Os mellores libros de Lars Mytting

Será cuestión de tempo (pouco), que todo o traballo de Lars Mytting chega ás librarías españolas para dar boa conta dunha bibliografía moi notable e que transita entre xéneros con moita facilidade, sempre coa traza dun humanismo cara á introspección pero que percorre as tramas intensificando cada escena.

A literatura norueguesa, máis alá das etiquetas do xénero negro nórdico con grandes representantes actuais como Jo Nesbo, sempre ofrece un rico e variado crisol de creatividade no que se funden obras do imprevisible e fascinante. Gaarder e o non menos inquietante Karl Ove Knausgard, reinventador da autobiografía como retrato ficcionado por entregas.

E por suposto, Lars Mytting non queda atrás coas súas grandes novelas favorecido na súa difusión polo despegue mundial, alá polo 2010, dun libro tan especial como "O libro da madeira".

Aínda que a carreira literaria deste autor xa auguraba grandes éxitos dende o 2006 conseguiu converterse nun bestseller no seu país co particular feito de personaxe enfrontado ao mundo como Erik fyksen.

Como temos novas obras deste autor, conformaremos o podio habitual da súa bibliografía. Por agora, estamos abrindo o camiño ...

Libros recomendados de Lars Mytting

O libro de madeira

Quen non se achegou nunca ao tronco dunha árbore derrubada para dilucidar a súa antigüidade a través dos seus aneis concéntricos? Hai algo atávico ao respecto. E de achegamento a outros tempos dun tempo que quizais non nos pertenceron, tendo en conta a maior lonxevidade de moitas árbores perdidas nos bosques ...

Baixo estas nocións atopamos neste libro esa sensación de relación elemental, de tempo ocioso só preocupado por marcar os pasos entre estacións con aneis, mentres simplemente respira. O desafío para un escritor que está a piques de narrar sobre este outro paso da vida é poder ofrecer acción, motivos para ler, quizais a tensión, as dúbidas, o misterio.

Cando isto se consegue, a maxia dese magnetismo xorde a través dunha literatura que nos fala de nós mesmos cun ritmo lento que detén todo o resto, tantas e tantas afirmacións que nos piden outro ritmo acelerado. Sen deixar de lado un aspecto lírico cargado de simbolismo, nesta novela emprendemos a sinxela tarefa de observar a un ser humano de hoxe que, non obstante, sométese só aos tempos de onte, cun detalle que estrañamente parece ás veces un tutorial sobre as tarefas. do leñador pero iso acaba salpicándonos con esa paixón polas pequenas cousas.

O pequeno é a esencia, o resto é artificio e orgullo. O elemento básico do leñador en busca da mellor árbore é a profunda sabedoría do medio ambiente, que reaprende da observación dada aos sentidos sen modernos trompe l'oeils. Unha novela para gozar desde un sentido particular de conexión co máis básico.

As dezaseis árbores do Somme

En 1916, a rexión de Somme, en Francia, estaba bañada de sangue como unha das escenas máis sanguentas da Primeira Guerra Mundial. En 1971 a coñecida batalla cobrou as súas últimas vítimas. Unha parella saltou ao aire ao pisar unha granada desa escena.

O pasado manifestouse como un fantasma bélico, como un sinistro eco que repercutiu anos despois. O peor de todo é que a parella deixou un fillo, que aos tres anos estaba solitario sen un destino claro, en ningún sentido. Todo o que só se podía capturar como un vago recordo, un veo onírico. Durante os anos seguintes nos que Edvard medrou co seu avó Sverre, case non evocou esa sombría circunstancia que marcou o seu comezo de vida.

Pero nalgún momento o pasado sempre nos acaba visitando para ben ou para mal, ofrécenos unha rápida ollada ao espello do que era e, ás veces, déixanos un reflexo de facto indeleble e que cremos que nunca atesouramos. Edvard sofre ese efecto reivindicativo do pasado e é empurrado a saber máis, a saber máis. Ou polo menos para revisar o camiño feito, o que te leva abatido cando perdiches algo nalgunha viaxe. Volver ao Somme, despois dunha viaxe na procura dese pasado evocador que espertou con forza, esixindo case ferozmente toda a atención de Edvard, é un reencontro cun escenario que aínda ten moito que contar e para aclarar o que é e o que podería estar. Na viaxe de Edvard tamén coñecemos intrahistorias desa Europa tan orfa como Edvard, un continente como unha suma de irmáns empeñados na discordia ao longo da súa existencia.

Sen dúbida, un maxistral paralelo para retroceder na vida de Edvard, na verdade dos seus pais e na dura realidade dunha Europa que ás veces parece que tamén borrou o seu pasado, aquel do que aprender e extraer as leccións necesarias.

5 / 5 - (13 votos)

Deixe un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende a procesar os teus datos de comentarios.