Non hai mellor truco para conseguir un superventas que combinar de forma convincente unha historia que poida moverse entre as augas dunha trama infantil ou xuvenil e ao mesmo tempo con substancia suficiente para ser lida tamén polo público adulto.
markus zusak Conseguiuno con ese gran libro "O ladrón de libros". Unha novela empapada polo torrente inesgotable de Anne franca, e moi en sintonía con "O neno do pixama a raias" de John Boyne (curiosamente, ambas publicacións concentráronse entre 2005 e 2006).
O contraste entre a primeira infancia e a máis nefasta animadversión do nazismo convértese nun argumento recorrente no que de cando en vez aparece esa trama que proporciona un novo enfoque, cara a esa idea de sublimación das miserias da nosa civilización.
A cuestión é que este éxito innegable chegou en todo o mundo, Markus Zusak tivo a oportunidade de prolongar unha carreira literaria que xa proviña de varias novelas anteriores sen moita repercusión e que agora se estende con ese incomparable aval do bestseller confirmado con novas novelas recoñecidas e galardoado con varios premios de considerable relevancia.
E o certo é que cando un bo escritor consegue ese tempo para escribir exclusivamente (como explicou Rosa Regás cando gañou o Planeta), sempre acaba pulindo o traballo. Así, Markus Zusak xa é ese escritor ratificado máis alá do seu gran ton editorial. E que siga sendo así ...
Os 3 libros recomendados de Markus Zusak
O libro Ladrón
Como lectores ou espectadores, temos a tendencia a valorar máis unha proposta narrativa emotiva, sempre que emerxe do ignominioso, do deshumanizado. Trátase de empatizar con quen sofre ou sufriu crueldade para deixar escapar esas emocións absolutamente francas, sen artificios nin sentimentalismos fáciles.
A idea dun réxime ditatorial capaz de xenocidio como plan director parece tan remota na Europa de hoxe que a súa observación nun retroceso de non tantos anos fai caer a pel. Nuns días nos que libros contrarios á ideoloxía nazi se queimaban en fogueiras coma aquelarres de dementes, a pequena Liesel recóllase nos seus propios libros, dos que compón a súa propia trama, a súa historia, as vivencias dun ser inocente que albisca, dende o seu razón aínda curta, a gran distancia entre a colorida imaxinación da infancia e o gris devastador que pode chegar na idade adulta.
A Segunda Guerra Mundial e unha desas historias que facilmente podería suceder en plena catástrofe.
Letras cruzadas
A inercia do cotián mergúllanos nesa mediocridade dos cidadáns que se axustan ás normas, aos usos e aos costumes. Iso é o que está a facer Ed, un mozo taxista representado como un mozo común, cos seus problemas cotiáns e as súas habituais vías de escape entre amigos, etc.
A conversión de Ed a un superheroe peculiar prodúcese a partir dun momento decisivo que lle podería pasar a calquera nun momento dado. Ed consegue evitar un roubo a un banco, ao xeito dun improvisado Superman que aparece no lugar axeitado no momento máis axeitado.
Pero o que aparece na historia como casualidade acaba compoñendo unha revisión singular de historias de superheroes, quizais máis ao estilo de O protexido, con ese toque de improvisación nalgúns poderes, facultades ou conexións que naturalizan máis ao heroe do día e que serve unha maior empatía da que sacar máis zume humano á idea de facer o ben.
O seu papel de heroe está ligado por unha serie de cartas do suceso concreto do roubo frustrado. Pero o mellor de todo é que as súas intervencións heroicas acaban aterrando no máis cotián, nos problemas máis básicos da xente, nas perdas e labirintos dos humanos modernos, mesmo na imposibilidade do amor...
Ponte de arxila
O certo é que Markus non foi un autor fastuoso desde o seu gran éxito editorial. As reedicións de novelas escritas con anterioridade foron enchendo o oco deixado por un novo autor de éxito de vendas.
Pero agora Markus volve cunha historia intensa. Os Dunbars son nenos pobres da rúa, sen pais que os coiden e enfrontados á crueldade da rúa que o resto dos nenos só coñecen despois do habitual proceso de protección familiar.
Porén, quizais esa crianza no mundo, sen o oropel da infancia, acabe por darlles liberdade fronte ao abismo. Unha liberdade que pode acabar empuxándoos ou guiándoos cara á comprensión máis verdadeira do mundo.
Clay é un dos cinco irmáns abandonados e é el quen nos guía polo destino emprendido por todos eses irmáns, necesariamente apoiados entre si pero tamén expostos a todo tipo de riscos.
O inesperado regreso do pai sitúaos nun terreo embarrado entre a necesidade do amor e as pulsións máis intensas e incluso agresivas de repudio e incomprensión. E só Clay pode acabar salvando eses dous lados da vida que é e da vida que debería ser. Só a corrente entre os dous bancos pode ser demasiado forte para unha base improvisada ...
