Os 3 mellores libros de Khaled Hosseini

Historicamente, a medicina e a literatura mantiveron lazos innegables que acabaron por estreitar os destinos de moitos dos que buscaron, na ciencia máis antropolóxica, respostas desde o fisiolóxico ao mental ou espiritual. Khaled hosseini é un máis na extensa lista de escritores médicos.

Esta coincidencia non é unha cuestión trivial xa que falamos de grandes contadores de historias como Pio Baroja, Chéjov, Connan doyle ou incluso Robin Cook chegando a un momento máis actual e máis próximo ao autor que hoxe traio a este blogue.

Estes e moitos outros atoparon na súa procura natural do coñecemento do humano, un manancial sobre o que apoiarse para sondar calquera espazo no que se proxecten inquietudes innatas ou ideas que van tomando forma como narracións de todo tipo. A carta de doutor adquire finalmente un significado máis completo na literatura como espazo para botar todo tipo de historias.

Un escritor médico pode converterse nun narrador case existencialista como Pío Baroja, un narrador transcendental da literatura universal como Chejov ou un pioneiro da novela policíaca, investigadora e criminal como Connan Doyle.

No caso de Hosseini, a súa humanidade, a súa capacidade para transmutar o anecdótico no fundamental e a bengala emocional dos seus personaxes convertérono de súpeto nun escritor de renome mundial.

A pesar da túa nacionalidade americana, Hosseini mergulla sempre nas súas orixes afgás absorber a realidade dun país universalizado nesas intrahistorias que explican máis do que din as novas.

A condición humana comparte semellanzas esenciais aquí e acolá, a capacidade máxica de Hosseini é rescatar esas impresións para acabar empatizando con personaxes que buscan fortuna nun recuncho do mundo onde nacer é lamentable.

As 3 novelas máis recomendadas de Khaled Hosseini

Cometas no ceo

Figuras como a paternidade ou a profunda amizade adquiren un valor esencial ata a infancia. E, con todo, ninguén é libre de traizoar a un pai ou amigo.

Todo ten lugar nunha cidade de Kabul que no inverno de 1975 vive entre o entumecemento do frío e a esperanza dunha primavera estacional e social que ofrece vida e esperanza. Amir é un neno afortunado ao abrigo dunha familia ben considerada na estreita sociedade da capital afgá, cos seus ríxidos principios e marcada estratificación.

Hassan é ese amigo inseparable, a extensión do amigo invisible desde a primeira infancia coa que a sintonía adquire o valor do paso á idade adulta, un período no que se forxa a esencia do noso ser social. E con todo Amir consegue traizoar a Hassan.

Posto na posición de poder amosar ao seu pai a súa gran valía, Amir acaba aproveitando ese amigo sobre o que mantén unha certa preeminencia social. Kabul énchese de pipas todos os anos.

Cada neno tenta construír o que mellor voa, pero o voo do papaventos de Amir moverase entre correntes de aire contaminadas pola súa traizón, asubiando durante moitos anos co peso do arrepentimento.

mil soles espléndidos

Aínda que é certo que a obra posterior de Hosseini sempre parte da débeda coa primeira obra excepcional, a calidade da súa produción novelística non é nada desprezable.

Nesta segunda ocasión atopamos unha historia do outro lado de Afganistán, nunha cidade como Herat, aínda capaz de despegar con prosperidade e esperanza a pesar dos seus recordos tanxibles de conflitos interminables.

Alí vivimos entre Mariam e Laila, dúas mulleres de destinos cruzados baixo a protección de Rashid, marido forzado da primeira e protectora da segunda.

O ambiente restritivo do feminino convértese no escenario da narración sobre a que toma forma unha desas marabillosas amizades xurdidas da adversidade.

As almas de Mariam e Laila unen forzas para afrontar medos, sentimentos de culpa, presaxios escuros e unha lixeira necesidade de esperanza que tamén une a alma do lector.

E falaron as montañas

Lea os dous libros anteriores ou calquera deles, esta terceira novela (na miña particular clasificación de calidade) abunda na desbordante humanidade fronte ás adversidades, en contraste cun mundo occidental desprovisto de sensacións compartidas e empeñado no individualismo alienante.

Precisamente iso, o contraste co que estamos neste lado do planeta, serve para un maior pracer coa lectura deste tipo de historias. O pai de dous fillos, Sabul, cóntalle a Abdullah e a Pari un conto tristemente verdadeiro mentres os guía cara ao soño dun inverno que se aveciña nun asentamento no fondo de Afganistán.

Pouco despois irán a Kabul para tratar de esculcar un futuro a toda costa, ou máis ben sobrevivir ... O que lles agarda na gran cidade é un cambio traumático no núcleo familiar que os pode afastar para sempre.

Os anos pasarán pero os recordos seguen sendo intensos. E quen son no futuro intentará atopar os lazos da súa infancia nun futuro no que precisen recoller respostas ...