Os 3 mellores libros de William Burroughs

Os oitenta e tantos tacos aos que chegou william burroughs Son a demostración clara de que, unha vez que conseguiches abandonar a Deus por todo tipo de excesos, conseguiches facerche invisible a el e xa non morres senón como un vello. Se non me cres, recorda Bukowski, que case chegou aos oitenta anos nun constante desafío á medicina.

O caso de Burroughs é máis aberrante que o de Bukowski. Se ás veces se destila un certo toque de humanidade da obra literaria da segunda, en Burroughs todo é escuridade e negación. Contracultura ata as últimas consecuencias, o nihilismo e a busca da autodestrución (á que, ao parecer, as súas células opuxéronse, resistentes a todo tipo de estacas violentas).

É certo que, aínda que a tendencia cara á perdición xa estaba ben marcada en Burroughs, a morte da súa muller Joan Vollmer acabou declinándoa aínda máis. En gran parte porque foi o que disparou o cerebro nalgún xogo tolo. O que pasou nunca estivo completamente claro. Pero o feito acompañaríao para sempre.

E aínda así, escribiu. Ou quizais precisamente por iso. Ninguén pode vivir entre delirios e demos sen buscar de cando en vez unha xanela para a razón. Na rabia e o odio escritos, en cada frase, en cada trama retorcida e en cada escena depravada, Burroughs sobreviviu un pouco.

3 Novelas recomendadas de William Burroughs

Xantar espido

Os escritores de ciencia ficción preséntannos distopía, futuros onde o ser humano foi atrofiado, alienado ... Burroughs considera que o presente xa é esa distopía da que é imposible escapar. A percepción dun mundo encerrado nun labirinto.

Resumo:"Xantar espido", unha das novelas máis míticas da literatura americana, é un descenso ao inferno das drogas e unha denuncia horrorizada e sardónica, onírica e alucinante da sociedade actual, un mundo sen esperanza nin futuro. Burroughs dispara as súas frechas contra as relixións, o exército, a universidade, a sexualidade, a xustiza corrupta, os traficantes de trampas, o colonialismo, a burocracia e a psiquiatría representados polo sinistro doutor Benway, o gran manipulador das conciencias, o experto en Control total.

“Un libro de gran beleza, cun humor salvaxe e mortal, tan imperturbable e implacable como os impostos. Burroughs é o único escritor vivo americano posiblemente posuído polo xenio ".

Adicto

É evidente que Burroughs sobrevoou o tráxico dende que chegou á utilización da razón ata os seus últimos días como octoxenario odiado. Pero todo isto non significa que un humor, absolutamente negro, fluiría del en determinadas ocasións, tamén é certo.

A risa é gratuíta e de cando en vez pode xurdir dos máis accidentados, macabros ou malvados. Especialmente nunha mente sen ningún tipo de filtro moral como o de Burroughs.

Os adictos a Burroughs tampouco se van salvar, xa que son similares aos que nos tocaron (os nosos) e aos que nos seguiron. Carne sen defensa, unha rocha que vai pola rúa, nos bares, para ver o que pasa, para ver o que colle. Roubar borrachos no metro, crendo que se despegaron para sempre mentres poñían o último. Porque os adictos definitivamente viven todos os días. Cada xeración aporta os seus adictos.

O que retrata Burroughs nesta novela é dobremente sobrevivente, xa que está formado por un persoal que saíu vivo (ía facelo ileso, que disparate) da Segunda Guerra Mundial. Levan os seus propios campos minados nos seus brazos. É a irmandade en ruínas que tamén aparece noutros títulos daqueles días, por exemplo en O home co brazo de ouro, a novela de Algren e a película de Sinatra. Drogas cunha camisa branca e un vello americano. Os nosos estaban en chándal e mochilas, ben, foi ao final, cando foron consumidos polos brazos das súas nais. Pero cando lin esta novela aínda levaban galos e imbéciles.

Nos adictos a Burroughs, quero dicir, no seu xeito de contalo, flúe unha literatura que non será a de Burroughs senón a do seu tempo. Burroughs irá inmediatamente a outro escrito, non se deixará atrapar senón por el mesmo e polo que xa o conseguiu. Este libro está máis preto dos seus amigos que del. Está habitada pola xente de On the Kerouac Road e o Aullido de Ginsberg. Pero un adicto non ten amigos e Burroughs era un escritor solitario.

Queer

Nun inmenso barrio suburbano, que Burroughs definiría despois como a "Interzona" e que abrangue desde a Cidade de México ata Panamá, un alter ego do escritor, Lee, tece o seu tecido amoroso arredor de Allerton, un mozo ambiguo, indiferente como home. animal. Vaga por lugares cada vez máis sórdidos e nesas excursións regálanos o seu humor moi negro.

Lee parte co seu amigo en busca de ayahuasca, unha droga absoluta capaz de dar control total sobre os cerebros, e por iso mesmo cobizado por Rusia e Estados Unidos ... e por todos os amantes. Vostede sabe que con Allerton non poderá atopar o que quere, pero non pode renunciar a iso. Nesta novela xorde por primeira vez esa paisaxe alucinante que é o mundo privado de William Burroughs.