Ás veces, o fenómeno dos máis vendidos acaba facendo xustiza a algúns grandes autores que resumían o amor innato por contar historias cunha formación paralela no universo literario que máis os cautiva. É o caso de Diane setterfield a coincidencia entre capacidade e recoñecemento popular xorde desa busca do punto intermedio entre a erudición narrativa e o gusto máis popular por unha proposta de entretemento.
Noutras palabras, o que debe ser esencialmente a novela e, en cuxo desenvolvemento tamén é posible invitar á reflexión, recrearse nas imaxes máis brillantes da forma ou servir de crónica paralela a unha evolución humana que precisa ficción, a crítica e imaxinación para unha maior comprensión do que nos rodea.
Por suposto, todo o anterior non é unha idea expresada por Diane, pero certamente pode eliminarse deste xeito cando se achega a unha lectura tan exitosa como A historia número 13, unha novela que mantén unha tensión insuperable arredor da propia alma humana, capaz de albergar os maiores segredos dese gran libro que todos poderiamos escribir nos nosos últimos días.
Para acadar este manifesto equilibrio entre a desbordante capacidade cultural da autora e o necesario compromiso dun aspecto máis popular co que transmitir a súa escritura a calquera lector, Diane comezou dedicando varios anos á súa primeira novela. E unha vez lograda a síntese, a alquimia perfecta, o que Diane pode ofrecernos supera todas as perspectivas.
Os 3 libros recomendados máis importantes de Diane Setterfield
Conto número trece
Cinco anos con todos os seus días e horas. Ese foi o período que Diane dedicou a escribir esta novela para satisfacer a todo tipo de lectores.
A propia imaxe da protagonista, Vida Winter, unha antiga escritora cuxo pasado está en proceso de retirarse a si mesmo, con aquel deixado levar por remotas culpas, morriñas e segredos.
No proceso de purga necesaria da existencia, a señora Winter está acompañada de Margaret, a súa nova reflexión, coa súa mesma paixón pola literatura e cunha limpeza desa carga de tempo viva na que Vida pode expiar todos eses pecados da vida. que se abre ante nós como unha emocionante viaxe á alma.
Porque todos pecamos dos mesmos caprichos, das mesmas pequenas ou grandes traizóns. Porque todos sufrimos fracasos similares e ansiamos os mesmos paraísos perdidos.
No caso de Vida, todo vai acompañado do fío dun misterio como gancho perfecto para un lector sorprendido pola súa propia reflexión introspectiva sen poder deixar de ler cara ao descubrimento da verdade esencial de Vida. Unha metáfora da existencia revestida dun suspense particular.
Un libro esencial porque todos somos novelistas como a señora Winter, coas nosas verdades, as nosas medias verdades e as nosas ficcións máis absolutas ...
Érase unha vez a Taberna dos Cisnes
Diso se trata, de sinalar a lixeireza da historia para acabar presentando unha historia entre o escabroso e o máxico. A vella taberna Swan, entre as néboas do Támesis, alberga dentro das súas paredes as historias máis fascinantes que pasaron durante séculos, como un último bastión que resiste o paso do tempo para permanecer como testemuño tanxible de todo o coñecido nesa cultura popular coa que se escribe a intrahistoria de calquera lugar pequeno ou grande.
Pero a noite da historia non é unha noite calquera para o espazo centenario. A aparición do sanguento home coa moza nos brazos apunta a unha novela policíaca e, con todo, o paso da narración acaba por abordar o fantástico, o mitolóxico e mesmo o místico.
Por todo isto componse ese popular imaxinario cheo de maxia para explicalo todo, dende o máis alegre e festivo ata o máis sinistro e sombrío. Sen un tempo de referencia claro pero con gusto decimonónico, entomamos que a nena morta transportada polo viaxeiro perdido pode ser unha nena recentemente perdida ou outra desaparecida hai moito tempo.
A rapaza pode estar morta ou non, todo descubrirase a medida que progresemos nun mundo caleidoscópico no que a suma dos personaxes acaba compoñendo un realismo tan máxico como abafador no que a superstición, as tradicións e a capacidade dun personaxe sublime como Bess para ler a alma acaban sintonizando un final mítico.
O home que perseguía o tempo
A morte pode marcar o anecdótico para facelo transcendental? Ás veces dous conceptos tan distantes como a infancia e a morte únense para compoñer un escenario alienante cuxa comprensión desde a noción de neno pode orientarse desde ángulos moi diferentes, desde o simplemente casual ata o estrictamente predestinado.
No caso de William Bellman e a súa capacidade para matar un paxaro cun tirachinas cando só tiña dez anos, parece que se volveu contra el cos anos. A morte é unha presenza centrada en William como o vingador dese paxaro "sinxelo".
E cando William fai balance da súa vida nos seus últimos latidos, con esa estraña cadencia de tempo que xa non lle pertence na vellez, acompañamos a evolución mental que asocia o fatídico disparo do estilingue co sesgo correcto da gadaña de a morte., precipitou no seu entorno cunha ferocidade vingativa que actúa en cada momento da súa vida no que a prosperidade parece querer abrirse camiño grazas á inquebrantable vontade de William. Unha especie de fábula que ben podería levar Tim Burton ao cine.
