3 mellores libros de Manuel Vicent

Dous son os autores do panorama literario español actual que destacan por un equilibrio non doado de acadar, a elegancia das súas formas, a súa beleza e unha narración que transmite emocións e sensacións. O que foron novelas creadas para lectores esixentes.

Un deses dous citados é Javier Marías. Traio hoxe o outro autor para recomendarme os que para min son os seus tres mellores libros, e non é outro que Manuel Vicente.

No caso de Manuel, o dominio da linguaxe chégalle por definición. Co seu triple grao humanístico (Dereito, Filosofía e Xornalismo), e este é un verdadeiro hat trick, pódese entender que o coñecemento do contorno natural da narrativa o ten moi fértil e cultivado.

E cando ocorre que como Manuel Vicent, acabas optando polo xornalismo, sucede que escribir libros xa está aí ao teu alcance.

Manuel Vicent atopou o que contar (algo básico para un escritor de verdade, máis alá das editoriais e personaxes mediáticos enlatados e prefabricados) e tivo tempo de contalo. E todos agradecidos de que fose así, ei.

3 novelas recomendadas por Manuel Vicent

Balada de caín

Un fermoso título para unha composición marabillosamente heteroxénea. Escenarios de ida e volta, personaxes entrelazados pola sensación básica de que o espírito de Caín flúe como unha corrente a través de todos os tempos e lugares.

A balada de Caín é unha melancólica melodía, que en canto te empuxa cara ás bágoas mentres te empurra como un resorte ante a inxustiza.

Resumo: Desde a Antigüidade bíblica do deserto do Xénese ata o asfalto de Nova York, todo navega no corazón dos mortais, nun mar de dozura. Nesta novela, Balada de Caín, paraísos perdidos e cidades míticas, mestúranse melodías da alma e sensacións da carne.

Manuel Vicent lémbranos como o perfil do fratricidio se funde coa nosa memoria, transgrede o tempo e as vidas vagando pola terra reencarnándose en figuracións sucesivas.

Regata

A regata, unha das últimas obras de Manuel Vicent, ten dúas lecturas. Ou tres ou máis, dependendo do lector-lector. É o que ten o paraíso que se nos concedeu na Terra.

Todos podemos participar nela na medida en que queremos crer nas aparencias ou saber apreciar as realidades últimas. E a literatura, especialmente nas mans dun autor como don Manuel Vicent, é a ferramenta perfecta para guiarnos nunha especie de traxicomedia de personaxes na procura do seu destino máis amable.

Resumo: este gran anhelado paraíso na Terra ben podería ser un lugar como Circea, o espazo que a imaxinación do autor nos presenta ás beiras dun abraiante Mediterráneo, onde Dora Mayo goza de opulencia ata o exceso de felicidade.

Dora esperaba escapar nunha regata polo dócil Mediterráneo, domado para o luxo e o novo rico. Pero ao final queda sen mentor e sen billete para o barco. E acaba volvendo a Madrid, buscando na derrota un novo lugar desde onde volver crer en algo, pero coa alma lastrada por ese paréntese vital á beira do Mediterráneo.

A regata atopa novos participantes e comeza o seu rexistro hedonista. Os ollos de escritor proporcionan un contrapunto a tanta fatuidade de personaxes sen alma nin escrúpulos, polo menos en aparencia. Aínda que co peso das súas triviais existencias coincidindo coas súas contradicións e egoísmo.

Pero todos saben que son vulnerables. E nos momentos nos que asumen a súa presenza irrelevante, xa sexa ante unha maxestuosa saída do sol ou ante a brusca veloz do mar, evocan as súas desgrazas e descobren as súas miserables defensas coas que intentan tapar o baleiro.

O horizonte do Mediterráneo verá nacer novos días ata o último que quede. Ata ese amencer sen admiradores, ese espertar sen conciencia; o día no que o auténtico Mediterráneo aparece eterno para todos. E o silencio acalará os últimos ecos da farsa das nosas vidas.

Ava pola noite

Unha das anécdotas máis repetidas é a do toureiro Luis Miguel Dominguín que marchou asustado tras un apaixonante encontro con Ava Gadner. Ela, a gran actriz, sorprendeu ao velo saír correndo da habitación do hotel e preguntoulle cara a onde ía. Deuse a volta e explicou con alegría que a onde ía ir, dille!

Ben sabelo Manuel Vicente que a chegada de Ava Gardner a España nos anos sesenta foi un terremoto para o mundo cultural e político daqueles días. Porque a actriz respirou aire fresco na sociedade, as ansias de liberdade confesadas en petit comité por case todos.

David, un mozo que pasou os primeiros anos da súa vida respirando o aire mediterráneo, abandona a súa cidade para instalarse en Madrid e cumprir un soño: coñecer a Ava Gardner e converterse en director de cine. Á súa chegada presentouse á Escola de Cinematografía decidido a aprobar as probas de acceso.

Son principios dos anos sesenta e en España todo un mundo relacionado coa arte, o cine e a literatura goza de noites cheas de glamour, divertido e extraordinariamente gratuíto. Noites de cine ás que seguen días nos que a realidade do país afoga cuberta pola escura e represiva pátina da ditadura franquista.

A ficción e a realidade cruzan nesta novela ambientada na historia recente de España. Coa súa mestría habitual, retrátase Manuel Vicent Ava pola noite a fronteira inestable entre un tempo escuro e en declive e outro que, cos primeiros ventos de cambio, xa comeza a aparecer no horizonte.

Outras obras de Manuel Vicent

Son do mar

Unha vez máis o mar como fondo, como escenario ou como argumento, dependendo da escena que corresponda. Como dixo Serrat, é o que nace no Mediterráneo Resumo: Son de Mar é unha novela de amor, naufraxios e retornos. Todos os mortos volven se o amante os chama coa forza necesaria.

O protagonista desta novela é un náufrago que volve despois de dez anos, pero este feito tamén acontece todos os días no asfalto da cidade. Segundo o manual da resurrección, o primeiro requisito para resucitar é estar vivo, aínda que a vida te sumerxa todos os días nas profundidades dos mares. Neste caso sempre haberá un amante que te chame desde calquera costa e terás a necesidade de volver a ela.