કરે છે અને તમારે તેમાં હોવું જોઈએ, નાગરિક...

બ્યુન-ચુલ હાનના ટોચના 3 ભલામણ પુસ્તકો

થાકનો સમાજ

તાજેતરમાં જર્મનીમાં ઉભરી આવનાર સૌથી નવીન ફિલોસોફિકલ અવાજોમાંના એક બ્યુંગ-ચુલ હાન, આ અનપેક્ષિત બેસ્ટ સેલરમાં દાવો કરે છે, જેની પ્રથમ પ્રિન્ટ થોડા અઠવાડિયામાં વેચાઈ ગઈ હતી, કે પશ્ચિમી સમાજ મૌન નમૂનારૂપ પરિવર્તનમાંથી પસાર થઈ રહ્યો છે: હકારાત્મકતાનો અતિરેક થાકેલા સમાજ તરફ દોરી જાય છે. જેમ ફૌકાઉલ્ડીયન શિસ્ત સમાજે ગુનેગારો અને પાગલો પેદા કર્યા હતા, તે સમાજ જેણે યસ વી કેન ના નારા લગાવ્યા હતા તે થાકેલા, નિષ્ફળ અને હતાશ વ્યક્તિઓ પેદા કરે છે. લેખકના મતે, બાહ્ય બળજબરીના સંબંધમાં જ પ્રતિકાર શક્ય છે.

જે શોષણને આધીન છે તે બાહ્ય કરતાં ઘણું ખરાબ છે, કારણ કે તે સ્વતંત્રતાની લાગણી દ્વારા મદદ કરે છે. શોષણનું આ સ્વરૂપ પણ વધુ કાર્યક્ષમ અને ઉત્પાદક છે કારણ કે વ્યક્તિ સ્વેચ્છાએ થાક માટે પોતાનું શોષણ કરવાનું નક્કી કરે છે. આજે આપણી પાસે ના કહીને વિરોધ કરવા માટે કોઈ જુલમી અથવા રાજાનો અભાવ છે. આ અર્થમાં, સ્ટેફન હેસેલ દ્વારા ઇન્ડિગનાઓસ જેવા કામો બહુ મદદરૂપ નથી, કારણ કે સિસ્ટમ પોતે જ જે સામનો કરી શકે છે તે અદૃશ્ય કરે છે.

પીડિત અને ફાંસી આપનાર, શોષક અને શોષિત, એક જ વ્યક્તિ હોય ત્યારે બળવો કરવો ખૂબ જ મુશ્કેલ છે. હેન નિર્દેશ કરે છે કે ફિલસૂફીએ આરામ કરવો જોઈએ અને ઉત્પાદક રમત બનવી જોઈએ, જે સંપૂર્ણપણે નવા પરિણામો તરફ દોરી જશે, કે પશ્ચિમીઓએ મૌલિક્તા, પ્રતિભા અને સર્જન જેવા ખ્યાલોને શરૂઆતથી છોડી દેવા જોઈએ અને વિચારમાં વધુ સુગમતા લેવી જોઈએ: 'આપણે બધાએ રમવું જોઈએ વધુ અને ઓછું કામ, તો અમે વધુ ઉત્પાદન કરીશું. '

અથવા તે એક સંયોગ છે કે ચાઇનીઝ, જેમના માટે મૌલિક્તા અને પ્રતિભા અજાણ્યા ખ્યાલો છે, લગભગ દરેક શોધ માટે જવાબદાર છે - પાસ્તાથી ફટાકડા સુધી - જેણે પશ્ચિમમાં તેની છાપ છોડી છે? જો કે, આ લેખક માટે સમાજ માટે એક અપ્રાપ્ય યુટોપિયા છે જેમાં દરેક, સૌથી વધુ પગારદાર એક્ઝિક્યુટિવ પણ, ગુલામોની જેમ કામ કરે છે, લેઝર અનિશ્ચિત સમય માટે મુલતવી રાખે છે.

ધાર્મિક વિધિઓનું અદ્રશ્ય

Industrialદ્યોગિક ક્રાંતિના આગમન દ્વારા હિમાયત કરાયેલા અને ચેપ્લિન દ્વારા વ્યંગ કરાયેલા અજાણ્યા પર તમારી જાતને હસાવો. આ બાબત સુસંસ્કૃતતામાં વધી છે અને સિસ્ટમના હસ્તક્ષેપમાં સૌથી અનપેક્ષિત પણ શામેલ છે. બગાડવાનો સમય નથી, મશીન હંમેશા ભૂખ્યા રહે છે.

ધાર્મિક વિધિઓ, પ્રતીકાત્મક ક્રિયાઓ તરીકે, સંદેશાવ્યવહાર વિના સમુદાય બનાવે છે, કારણ કે તેઓ સિગ્નિફાયર તરીકે સ્થાપિત થાય છે, જે કંઈપણ પ્રસારિત કર્યા વિના, સમુદાયને તેમનામાં તેમના ઓળખના ચિહ્નોને ઓળખવા દે છે. જો કે, આજે જે મુખ્ય વસ્તુ છે તે સમુદાય વિના સંદેશાવ્યવહાર છે, કારણ કે સામાજિક ધાર્મિક વિધિઓનું નુકસાન થયું છે.

સમકાલીન વિશ્વમાં, જ્યાં સંદેશાવ્યવહારની પ્રવાહીતા અનિવાર્ય છે, ધાર્મિક વિધિઓ અપ્રચલિત અને વિસર્જનક્ષમ અવરોધ તરીકે માનવામાં આવે છે. બ્યુંગ-ચુલ હાન માટે, તેમનું પ્રગતિશીલ અદ્રશ્ય થવું સમુદાયના ધોવાણ અને વ્યક્તિની દિશાહિનતા તરફ દોરી જાય છે. આ પુસ્તકમાં, વિધિઓ એક વિરોધાભાસી પૃષ્ઠભૂમિ બનાવે છે જે આપણા સમાજના રૂપરેખાને રૂપરેખા આપે છે. આમ, તેના અદ્રશ્ય થવાની વંશાવળીને સ્કેચ કરવામાં આવે છે જ્યારે તેને વર્તમાનની પેથોલોજીનો ખ્યાલ આવે છે અને સૌથી ઉપર, ધોવાણ કે જે આમાં શામેલ છે.

નો-થિંગ્સ: આજની દુનિયાની નાદારી

અધિકૃત વિચારસરણી એ જોડાણને સંબોધવા માટે પણ કે જેમાં આપણે મનુષ્ય તરીકે અમૂર્તમાં ડૂબી જઈએ છીએ. શક્તિશાળી રચના, મેટ્રિક્સ, એક કૃત્રિમ બુદ્ધિ તરીકે માનવ સર્જન જે આપણા પર ધીમે ધીમે, બદલી ન શકાય તેવું પ્રભુત્વ ધરાવે છે. વાસ્તવિકતાનો નાશ થાય છે અને ઘટનાઓ ચંચળ, અવાસ્તવિક બની જાય છે...

આજે, દુનિયા વસ્તુઓથી ખાલી થઈ ગઈ છે અને અવ્યવસ્થિત અવાજો જેવી અવ્યવસ્થિત માહિતીથી ભરેલી છે. ડિજિટલાઇઝેશન વિશ્વને ડિમટીરિયલાઈઝ કરે છે અને છૂટા કરે છે. યાદોને બચાવવાને બદલે, અમે વિશાળ માત્રામાં ડેટા સ્ટોર કરીએ છીએ. ડિજિટલ મીડિયા આમ મેમરીને બદલે છે, જેમનું કામ તેઓ હિંસા અથવા વધારે મહેનત વગર કરે છે.

માહિતી ઘટનાઓને ખોટી બનાવે છે. તે આશ્ચર્યની ઉત્તેજના પર ખીલે છે. પરંતુ આ એક લાંબા સમય સુધી ચાલતું નથી. અમે ઝડપથી નવી ઉત્તેજનાની જરૂરિયાત અનુભવીએ છીએ, અને આપણે આના અખૂટ સ્રોત તરીકે વાસ્તવિકતાને સમજવાની આદત પાડીએ છીએ. માહિતીના શિકારી તરીકે, આપણે મૌન અને સમજદાર બાબતો માટે અંધ બનીએ છીએ, સામાન્ય, નાની અને સામાન્ય બાબતો પણ, જે આપણને ઉત્તેજિત કરતી નથી, પરંતુ આપણને અસ્તિત્વમાં લાવી દે છે.

બ્યુંગ-ચુલ હાનનો નવો નિબંધ વસ્તુઓ અને બિન-વસ્તુઓની આસપાસ ફરે છે. તે બંનેના દર્શનનો વિકાસ કરે છે સ્માર્ટફોન નવા દ્રષ્ટિકોણથી કૃત્રિમ બુદ્ધિની ટીકા તરીકે. તે જ સમયે, તે નક્કર અને મૂર્તનો જાદુ પુનsપ્રાપ્ત કરે છે અને માહિતીના ઘોંઘાટમાં ખોવાયેલા મૌનને પ્રતિબિંબિત કરે છે.