માર્ગારીતા ગાર્સિયા રોબાયો દ્વારા 3 શ્રેષ્ઠ પુસ્તકો

કોલંબિયાનું સાહિત્ય સ્પેનિશ કથામાં પ્રથમ ક્રમની મહિલા કથાકારોના હાથમાં પાક લે છે. થી લૌરા રેસ્ટ્રેપો અપ પિલર ક્વિન્ટાના, પસાર થઈ રહ્યું છે એન્જેલા બેસેરા અથવા પોતાના માર્ગારીતા ગાર્સિયા રોબાયો જે તેના કોલમ્બિયન મૂળ અને અર્જેન્ટીનામાં તેના વધતા મૂળ વચ્ચે ફરે છે. તે બધાને અત્યંત જરૂરી હસ્તકલા સાથે ચાર્જ કરાયેલા લેખકોની તે ઉડાઉ પ્રમાણિકતા સાથે પેન કરે છે, જે સાહિત્યને ક્રોનિકલ અથવા પ્રોજેક્શન, ભાવનાત્મક સંશ્લેષણ અથવા બૌદ્ધિક સમર્થન બનાવવાની પ્રતિબદ્ધતાથી છલકાય છે...

માર્ગારીતા હું લખું છું તે લેખકોમાં સૌથી નાની છે, તેનો અર્થ એ નથી કે તે પહેલેથી જ વધુ વ્યાપક ગ્રંથસૂચિઓથી દૂર છે. કારણ કે તેમના પુસ્તકોમાં આપણને પરિપક્વ અને સમજદાર દ્રષ્ટિની વિચિત્ર ભેટ યુવાનોની ઉર્જા સાથે સંતુલિત જોવા મળે છે. એવા લેખકો છે જે અન્ય લોકોના પુનર્જન્મ લાગે છે જેઓ પહેલાથી જ સમજદાર છે કારણ કે તેઓ જીવનમાં કઠણ છે. અને તેથી એવું લાગે છે કે માર્ગારીતા તેના પાત્રોને તે જ્ knowledgeાન સાથે બોલે છે કે જે અંતમાં રાહ જુએ છે તે પ્રહસન કોણ જાણે છે.

સત્ય તમને તેટલું મુક્ત બનાવે છે જેટલું તે નિંદા કરે છે. મુદ્દો એ છે કે તે કડવી સ્પષ્ટતામાં સમજવું કે જે ગુણાતીત વાર્તાઓ સફેદ પર કાળી છોડી દે છે, મૂલ્ય અને પદાર્થ સાથે, સુસંગતતા સાથે, જો તે અન્ય આત્માઓ દ્વારા વાંચવી પડે અથવા અન્ય વિશ્વમાંથી શું આવી શકે. માર્ગારીતા જે લખે છે તે અપેક્ષિત હારની સાક્ષી છે, દુર્ઘટનાઓની નાની રકમની જેના પર સંવેદના આખરે પ્રભુત્વ ધરાવે છે કે અમરત્વ માત્ર ત્યારે જ ક્ષણની અજાયબી છે.

માર્ગારીતા ગાર્સિયા રોબાયો દ્વારા સૂચિત ટોચના 3 પુસ્તકો

મોજાનો અવાજ

માર્ગારીતા ગાર્સિયા રોબાયો વિશ્વને નિર્દય ધ્યાનથી જુએ છે પણ અત્યંત પ્રાકૃતિકતા સાથે: તેણી જે જુએ છે અથવા જે નામ આપે છે તેનાથી તે ક્યારેય સંપૂર્ણપણે બહાર નથી હોતી, અને અરીસામાં જોવાની કસરત તેને લકવો કરતી નથી, તેનાથી વિપરીત.

તેમના લખાણની કાચી અને ઉષ્માભરી બેદરકારીનું વર્ણન કરવું અશક્ય છે. તેના પાત્રો એકબીજા સાથે મળતા આવે છે પરંતુ કદાચ તેઓ સહમત નહીં થાય, કારણ કે તેઓ કોઈની જેમ મળવા માંગતા નથી અને તે જ સમયે તેઓ ઉત્સાહથી ઇચ્છે છે - કેટલીકવાર કોઈપણ કિંમતે - વિશ્વમાં ભાગ લેવા માટે.

તરંગોનો અવાજ ત્રણ તેજસ્વી અને અવ્યવસ્થિત નવલકથાઓને એકસાથે લાવે છે જે નવા મતભેદ જેવું કંઈક બનાવે છે, કારણ કે લેખક પાસે રમૂજ, નમ્રતા, બહાદુરી, બળવો, લડાઈ, હિંસા, ઇચ્છા, કારકિર્દીવાદ, વિશ્વાસ, દુરુપયોગ, આત્મીયતા વિશેના પોતાના સિદ્ધાંતો છે. અને એકલતા, તેથી આ અનન્ય પુસ્તકની દુર્લભ બળ.

પ્રથમ વ્યક્તિ

તે નાયકનો સીધો અવાજ છે કે, જો તે લેખક છે, તો તે લખનાર અવાજ અને નાડી બને છે, પ્રેરણાના પરસેવાથી ટાઈપ કરેલા અક્ષરોનું વિદ્યુત જોડાણ અને વિચારની અવિચારીતા જે મુક્તિ સુધી જન્મ લેવાનો પ્રયત્ન કરે છે. જે લખવામાં આવ્યું હતું તેની સાથે અને પુત્રને દુનિયામાં ફેંકી દેવા સાથે પાછા જવું.

આત્મકથાત્મક વર્ણનોના આ સમૂહમાં, જેમ કે લીલા ગુરેરો કહે છે, "ત્યાં સારા કે ખરાબ નથી, પરંતુ ઘનિષ્ઠ પતન, તીવ્ર આપત્તિ વચ્ચે લોકો છે." સમુદ્રનો ડર; માતૃત્વનો ડર; જાતીય દીક્ષા; વૃદ્ધ પુરુષો માટે તેમનું આકર્ષણ, ગાંડપણ ... પ્રથમ વ્યક્તિમાં કોઈ મહાન પ્લોટ અથવા નિશ્ચિતતા નથી. લેખક માનવ સ્વભાવ પર જંગલી નજર કરે છે અને સતત પોતાને પ્રશ્ન કરે છે. કડવી મીઠી નિંદા અને વેધન વક્રોક્તિ સાથે, ગાર્સિયા રોબાયોએ તેના ઘા અહીં ખોલી નાખ્યા, જે દરેક સ્ત્રીના હોઈ શકે છે.

સમય નીકળ્યો

વૈવાહિક અથવા દંપતી અલગ. આપણા સમયની દુર્ઘટના એમાં ફેરવાઈ ગઈ, કચરાની મિનિટો પછી ટાઈમ-આઉટમાં જે હાર ઉમેરવા સિવાય ક્યાંય દોરી જતી નથી. સિવાય કે આ બાબતમાં નવી ઓળખ અથવા ક્ષિતિજોની શોધમાં ફરી દુનિયાને જોવાની દુર્ઘટના છે. ત્યાં પહોંચતા પહેલા, એવા લોકો છે જેઓ કોઈ સારા બલિના બકરાની શોધમાં છે, જેનાથી કોઈ નિરાકરણના સંકેતો વિના હાથ ધરવામાં આવેલા સમયના પાપનો બોજ ઉઠાવે. કારણ કે તે, મૃત સમય અંતના અભિગમ સાથે દબાવી રહ્યો છે જે લાંબા સમય સુધી અર્થપૂર્ણ નથી, જો તે ક્યારેય દૂરથી હોઈ શકે.

સમય નીકળ્યો લુસિયા અને પાબ્લો અનુભવ કરે છે તે વ્યક્તિગત દુર્ઘટનાનું ચિત્ર છે, એક દંપતી જેમના લગ્ન મોહના અંતમાં પહોંચી ગયા છે. "તે અરુચિના લક્ષણ તરીકે શરૂ થાય છે, કંઈક નાનું જે પાછળથી કુદરતી બને છે અને બંને આશ્ચર્ય કરવાનું બંધ કરે છે કે તે હજી પણ ત્યાં છે, બીજાની સામે ઉદાસીનતા લાવે છે, પ્રક્રિયા તરીકે તે જે કહે છે તેનાથી સંમત થાય છે ..."

લુસિયા અને પાબ્લોના લગ્ન એ સૂક્ષ્મ સ્વરૂપનો અરીસો છે જે પ્રેમનો અંત આવે ત્યારે હિંસા લઈ શકે છે. આ તે મૃત સમયની સ્પષ્ટ વાર્તા છે, જે વિશાળ અને પીડાદાયક જગ્યા ખુલે છે, જે એકબીજાને પ્રેમ કરતા બે માણસો વચ્ચે ઘણી વખત સમજાવી શકાતી નથી.