Os 3 mellores libros do premio Nobel Imre Kertész

En 2016 deixounos Imre Kertész, escritor húngaro Premio Nobel de Literatura 2002. Falamos dun escritor invadido á forza creativa pola súa estancia nos campos de concentración de Auschwitz e Buchenwald cando só tiña 14 anos.

En casos como Kertész ao final case todos os exercicios de narrativa convértese nunha biografía disfrazada, nunha mestura de soños e ideas forxadas nos infernos das traxedias que lle tocou vivir.

Só así poderemos proceder á exorcización do que vivimos. Novela para afondar no surrealismo do vivir, novela para acabar buscando un punto de humor, botando así un sorriso malicioso ao mundo, un mundo que non só non te destruíu, senón que te converteu nun auténtico escritor, en supervivente de horrores..

E entre a propia tarefa da liberación creativa, sempre aparecen preguntas sobre como o ser humano pode converterse no monstro. Como pode unha sociedade permanecer impasible ante os horrores dun ideal cirurxicamente inserido.

Kertész non foi un escritor prolífico, pero as súas creacións lense hoxe con humanidade esencial.

3 novelas recomendadas de Imre Kertész

Sen destino

O máis paradoxal da manida metáfora do tren como oportunidade ou vida é que os trens para os campos de concentración non tiñan ningún tipo de oportunidade ou destino.

Transformar as vivencias dun adolescente entre os horrores nunha especie de busca delirante da felicidade convértese nun truco literario, un efecto final que descifra a necesidade ingobernable das nosas células de sobrevivir sempre, capaces así de convencernos do oasis do deserto ou de un golpe de sorte nun novo amencer...

Resumo: Historia do ano e medio da vida dun adolescente en varios campos de concentración nazis (experiencia que o autor viviu en carne propia), “Sen Destino” non é, porén, un texto autobiográfico.

Coa fría obxectividade do entomólogo e dende unha distancia irónica, Kertész móstranos no seu relato a ferina realidade dos campos de exterminio nos seus efectos máis efectivamente perversos: aqueles que confunden xustiza e humillación arbitraria, e a vida cotiá máis inhumana cun aberrante. forma de felicidade.

Testemuña desapaixonada, “Destino” é, ante todo, unha gran literatura, e unha das mellores novelas do século XX, capaz de deixar unha pegada fonda e duradeira no lector.

Unha historia de detectives

Unha proposta máis animada, un libro que se pode ler con fins de entretemento no xénero detectivesco, pero que ao final acaba deixando o necesario residuo existencial que rexeu ao autor húngaro.

Resumo: Un membro da policía secreta dun país latinoamericano sen precisalo, relata pouco antes de ser executado a súa experiencia no Corpo. Deste xeito, reaparecen as preguntas que sempre nos fai Imre Kertész: Como se implica o ser humano na maquinaria dunha ditadura? Como chegas a participar nel?

Neste caso, Kertész nárrao dende a perspectiva non da vítima, senón do verdugo. Con economía extrema, con frialdade, explica a caída dun home na indiferenza moral e o empobrecemento definitivo da alma e atopa así unha das claves para comprender o noso tempo.

A última pousada

Todos temos un billete reservado para a última pousada. Ese último lugar onde nos deitaremos antes de abandonar a escena. Na última pousada cada un fai un balance das súas contas pechadas e pendentes. O escritor sempre ten vantaxe, pode pechar a contabilidade vital, o relato dos seus días con maior profusión, achegándoo todo cunha sinceridade lúcida, a dos últimos días...

Resumo: nun último esforzo artístico, un escritor gravemente enfermo concibe un texto que constitúe un testemuño visceral e ás veces inquietante das súas experiencias e da loita pola dignidade do ser humano en circunstancias extremas. Deste xeito, Imre Kertész transforma a crónica da súa "antesala da morte" nunha obra de radical sinceridade e esmagadora lucidez, coa escrita sempre no horizonte, como xustificación da súa existencia. A última gran obra do Premio Nobel de Literatura 2002.