એવા લેખકો છે કે જેમના માટે વિશ્વમાં શું થાય છે તે એક અલગ તાલ ધરાવે છે, એક ખૂબ જ અલગ તરંગલંબાઇ જેની આવર્તન પૂરક છાપ અને ધારણાઓ આપણા સુધી પહોંચે છે. જુલિયો લાલામાઝારેસ તે કથાકારોના તે અદાલતમાંથી છે જે દંતકથામાંથી આપણને છૂટા પાડતાની સાથે જ ગીતના વાસ્તવિકતા દ્વારા સ્પર્શપૂર્વક ચાલે છે.
આ વિચિત્ર દિવસો છે અને લ્લામાઝારેસ જેવા લેખકોના સાહિત્યમાં આશ્રય લેવાથી ઓછામાં ઓછું આપણને જે પહેલાથી નજીક હતું તેની નજીક લાવી શકે છે જે હંમેશા સમૃદ્ધ અને આશાસ્પદ સ્ત્રોતોથી નિકટતા પર ફરીથી વિચાર કરે છે.
માર્ચ 2020 માં, સમગ્ર સ્પેન મર્યાદિત થયાના દિવસો પહેલા, લેખક તેના પરિવાર સાથે એક્સ્ટ્રેમાદુરામાં ટ્રુજિલો નજીક સિએરા દે લોસ લગારેસમાં સ્થિત એક ઘરમાં સ્થાયી થયો. ત્યાં તેઓ, ના પાત્રો તરીકે હતા ડેકામેરોન, ત્રણ મહિના સુધી એવી જગ્યાએ રાખવામાં આવે છે કે જે તેમને અત્યાર સુધીનું સૌથી સુંદર વસંત આપે છે.
તે સમય દરમિયાન, માનવ હસ્તક્ષેપથી સચવાયેલી પ્રકૃતિ, પ્રકાશ, તેજસ્વી રંગો અને જંગલી પ્રાણીઓથી ભરેલી હતી, કારણ કે રોગચાળાની દુર્ઘટના અવિરતપણે ફેલાઈ હતી. અને તે એ છે કે જીવન, બધું હોવા છતાં, વાસ્તવિકતાની તિરાડોને તોડવાનું સંચાલન કરે છે, પછી ભલે તે સાંકડી હોય.
આ પુસ્તકમાં બે ભાષાઓ એક ઝરણાને અનપેક્ષિત તરીકે વર્ણવવા માટે એકબીજા સાથે જોડાયેલી છે કારણ કે તે ક્રૂર અને સુંદર છે: જુલિયો લાલામાઝારેસનું સૂચક ગદ્ય અને કોનરાડ લોડેનબેચર, લેખકના મિત્ર અને પાડોશીના ઉત્તેજક પાણીના રંગો. ફરી એકવાર, હંમેશની જેમ, કલા અને સાહિત્ય આરામ અને એક જોડણી આપે છે જે વિશ્વની પીડાને રોકવાનો પ્રયાસ કરે છે. વસંત પાછો આવ્યો.