આઇરિશ લેખક બનવાનો અર્થ છે કે તમે છેલ્લે જે પણ શૈલીમાં શામેલ થશો તેમાં એક ઉત્કૃષ્ટ કથાનો વારસો રાખવો. પણ એની એનરીથ જે વ્યક્તિ પાસે પહેલેથી જ વ્યક્તિગત સામાન છે અને જે તળાવમાં તેઓ પહેલેથી જ ડૂબી ગયા છે તેમાં ડૂબકી મારવાની કથાત્મક પ્રેરણા ધરાવતી વ્યક્તિની સહજતામાંથી પડકાર સ્વીકારે છે. જેમ્સ જોયસ અપ જ્હોન બvilleનવિલે.
પરિણામ એ છે કે દરેક દ્રશ્યને અનુમાનિત તીવ્રતા. એ સફળ દુ:ખદ અવ્યવસ્થા અને પાત્રો માટે સતત મહત્વપૂર્ણ મૂંઝવણનું મિશ્રણ.. અથવા, અન્ય કિસ્સામાં, આત્માઓ દ્વારા હુમલો કરવામાં આવે છે જે હંમેશા દેવાની સ્થિતિમાં હોય છે જે દ્રશ્યો દ્વારા તરતા હોય છે જ્યાં આગેવાન આગળ વધે છે, જાણે તેમના પગ નીચે સુંવાળા પાટિયાઓના અવાજ સાથે.
કદાચ તે તે તીવ્રતાનું કંઈક છે જે તેમના પ્રકાશનોમાં નિયમિતતાને અટકાવે છે. દોષની સુગંધથી તણાઈ ગયેલા ક્રૂડ ઈમાનદારીના પ્રવાહને મેમરીના અંજાઓ પર સળગતા જુસ્સાને નીચે ઉતારવા માટે યોગ્ય ઇતિહાસ ધરાવવા માટે ખાતરી કરવી જરૂરી છે; અથવા અશુભ પડછાયાઓથી સંપૂર્ણપણે છુટકારો મેળવવો અશક્ય છે ...
એની એનરાઈટની ટોચની 3 ભલામણ કરેલ નવલકથાઓ
અભિનેત્રી
આપણે વધારે પડતું કામ કરી શકીએ છીએ, ખાસ કરીને જ્યારે આપણે જૂઠું બોલીએ છીએ. હિસ્ટ્રિઓનિક્સ એ બચાવ હશે કે જે આપણે જીવનના સ્ટેજ પર આપણી દુerખમાંથી ધ્યાન હટાવવા માટે છોડી દીધું છે. જ્યારે આપણે કેથરિનને તેની પુત્રી નોરાહની નજરમાંથી વિચારીએ છીએ ત્યારે તેની સમાનતા આપણને દેખાય છે, એક પુત્રી જે તેની મૂર્તિમંત માતા વિશે બધું જ જણાવવા તૈયાર છે.
અભિનયમાં, કોઈ શંકા વિના, મહાન કેથરિન ઓ'ડેલ જેવી અભિનેત્રી તેને કોઈપણ સંજોગોમાં આગળ લઈ જઈ શકે છે. તે વાસ્તવિકતામાં સૌથી વધુ સુસંસ્કૃત અર્થઘટન તરફ દોરી શકતી હતી, થોડાક અશ્રુના સંપૂર્ણ નિરાકરણ સાથે અથવા તેણીએ તેના કામેલીયોનિક અભિનય ગુણો સાથે જે પણ યોગદાન આપવાનું હતું. પરંતુ ડોરિયન ગ્રે પોતે સારી રીતે જાણતો હતો તેમ, પોતાનું પોટ્રેટ હંમેશા ત્યાં હોય છે, જૂના એટિકમાં તેની મુલાકાત લેવા માટે પાછા આવવાની રાહ જોતા હોય છે.
આ પ્રસંગે, જેમ હું કહું છું, તે પુત્રી છે જે પોટ્રેટને ધૂળમાંથી ઉડાડે છે અને તેની માતાએ પોતાને જે જોયું છે તે પુન recoverપ્રાપ્ત કરે છે કારણ કે મહાન રહસ્યો મૃત્યુની દુર્ગંધ અને નૈતિક દુeryખ સાથે માત્ર તેના જ નહીં પરંતુ તેની દરેક વસ્તુની આસપાસ.
એન્કાઉન્ટર
જાગવાની વિચિત્ર ક્ષણમાં અમાપ સાહિત્યિક રસ હોય છે. જે લોકો વિદાય લે છે અને જેઓ બાકી છે, બે જગતનું અલગ થવું, આંસુઓની ખીણ જેમાં એવા લોકો છે જેમની પાસે હજુ પણ એક શબ્દ છે અને તેથી સાહિત્ય અને આકાશ જ્યાં થોડું કહેવાનું બાકી છે તે વચ્ચે અશક્ય સંતુલનની બાબત હશે. આનંદ અને કીર્તિની બહાર ...
તે પ્રારંભિક બિંદુએ (શ્લેષિત) ના પ્લોટ મારિયો સાથે પાંચ કલાક, અને અહીં પણ એક અભિનેતાના દ્રશ્યમાંથી પ્રસ્થાન કે જેને આપણે નથી જાણતા તે દરેક વસ્તુને શોધી કા thatે છે જે તેમ છતાં લોકો અને પદાર્થો પર ચિહ્નિત કરે છે, દરેક સ્થળે અવિસ્મરણીય યાદોની સુગંધ સાથે જ્યાં તે રહેનારાઓ માટે અને અમૂલ્ય હતા. જેઓ નથી કરતા તેઓ મૃતકને મળ્યા હતા.
આ નવલકથા હેગાર્ટી કુળનો શ્યામ ઇતિહાસ કહે છે. જ્યારે તેના નવ સભ્યો ડબલિનમાં તેના ભાઈ લિઆમના પગલે ભેગા થાય છે, ત્યારે બધું જ સૂચવે છે કે પીણું તેના મૃત્યુનું એકમાત્ર કારણ નથી. 1968 ની શિયાળામાં તેની દાદીના ઘરે બાળપણમાં તેની સાથે કંઈક બન્યું હતું. કંઈક જે તેની બહેન વેરોનિકા હંમેશા જાણતી હતી પરંતુ અત્યાર સુધી ક્યારેય સ્વીકારવાની હિંમત કરી નથી ... યાદશક્તિ અને ઇચ્છા વિશેની એક નવલકથા, આપણા શરીર પર લખાયેલ નિયતિ વિશે.
મેડિગન વે
દરેક કુટુંબની શાખા એ જ માર્ગ છે. દરેક વ્યક્તિની વ્યક્તિગત ઇચ્છાથી હાથ ધરવામાં આવેલા દરેક ભાગ્યનો અંત એક જ શાખામાં ભળી જાય છે જે મૂળ બિંદુથી સીધી નીચે આવે છે જે મેમરીની આસપાસ એકત્ર થાય છે. વળાંક કે જ્યાં પ્રત્યેક વ્યક્તિ તેમના ચોક્કસ દાવા તરફ કૂચ કરે છે તે ફરીથી જીવંત બને છે અને જ્યારે ક્યારેક રસ્તો ખોવાઈ જાય અથવા શરત પરાજિત થાય ત્યારે તેના સંબંધના વિચારને પુનઃપ્રાપ્ત કરે છે.
ભલે ગમે તેટલી સામગ્રીનું સર્જન કરવામાં ન આવે અથવા કોઈ સ્થાન તે પ્રારંભિક બિંદુ નથી. બધું એક સ્પર્શની યાદ છે, એક લેન્ડસ્કેપ સામાન્ય રીતે જોવા મળે છે. કંઈ બાકી નથી રહેતું, કંઈ મૂર્ત તે ક્ષણને રોકે છે જે દરેક વસ્તુને જોડતી રહે છે ...
રોઝાલીન મેડિગનના ચાર બાળકો લાંબા સમય પહેલા આયર્લેન્ડના એટલાન્ટિક કિનારે તેમનું વતન છોડીને ડબલિન, ન્યૂ યોર્ક અથવા સેગ્યુમાં જીવનની શોધમાં ગયા હતા, જેમનું તેઓએ ક્યારેય સ્વપ્ન પણ ન કર્યું હોય. હવે જ્યારે તેમની માતા, એક મુશ્કેલ અને આકર્ષક મહિલાએ કુટુંબનું ઘર વેચવાનું અને વારસાને વહેંચવાનું નક્કી કર્યું છે, ડેન, કોન્સ્ટેન્સ, એમ્મેટ અને હેન્ના તેમના જૂના ઘરે પાછા ફરે છે અને ત્યાં તેમનો છેલ્લો ક્રિસમસ વિતાવે છે, અનિવાર્ય લાગણી સાથે કે તેમનું બાળપણ અને તેમનો ઇતિહાસ કાયમ માટે અદૃશ્ય થવાનો છે ...
એવા કેટલાક લેખકો છે જેઓ એન એનરાઈટની જેમ ભાષાને આવા તણાવ અને તેજ સાથે કેવી રીતે આપવું તે જાણે છે કે તેઓ બતાવી શકે છે કે તેના નાયકોનું જીવન કેવી રીતે એક હજાર ટુકડાઓમાં વિસ્ફોટ થાય છે અને પછી એક સંપૂર્ણ સ્ફટિકમાં પીગળી જાય છે. અથવા પોતે લેખકના શબ્દોમાં: "જ્યારે હું લોકોને જોઉં છું, ત્યારે મને આશ્ચર્ય થાય છે કે તેઓ ઘરે આવી રહ્યા છે અથવા તેમના પ્રિયજનોથી ભાગી રહ્યા છે. પ્રવાસનો બીજો કોઈ પ્રકાર નથી. અને મને લાગે છે કે આપણે શરણાર્થીઓનો એક વિચિત્ર વર્ગ છીએ: આપણે આપણા પોતાના લોહીથી છટકીએ છીએ અથવા આપણે તે તરફ જઈએ છીએ.
