Cando xa podes facer unha selección das mellores obras dun autor (co compoñente subxectivo que sempre supón o asunto), é que a súa carreira literaria xa ten viaxes suficientes. E o caso do xornalista Teresa Vella, tan ben recoñecida polas súas aparicións en televisión como pola súa obra narrativa, xa supón esa consolidación nunha área estimulada pola oportunidade do público pero finalmente ratificada nunha interesante proposta narrativa.
A transición do xornalismo á literatura non é tan estraña. De feito, trátase en última instancia de comunicación, de investigar personaxes e situacións para extraer a verdade ou proxectar historias. A lista de xornalistas pasados ao mundo do libro está en constante aumento con expoñentes como Máxima Huerta, Carmen Chaparro o Carlos do Amor.
E cada un conta as súas historias e os lectores encárganse de peneirar cada unha das incursións para que finalmente os que mellor o fagan queden diante da páxina en branco. Teresa Vella É unha excelente supervivente daquela pregunta sobre a actualidade ou a calidade que finalmente opta pola segunda opción.
Se queres iniciarte no universo particular de Teresa Viejo, aquí tes as miñas referencias ...
As 3 novelas máis recomendadas de Teresa Viejo
Animais de compañía
E chega o momento en que todo escritor se desata nunha profesión que xa domina para escribir historias conmovedoras ata as profundidades ou transgresoras ata o último oco moral.
Esta novela de Teresa Viejo é unha perfecta demostración da indicada casuística. Ás veces chega un momento no que o equilibrio do amor vai do afecto e da rutina ao desexo e a incontinencia. Filtros, tabús, moral..., chámalle X. A cuestión é que pode xurdir, ninguén se libra dela. Abigail non intenta xustificar por que o fixo.
Só nos mostra o camiño fácil que leva ao prohibido. De feito, o ser humano avanza baseado nas conquistas da razón sobre o prohibido, ou polo menos sobre o difícil. Todo o demais é inmobilidade e hábito cara ao abismo. O mesmo ocorre no espazo das emocións. E pode ocorrer que, cando buscamos o límite das emocións cara ao determinado como prohibido, recuperemos a sensación de estar vivos.
Non é cousa de Abigail, forma parte da contradición de ser humano, do mesmo xeito que respiramos osíxeno para vivir mentres oxidamos as nosas células e envellecemos. É cousa de cada un a pesar. Só depende de Abigail considerar o que está a facer. Quizais cedeches a un son e unha furia interior absolutamente incontrolables, ou quizais acabas de sucumbir a algún slogan dunha nova campaña para atopar a felicidade.
Sexa como for, o sexo pode converterse nunha gran fonte para satisfacer o desexo de rebeldía centrado en paixóns descontroladas. O estalido dun orgasmo pode reconciliarte cun mundo que parece negarche a felicidade. Que se saiba que todo isto non é o meu 🙂, é o que invita a pensar o personaxe de Abigaíl, baixo cuxa pel nos leva na viaxe frenética da infidelidade, das emocións ao límite.
Abigaíl móstranos o sexo como a procura dese eu que está letárgico na rutina, pero con ganas de romper con todo aínda que de cando en vez, fuxindo dos ditados da racionalidade. Quizais Abigail busque a súa expiación nesta historia. Pero o que está claro é que non se trata de buscar o perdón dos demais senón a súa completa liberación.
A memoria da auga
O pasado pode ser unha intuición melancólica que vai máis alá do teu tempo de vida. Calquera foto en sepia pode evocar ese regusto do século XIX que apunta á época dos nosos devanceiros nos albores do noso mundo moderno.
Algo así pásalle a un protagonista da historia chamado Álvaro, fascinado por unha enigmática misiva acompañada dun retrato que de seu constitúe unha nova misión vital.
O balneario Isabela, coas súas reminiscencias dun tempo e dun lugar que xa non existe, é o centro dunha investigación na que Álvaro descubrirá a estraña transición entre un lugar de vacacións que se converteu sinistralmente nun lugar de condena, un sanatorio no que se monstruosidade do ser humano afonda nun dos contrastes máis fascinantes que se poden xerar nun único espazo como ese antigo balneario...
Que o tempo nos atope
As incursións nun prolífico século XX en fascinantes intrahistorias dunha España entre guerras, exiliados, emigración e represión representan unha mina de ouro para moitos autores como Javier Vallas, María Dueñas ou a propia Teresa Viejo (cada un dun substrato moi diferente sobre o que construír a súa historia)
Nesta ocasión coñecemos a un grupo numeroso de españois que buscan en México un espazo amigable no que a ameaza de morte non se converta nun aire irrespirable para eles. Agárdao Aurora, emigrada hai algúns anos, en plena guerra civil.
O encontro máis transcendental neste novo pouso cara á liberdade producirase entre Aurora. Ambos comparten soños e segredos, e aquelas terras ao sur dos fascinantes Estados Unidos reproducen os ecos das vidas cinematográficas, das noites de raso e esmoquin. Empezar de novo nunca é doado a calquera idade madura, pero Aurora e Pablo farán todo o posible para acadar os seus soños, custe o que custe.
2 comentarios sobre "3 mellores libros de Teresa Viejo"