Os 3 mellores libros de Stephen Hawking

O truco é paixón, compromiso, fe. Parece incrible que falemos de ciencia e a súa divulgación. Pero é que todo aquel autor exposto á ardua tarefa de propagación da sabedoría que bordea o existencial desde a máis profunda teorización científica, necesita en contraste con esas manifestacións moi subxectivas da vontade humana.

Sucedeu con Edward Punset. Ou tamén con Oliver saca. Pero sobre todo pasou cun Stephen Hawking que, a pesar dos obstáculos da súa enfermidade dexenerativa, fixo do seu tempo unha referencia científica de máxima orde entre os séculos XX e XXI.

Herdeiro de Albert Einstein, ou mellor dito continuador e desenvolvedor, Hawking apuntou ás preguntas máis profundas sumidas entre dimensións, valores relativos, singularidades do noso mundo suspendidas entre moitos outros vectores que apuntan a esas grandes pías do cosmos que son buratos negros, capaces de devoralo todo, incluso a luz , plantexando os dilemas da antimateria concibida na nosa razón como unha nada que transcende o semántico e se abre aos dilemas científicos máis agudos.

A verdade é que para leu Stephen Hawking Sempre é mellor ter unha base científica, un coñecemento físico inicial co que poder asumir esa información temática tan erudita.

Pero nunca está de máis ter o pracer de achegarse a un dos seus libros para tomar esas ideas sobre as que calquera imaxinación disposta pode tomar algunhas pautas e divagar no que aínda non está completamente determinado.

3 libros máis recomendados de Stephen Hawking

Historia do tempo. Do big bang aos buratos negros

Nada mellor que comezar co máis pretencioso dun científico. Porque nese tipo de síntese que supón este título, trátase o principio e o final de todo, alfa e omega, a sabedoría do creador de todo, sexa Deus ou unha corrente de enerxía inexplicable ata este libro.

Newton aclarou os fundamentos gravitacionais e Einstein rematou o traballo coas súas teorías relativizadoras. Neste caso, Hawking, coa necesaria perspectiva do paso do tempo entre teorías, propón a misión de extrapolar todo, de achegarse a un cosmos decidido a contradicir e propoñer novos retos.

Hawking colle a luva e abre as nosas mentes a ideas fascinantes sobre o noso condicionamento ao espazo-tempo e o pouco que implica nun ambiente cósmico que acaba conectando incluso con ese posible Deus ao que xa apuntou Einstein cando indicou que o creador non o fixo. xogar a dados. Por suposto, Hawking tampouco.

Respostas curtas ás grandes preguntas

O certo é que este particular halo de superhome, a pesar de estar postrado na súa cadeira debido á ELA, sempre o fixo ata os seus últimos días para ser visto como un gurú dos nosos días, como un faro desa sabedoría que, noutrora coñecíase case Todo sobre o noso planeta foi proxectado cara ao que queda por coñecer (99,9% da exosfera).

As breves respostas de Hawking, esa síntese cun desexo de comprensión xeneralizada, con todo, asumen mellor con nocións de física que non sempre están dispoñibles.

Pero a simple lectura dun libro coma este supón ese gusto do recoñecemento do que somos capaces. O ser humano, ou polo menos un ser humano como Hawking, podería albergar na súa imaxinación proxeccións sobre o futuro do mundo.

Un mundo entendido dende o antropolóxico ata o astronómico. E cando persoas profanas coma nós conseguen tocar este enfoque do coñecemento, disfrutamos coma ananos aprendendo a dar os seus primeiros pasos nun terreo que parece pouco a pouco máis firme.

A clave secreta do universo

O híbrido perfecto entre dous polos que necesariamente se atraen: a sabedoría e a infancia. Un traballo entretido e ilustrativo para compartir cos nosos fillos ou netos.

Da man do novelista e filla de Stephen Hawking, Lucy, gozamos dunha novidosa obra científica. Porque o peso da participación do xenio compénsase con ese regreso á infancia representado no pequeno George, quizais a imaxe perfecta do ser humano que pode seguir mirando a cúpula celeste chea de estrelas coas mesmas dúbidas de antano.

O mozo George está moi inquedo e precisa respostas. A súa familia, que representa a censura que sempre atoparon todas as investigacións históricas, non comparte moito co desexo do neno de saber.

Pero a natureza, as súas causalidades e coincidencias sempre seguen o seu curso. E se Xurxo estaba predestinado a sabelo, terá a oportunidade de facelo. E con el, todos nós.