Un médico que explota a súa vea creativa na literatura, como é o caso Jose Carlos Somoza, sempre garante un punto de maior profundidade, unha disección de personaxes e situacións. Se, ademais, os esforzos creativos convértense en xéneros máis ou menos escuros entre o misterio e o noir, a combinación alcanza innegables límites de tensión. O mellor exemplo é o inesgotable Robin Cook e os seus thrillers médicos.
Agás iso Somoza abre a gama a moitos outros temas. De feito, a súa especialidade en psiquiatría engade ese peso do perfecto coñecedor de cada psique para aplicar aos personaxes en cuestión. Como bo psiquiatra, (que llo digan se non Freud) o sexo e todo o constructo do erótico, o fetiche, as filias e outras manifestacións do desexo máis carnal, terminaron orixinando inicialmente un magnífica novela erótica que na actualidade eclipsa ao propio Gray (xogo de palabras). Foi en 1996 cando Somoza gañou o premio Sorriso vertical, xa esquecido pero moi interesante naquel momento.
Non obstante, dende o principio, o estilo do autor xa predijo todo ese potencial que acabaría estendéndose en moitas novas novelas nas que predomina o thriller máis fascinante, o que nace dos propios personaxes, da subxectividade dun mundo que se esconde entre claroscuro Verdades inesperadas e inquietantes.
Así, ler Somoza sempre é gozar antes do trompe l'oeil presentado como un falso muro para ser derrubado polos seus personaxes para acabar enfrontándose a mil e un enigmas. Imprescindible para lectores inquietos, con fame de tensión máxima de tensión.
Os 3 libros recomendados de José Carlos Somoza
A orixe do mal
As vicisitudes dun espía español centran un punto de tensión psicolóxica que pivota entre a realidade do que puido pasar e a ficción. Os seus movementos ás sombras do réxime serven de mango sombrío para a realidade actual na que se move un famoso escritor ao que se lle entrega un manuscrito.
Todo o que trataba de Ángel Carvajal, soldado e espía falanxista, ou polo menos todo o que quería contar, estaba testemuñado nese libro. Quizais o escritor non debería ter aceptado a proposta. Cando decidiu ler o libro, coñeceu verdades que quizais non quería coñecer e que o situaron no medio dun remuíño de realidades ocultas e segredos de escuras consecuencias ata os nosos días.
Unha suxestiva historia que vincula o mundo da espionaxe a mediados do século XX co sustento das novas políticas e sociais. Todo ligado por medio dun libro maquiavélico, dun testemuño que parecía buscar a persoa axeitada para ser lida.
Sinopse oficial: José Carlos Somoza volve ao xénero de suspenso os seus grandes éxitos cunha historia real dun espía español no norte de África nos anos cincuenta.
Un coñecido escritor recibe un misterioso manuscrito dun amigo libreiro. Hai máis de duascentas páxinas, mecanografadas e datadas en 1957. A orde é moi precisa: debe lerse en menos de 24 horas.
Intrigado, o novelista comeza a ler e atópase cunha historia de segredos e traizóns contadas por Ángel Carvajal, un militar falanxe español que actuou como espía no norte de África.
Dama número 13
O medo, como argumento do fantástico, ofrece un vasto terreo polo que sorprender ao lector, un espazo onde o podes asolagar ao teu antollo e facerlle sentir eses escalofríos que provoca a incerteza.
Se a historia tamén está na conta de José Carlos Somoza, pode estar seguro de que este escenario fará que participe coma se estivese alí, coma se o seu espazo de lectura pacífica comezase a someterse aos ditados do fantástico ...
Ata tal punto é así que isto libro señora número trece xa tes alguén que te leve ao cine. Jaume Balagueró anunciou que traerá esta historia á gran pantalla. Agardaremos novas ao respecto mentres o mundo literario recupere este libro como un saboroso avance, para o de: "o libro é mellor ..., ou a película é como eu o imaxinei ..."
A cuestión é que estamos ante unha historia inquietante, onde os soños volven ser esa conexión co descoñecido, co terror e o misterio, unha combinación que sempre triunfa e máis aínda neste novo enfoque.
Salomón Rulfo non o pasa ben, a vida venceuno nunha desas escenas tráxicas que improvisa sen piedade. Quizais por iso, no medio desa debilidade, ese sono lixeiro, Salomón comeza a ter un pesadelo repetitivo sobre a morte, unha casa sombría ...
Sabe que debe significar algo. O seu pesadelo é a representación da súa demencia ou algo que o reclama desde outro avión ...
Despois do seu pesadelo, espéralle o azar, ese momento que finalmente amarra os puntos. E cando todo asume signos de certeza, inquietude e curiosidade macabra empuxan a Salomón cara á verdade última.
A miúdo ocorre que as verdades últimas nunca son boas novas cando se anuncian a partir de soños escuros. O camiño de Salomón, como un Dante polos círculos do inferno, pode levalo finalmente á loucura ou a unha lucidez brillante e fermosa, que pode ser a mesma dependendo de como a mires ...
O cebo
Sempre é perigoso ofrecerse como cebo cando se busca ao criminal. Diana Blanco é unha muller moi confiada.
A policía confiou nela en máis dunha ocasión polo seu manexo excepcional desa intelixencia emocional que acaba encerrando ao asasino na trampa.
O coñecemento de Somoza dos labirintos da mente en torno ás pulsións máis básicas: o desexo e a morte dan a esta novela un punto de case importancia científica.
Pero máis alá dun posible interese informativo enterrado baixo a trama, o punto é que todo sucede con ritmo acelerado. Porque Diana está preparada para servir unha vez máis para cazar ao malo. É coñecido como o espectador e non é novo en matar.
Con evocacións literarias do propio Shakespeare, a caza adquire un aspecto estraño, como símbolos nos que a propia Diana semella perderse, sobre todo cando o Espectador por fin a esquiva e vai directamente a onde máis lle doe o seu cebo: a súa irmá.
Unha historia entre as sombras do mal, cando acaban pechando, incluso sobre os que cren que son capaces de enfrontarse a todo. Sen saber que, do mesmo xeito que todos teñen un prezo, todos temos tamén un punto débil.
