Entre os escritores españois máis antigos, Rosa Regás destaca por unha evolución constante, unha especie de suposición do traballo de escritor como auténtica carreira de longa distancia no que sempre hai que volver aprender a correr, adaptándose aos tempos e embarcando en novas correntes, sempre co seu selo particular, gañado en tantos bos anos de traballo.
Non é que Rosa xurdise no panorama literario dende pequeno. Pola contra, a súa aparición como narradora produciuse despois de 50 anos, con ese residuo e esa solvencia de alguén que descobre que ten moito que contar e que aÃnda non o comezou a facer.
Como moitos outros escritores, Rosa Regás fai compatible a escritura das súas novelas e outros libros coa participación en varios medios de comunicación, con esa prestixiosa marca que lle outorgan os premios aos que pronto acadou desde que decidiu escribir. El Nadal, El Planeta e moitos outros foron enchendo a estanterÃa deste autor, con ese impagable premio de prestixio e o necesario recoñecemento do escritor para seguir tendo tempo.
No estritamente literario, ultimamente no biográfico, como narrativa histórico, está a ocupar a maior dedicación de Rosa Regà s. É o que tes para ter total liberdade para escribir asà como o tempo necesario para facelo ...
Principais novelas de Rosa Regà s
Azul
Sinalo esta novela de Rosa Regás como a súa mellor obra por un aspecto único da mesma. Poucas veces a novela se converte nun exercicio de psicanálise do lector. O que acontece con Andrea e MartÃn, amantes inesperados, supón tamén un exercicio de busca do lector no ámbito máis transcendental de todos: o amor.
Andrea e MartÃn coñécense e amanse coa tÃpica paixón polo novo, o estraño, o imposible ou polo menos inadecuado. O tempo entre enormes orgasmos é outra cousa, MartÃn e Andrea afondan en si mesmos para relacionar como amantes terapeutas o que realmente queren, o pesado ou lixeiro que teñen as súas vidas, as súas débedas co tempo que viviron e as esperanzas coas que ten que chegar.
En certo modo, ambos recoñecen no outro que están aà para liberar a súa mente na mesma medida en que liberan a súa paixón. Unha historia fecunda para todo lector que ás veces navega pola fugacidade de todo, incluso dun mesmo perdido entre rutinas e costumes...
A canción de Dorotea
Lo de Rosa aseméllase ás veces a un existencialismo de detalle. Mentres nos movemos impulsados ​​por supostos destinos, normalmente perdemos momentos brillantes polo detalle, que é o que queda ... porque o tempo é detalle, cada segundo é un detalle único e as nosas vidas están unidas por millóns de segundos.
Deste enfoque nacen as nosas máis duras contradicións, a culpabilidade e os soños sen cumprir ao final. O que pasa mentres facemos plans é a vida, esa suma de momentos incontrolables. Aurelia é unha profesora de prestixio.
Mentres o seu pai segue convalecente a unha idade avanzada, ela tenta continuar coa súa vida, deixando a vida do seu pai en mans dun coidador. Adelita é faladora pero traballadora, ata que Aurelia comeza a sospeitar que a nova axudante está a interferir na súa vida.
A última palla foi a desaparición dunha xoia. A furia de Aurelia acaba por descubrir moitos aspectos da súa vida na súa faceta máis Ãntima e esquecida ...
Música de cámara
A medio camiño entre as propias experiencias da autora, que foi seleccionando ben nalgunhas publicacións recentes, e a novela máis pura, a través de Arcadia achegámonos á Barcelona de mediados do século XX.
E descubrimos unha fermosa historia de amor con música de fondo que silencia a miseria. E todo parece ir ben ... ata que Arcadia e o seu mozo descubren que non habitan o mesmo espazo. Non foi quen de recoñecela na súa esencia e ela non foi quen de renunciar á parte máis transcendente de si mesma.
O amor non se pode compartir entre os máis queridos amantes, se a sinfonÃa non soa no mesmo persoal. Moitos anos despois os dous namorados volven atoparse, nese tÃpico momento no que todo é imposible, todo menos un amor que por fin pode compartir acordes e tempo.
