Para a extensa comunidade de lectores de Mo yan (e os novos que se incorporan) o nome do autor simplemente soa a chinés. E, con todo, o significado do pseudónimo é "non falar", unha declaración de intencións de alguén ao que se lle recomendou que non falase nos tempos de Mao Zedong.
E Guan Moye, que era o nome do rapaz que seguiu os consellos dos pais sobre a comodidade do silencio, acabou por darlle a volta á súa historia para acabar escribindo, no canto de falar, sobre o que quería.
De feito, cando Guan Moye se alistou no exército chinés parecía que tiña perfectamente interiorizado a doutrina do silencio e da submisión. Ata que nese mesmo período, ao servizo do seu Estado, comeza a escribir...
El mesmo recoñece as influencias de Gabriel García Márquez, de tolstoi o de Faulkner, pero a deriva literaria final de Mo Yan estendeuse nunha creación cunha pegada innegable que, aínda que aparece perfectamente inserida nas formas e tradicións chinesas, adquire un gran punto ou intención universal grazas a unha visión crítica por momentos, sempre profundamente empática coa alma de os seus personaxes e absolutamente maxistral no dominio do tempo dunha trama que ás veces pode presentarse cronoloxicamente dividida para crear esa expectativa literaria habitual sobre os acontecementos narrados.
Os 3 libros recomendados de Mo Yan
Peitos grandes, cadros anchos
Presentar baixo este título unha novela que se supón afondar na historia dun país como China xa anticipa un punto de avance para un estado que ás veces é recoñecido pola súa censura e estreiteza ideolóxica.
E, por suposto, tamén se trata de feminizar a historia, de aí o título e de aí o protagonismo de Shangguan Lu e a súa incesante busca do fillo varón que podería recoller.
os dereitos dun ser humano completamente libre e absolutamente axeitado para calquera acto social ou político. En Shangguan atopamos unha muller chinesa que loita, quizais non por unha plena conciencia feminista senón polo fundamental, a esperanza de supervivencia.
E ao final acabamos vendo a forza do ser humano baixo o xugo do machismo, un retrato brillante que incita e provoca, que libera e recoñece o valor. Máis aínda provindo dun escritor, en masculino ...
Polo sorprendente tratamento da muller e pola propia historia, que tamén as trae en termos argumentais, recoñézoa como a súa mellor novela.
Sorgo vermello
O cultivo de sorgo non ten por que entenderse como unha actividade alienante. E, con todo, as circunstancias que rodean ao cuarto país que produce este cereal especial acaban por ser alienantes.
E nese caso o sorgo é unha brillante metáfora da alienación e da escravitude que trouxo Mo Yan a esta novela. Por momentos con tintes de fábula que rescatou unha escena da provincia chinesa de Shangdong durante a invasión xaponesa, e outras con denuncia aberta de carnes abertas desde o amencer ata o solpor a cambio de consignas que non alimentan.
A vida como unha renuncia, unha abnegación a favor do actual líder. Os campos vermellos balanceados por leves correntes de aire como evocacións da memoria dun pobo.
No medio da escena bucólica e desgarradora, personaxes como o comandante Yu e o seu amado Jiu'er ignorados polo seu pai a favor da prosperidade familiar, vendidos e indignados no alma, ata que o sorgo vermello adquire o tinte de sangue...
A vida e a morte están desgastándome
Ximen Nao, o patriarca dunha acomodada familia chinesa con grandes latifundios, toma a voz do autor para contarnos dun xeito único o que foi da súa familia...
Xa que Ximen Nao morreu, non quere deixar pasar a oportunidade deste libro para mostrarnos as súas glorias e miserias.Paseando polos ollos dos animais domésticos, para non ser descuberto, Ximen aproveita varias reencarnacións menores para pasear pola súa emblemática familia adiñeirada do século XX. E ao final gozamos dun retrato tradicional da China de finais de milenio mentres gozamos da forma alegórica de ver todo a través dos animais narradores. Unha novela atrevida, divertida e totalmente recomendable.
