Ao principio non tiña claro o que me chamaba a atención nesta novela. A súa sinopse presentouse sinxela, sen grandes pretensións nin unha trama enigmática. É bo que fose unha historia de amor, e que unha novela romántica non teña que ser cuberta de ningún tipo de sofisticación.
Pero ao final foi precisamente o que me levou a determe nesta novela. Nunha época na que todo sucumbe á rechamante presentación para venda inmediata, a sinxeleza abriuse camiño entre outras lecturas para que me detivese nela.
E iso é o que se atopa entre estas páxinas. Tranquilidade, amor entendido como o máis sinxelo dos instintos humanos. Recreación na linguaxe para que o lector comprenda o que dúas persoas poden chegar a amarse.
Nada máis e nada menos. Porque en realidade hai sofisticación na historia. Hoxe en día é moi sofisticado que o amor e a amizade conflúan nunha relación. O interesante desta novela é que che fai participar da sinxeleza de querer a alguén diante de todo e sobre todo. O difícil fíxose fácil. Sen outras escuras motivacións nin engadidos artificiais.
E quen sabe, quizais ata poida axudarche sen ser un deses soporíficos libros de autoaxuda. Empatizar con personaxes entregados á sinxeleza do amor e a amizade sen prexuízos resulta ser unha aventura arriscada no noso mundo, cando só require un certo desapego do marcado individualismo, do marcado egoísmo e do que dirán.
Kim e Laura. Tan diferentes e tan máxicamente iguais nese espazo común creado. A harmonía de dúas almas que escriben cada páxina do libro, cada escena e situación por moi adverso ou mesmo rutineiro que pareza. A complicidade entendida como o diálogo entre dúas almas.
Unha lectura recomendada para liberarse de sobrecargas, sobreestímulos e reconectarse contigo e cos que te rodean.
Xa podes mercar Os dous de nós, a última novela de Xavier Bosch, aquí:
1 comentario en «Nós dous, de Xavier Bosch»