É a lei da vida... O niño baleiro e todo iso. Só cando unha filla pecha a porta do que sempre foi a súa casa por última vez, os pais, que permanecen dentro, convértense nun anaco de pantasmas dunha casa que non é tanto a casa que era.
Insisto, lei da vida. Se todo vai ben, chega o momento no que os pais volverán atopar o seu lugar e a visita dunha filla acaba sendo unha gran acollida por parte de alguén que xa ten vida noutro lugar. A pesar de que aínda é querida enormemente, a pesar de que o seu cuarto segue albergando vellos abrigos que non acubillan a ninguén no inverno ou pixamas que ninguén soña.
Lu é unha desas fillas que voaron en busca doutros destinos. Pero o futuro de Lu era tan alto que acabou estrelando en París. Nada saíu ben.
Cando regresa a Barcelona, a súa nai dálle a benvida cos brazos abertos. Pero ela, a súa nai, buscou alternativas... Porque realmente se sente máis cómoda soa; ou porque espera liberar a Lu dun encerro nunha casa onde poida volver esconderse na moza que xa non ten que estar. Quen sabe? Os motivos dunha nai, como os camiños de Deus, son insondables.
A cuestión é que en canto volveu a Barcelona, Lu xa tiña un novo traballo a través da súa axencia materna. Trátase de coidar a Marina, unha octoxenaria que ten únicas raíces no mundo a da súa irmá María. Desde a viuvez de Marina ata a recente solteira forzada de Lu. Pouco a pouco as dúas mulleres van sintonizando con ese magnetismo especial de xeracións afastadas que por fin se atopan.
Das pequenas axudas nas tarefas cotiás xorden conversas triviais que acabarán por afondar incluso motivacións transcendentais. A maxia da conversa, as bágoas da liberación, a alegría da liberdade.
Todo dende un pequeno xesto de axuda; dende un tempo morto que parecía entregado ao desencanto final, ata a derrota absoluta de Lu.
Xa podes mercar aquí a novela Quiéreme siempre, o novo libro de Nuria Gago. Cun pequeno desconto para os accesos deste blog, que sempre se agradece: