એવી વાર્તાઓ છે જે સતત અર્થમાં રહે છે મેકબેથિયન નાટક. એઝ્ટરની વાર્તા એ છે કે સ્વ-પરિપૂર્ણ કરૂણાંતિકા, જે સમાન છે, આત્મ-વિનાશ માટે શરણાગતિ. પરંતુ તે વિશ્વ વિશે એક નિરર્થક વિચાર નથી, તદ્દન વિપરીત. એઝ્ટર બનવા ઈચ્છે છે, તે અન્ય લોકો જેઓ તેમના સંપૂર્ણ જીવનના અરીસામાં પ્રતિબિંબિત થાય છે, જે અરીસાઓ એસ્તેર પોતાની નિરાશાઓ માટે અસહ્ય કાઉન્ટરવેઇટ તરીકે બનાવે છે તે બનવા માંગે છે.
સૌથી પ્રખ્યાત હંગેરિયન નવલકથાકાર મેગ્ડા સ્ઝાબે જાણે છે કે એસ્સ્ટર સાથે શું કરવું. આ પાત્ર સાથે તે મનુષ્યની sંડાણોને શોધે છે, અસ્પષ્ટ ઇન્ટરસ્ટેસિસ દ્વારા જ્યાં હિંમત અને આત્મા એકબીજા સામે ઘસવામાં આવે છે.
નિરાશા, ભય સાથે, મનુષ્યની સૌથી મર્યાદિત સંવેદના છે. આ ખોવાયેલા કારણ માટે સૌથી વધુ ખોવાયેલા સમય માટે સમર્પિત સમય તમારી પોતાની હાર માટે છૂટ છે. ફક્ત એઝસ્ટર માટે જ કદાચ કોઈક રીતે તેણીની નિરાશાના આધારે તેની નકારાત્મક મહત્વની છાપને ઉજાગર કરવામાં મોડું થઈ ગયું છે.
તેના વિશ્વની વિકૃતિની બીજી બાજુ અંગેલ છે ...
સૌથી વધુ વિચિત્ર બાબત એ છે કે એઝ્ટરને સામાજિક માન્યતા છે. તે મહાન થિયેટર અભિનેત્રી છે જેમાં અંગલાને મૂર્તિપૂજાથી પ્રતિબિંબિત થવું જોઈએ. તેમાં આપણા અસ્તિત્વનો સૌથી મોટો વિરોધાભાસ છે.
જીવન વિશેની તીવ્ર કલ્પનાઓ ઉપરાંત કે વિખરાયેલા પાત્રો, નાયિકા અને આપણી પોતાની મર્યાદાઓના વિરોધી હીરોઇનની આ દ્વિગુણિતતા આપણને આપે છે, નવલકથા એઝ્ટરના વેરના નિર્માણને આભારી છે.
કારણ કે જ્યારે દુષ્ટતા તેના પર કાબુ મેળવે છે, જ્યારે વળગાડ તેના આખા જીવનને ટકાવી રાખે છે, ત્યારે એઝસ્ટર તેના અસ્તિત્વનો સંપૂર્ણ બદલો લેવા માટે સક્ષમ છે અને તેનો સમય તે અન્ય વ્યક્તિની છાયામાં વિતાવે છે, જે ખૂબ ખુશ લાગે છે, તેના દુeryખ માટે.
અને એવું છે કે ભાગ્ય પણ તેની વિરુદ્ધ થઈ જાય છે. ભૂતકાળમાં આંગલા, જ્યારે તેઓ શાળા વહેંચતા હતા, અને તે જ પુખ્તવયમાં સમાન ભવ્ય અંગેલ. તેણીની નિયતિ તે ક્ષણોમાં તેણીની નિરાશા તરફ બે સુપરિમ્પોઝ્ડ ફોટોગ્રાફ્સ તરીકે રજૂ કરવામાં આવી છે.
એઝસ્ટર આખરે તેના ઝેરીલા મનમાં મૃત્યુ પામ્યો. અને પરિણામ તે દુ: ખદ બંધ, ગાંડપણની ભુલભુલામણીમાં અંતિમ સ્લેમ.
તમે હવે નવલકથા ખરીદી શકો છો રો હરણ, મેગ્ડા સ્ઝાબાનું એક મહાન પુસ્તક, અહીં: