O punto de partida deste libro é unha situación que semella sumamente inquietante para todos os que somos pais e nos atopamos no espazos de centros comerciais onde liberar aos nosos pequenos mentres exploramos un escaparate.
Nese parpadeo no que perdes a vista cun traxe, nalgúns complementos de moda, na túa ansiada nova televisión, descubres de súpeto que o teu fillo xa non está onde o viches no segundo anterior. A alarma soa de inmediato no teu cerebro, a psicosis anuncia a súa intensa irrupción. Os nenos aparecen, sempre aparecen.
Pero ás veces non o fan. Pasan os segundos e os minutos, camiñas polos brillantes corredores envoltos nunha sensación de irrealidade. Notas como a xente te ve moverse inquedo. Pides axuda pero ninguén viu ao teu pequeno.
Non son un monstro chega a ese momento fatal no que sabes que pasou algo e non parece nada bo. A trama avanza frenéticamente na procura do neno perdido. O A inspectora Ana Arén, axudado por un xornalista, asocia inmediatamente a desaparición con outro caso, o de Slenderman, o esquivo secuestrador doutro neno.
A ansiedade é a sensación predominante dunha novela policíaca con ese matiz absolutamente dramático que se asume na perda dun neno. Un tratamento case xornalístico da trama axuda nesta sensación, coma se o lector puidese compartir as exclusivas das páxinas dos acontecementos onde se vai desenvolver a historia.
Xa podes mercar Non son un monstro, a última novela de Carme Chaparro, aquí:
3 comentarios en «Non son un monstro, por Carmen Chaparro»