A primeira metade do século XX viu un auténtico boom de bos escritores nos Estados Unidos. Naqueles tempos, entre as dúas grandes guerras e coa Gran Depresión polo medio, cabe preguntarse se non poderÃa ser que as circunstancias adversas sexan as que acaban xerando escritores que sexan testemuñas da evolución da vida.
A adversidade debe necesariamente ser depurada, sublimada. A literatura é un placebo emocional e intelectual para superar os malos momentos ... A xeración perdida de Hemingway, Faulkner, Steinbeck e o seu Francis Scott Fitzgerald, aos que hoxe traio a este espazo, quizais deban moito ao que tiveron que vivir.
Se non polos tempos crÃticos, se non polas monstruosidades vividas e a fame ... ou dito doutro xeito, sendo un mundo feliz ... que necesidade haberÃa que contar? Moitos deses autores da xeración perdida escondéronse, escondéronse nun estilo de vida bohemio, pero cando escribiron non tiñan máis remedio que tragar bile e narrar os seus arrepentimentos compartidos con toda a sociedade.
Francis Scott Fitzgeral sentiu a mesma necesidade urxente que outros dos seus contemporáneos e escribiu. E dentro da desgraza dos anos bélicos e crÃticos do século XX, esa decisión é benvida porque algunhas das historias máis brillantes saÃron das súas mans ..., aÃnda que a experimentación coa literatura obrigou a un final da súa vida aos 44 anos de idade.
3 Novelas recomendadas de F. Scott Fitzgerald
Deste lado do paraÃso
O paraÃso dos anos vinte nos Estados Unidos era unha sombra, un entroido, unha exhibición hipócrita que se erixÃa sobre un mundo nun conflito latente continuo, que os enfrontaba con outros paÃses pero tamén entre as súas propias clases sociais.
A evasión das clases altas e a crecente burguesÃa escondéronse nesta escena de chicha calma. Todo o que acontece nesta novela é un verdadeiro reflexo do que o propio autor viu no seu soleado estilo de vida.
A falta de escrúpulos dalgúns e o nihilismo duns poucos que albergaban certa conciencia. O accidente de 1929 foi o amar espertar dese estado de hibernación social anunciado por esta novela.
O Gran Gatsby
O gañador do tempo do autor foi o que soubo xestionar a lei e a moral para que estreitase os lazos coas mafias e servise de plataforma para que a corrupción entrase na polÃtica.
Nunca un presente de desvarÃo e falta de control foi tan acuciante como o que experimentou América a mediados do século XX. Jay Gatsby é o protagonista da novela, un verdadeiro cabaleiro das aparencias e o anfitrión perfecto para calquera festa. F. Scott Fitzgeral utilÃzao para introducirnos no descosido da sociedade daqueles anos.
Todas as leis foron evadidas polas mafias, a represión só serviu para silenciar á xente no último recurso. O descontento era palpable nas rúas, mentres que o jazz seguÃa animando a vida irreal nos salóns de garda.
Fermosa e maldita
En certo xeito, Scott Fitzgerald era un observador privilexiado, un escritor carismático que iluminaba todos os faladoiros.
Pero mentres participaba na festa, Scott observou e diseccionou esa realidade. E é que a alma do autor era contraditoria, gozaba pero recoñecÃa a falsidade. Quizais unha parte del desexara actuar de forma máis consistente.
Se os seus libros eran unha denuncia da mascarada xeral, por que continuar co xogo? Hedonista e fillo dos tempos, en novelas coma esta finalmente tratouse de representar a mocidade perdida, sen horizontes, sen un tempo futuro previsto máis alá do seguinte instante.
un xeración de réplicas de Dorian Gray que non esperaban atopar o peor dos seus reflexos. Unha gran novela sobre o nihilismo que pode acompañar os malos tempos ..., algo semellante ao actual.