Os cambios están ocorrendo ao noso redor a unha velocidade vertixinosa. O novo, o último asalto a nosa realidade a unha velocidade que probablemente non coñeciamos hai uns anos.
E asumimos...
Pero ás veces é hora de levantarse. Hai espazos, redutos inexpugnables da identidade dun barrio, dun pobo ou dunha cidade.
Porque hai lugares que non son simples solos nos que planificar novos proxectos urbanísticos. Son santuarios da memoria de varias xeracións de habitantes dun deses lugares.
Diso nos fala esta novela, da unión de forzas de Rosemary, unha octoxenaria londiniense do barrio de Brixton, con Kate, unha nena cosmólita que atopa na causa perdida de Rosemary un verdadeiro bastión en defensa da cidade como espazo para cidadáns.
Coa perda da antiga piscina de Brixton, o barrio quedaría desposuído da anécdota física sobre a que florecían as historias reunidas aquí e acolá entre os habitantes do barrio.
Kate podería sobrevivir sen esa piscina, asumindo como unha moza da súa época que as cidades se están transformando coma se estivesen dentro dun supermercado, á espera da mellor estratexia para levar aos transeúntes cara a este consumo inesgotable.
E a verdadeira decadencia non é a imaxe dunha vella piscina que seguramente necesitaba unha capa de pintura e algunhas reparacións considerables. O verdadeiramente decadente é permitir que a modernidade despoxa a cada espazo desa espléndida sensación humana do vello, do que queda ante os cambios máis ou menos necesarios...
Kate entende que se pode atopar máis vida en Rosemary que nunha cidade asediada polas pirañas da especulación. E unirase a ela na defensa da piscina, utilizando a súa plataforma de xornais para concienciar.
A emoción está servida nesa oposición entre os recordos e o futuro, onde o novo se vende mellor pero o vello mantén o sentimento melancólico dunha identidade sen a que só somos uns grises tomando café nun Starbucks.
Xa podes mercar aquí a novela Dreaming Underwater, o novo libro de Libby Page: