E chegamos ao máximo expoñente da novela criminal británica: Señor ian rankin. Parece incrible que nun país cunha tradición de novelas policiais como o Reino Unido (non podemos esquecer que o Reino Unido é a patria de Conan doyle o de Agatha Christie) cedeu a batuta do xénero noir evolucionado a esa mina de ouro que son os países nórdicos... (pero bueno, co fútbol lles pasou algo parecido...)
Aínda que ian rankin desembarcou no xénero da policía negra para recuperar parte dese patrimonio literario orixinal. Como adoita ser o caso, non é que a chegada de Ian fose premeditada. O bo vello Ian traballou arreo para atopar as súas castañas antes de lograr esa bonita etiqueta de escritor profesional.
E que queres que diga. Cando algo sucede de xeito natural, parece que ten máis mérito e mesmo ten máis fundamento. Alguén que bateu o cobre na rúa antes de acadar calquera fito salientable na tarefa de contar historias, terá sempre maior bagaxe dese coñecemento tan necesario de todos os arredores, dende os máis simpáticos ata os que se asoman a todo tipo de penedos.
Así ian rankin Escribe conscientemente. Se a iso lle engadimos unha imaxinación desbordante ao servizo do xénero, descubrimos un escritor moi relevante que xa ten publicados unha vintena de libros. Un auténtico autor criado á sombra da policía e dos clásicos da aventura do seu país, ao que sumou unha pegada máis acorde aos tempos, acadando así diversos premios e recoñecementos, chegando mesmo a ser nomeado Cabaleiro da Orde do Imperio Británico. O seu gran personaxe, o inspector John Rebus, que ultimamente é compatible cos inspectores Malcolm Fox e Jack Laidlaw, foi levado ao cine en moitas ocasións.
As 3 novelas recomendadas de Ian Rankin
Adeus música
Sempre me gustaron esas propostas nas que o vello inspector ou policía se achega á súa xubilación ou vive despois dela.
Os sentimentos de alguén que dedicou a súa vida a perseguir asasinos e resolver casos e que está a piques de xubilarse teñen un crepúsculo persoal ao final da misión da vida. Que John Rebus estea preto da xubilación non é a única razón pola que escollín esta novela como a mellor de Ian Rankin. Porque a proposta narrativa tamén é moi boa.
Rebus está ameazado, preto de estar involucrado nun caso que mancharía o seu prestixio e todo o que conseguiu durante anos. Un ambiente enrarecido no que a morte dun mozo ruso comeza a desencadear un deses casos de corrupción e poder nos que precisamente Rebus xa non ten un prezo para venderse, neste momento da súa vida ...
John Rebus pode ser culpable de moitas cousas, de multitude de imprecisións, de saltarse protocolos baseados no seu carácter escocés, pero pode que sexa o último en ter un prezo.
só a escuridade
Animarse a escribir a catro mans, ou aínda máis, comeza a ser garantía de éxito na orxía dos dedos. Casos de aquí e de acolá por todo o mundo. En España recentemente coa trifálica Carmen Mola. As cousas saen aínda mellor, ao parecer, se a cousa apunta a un xénero crime noir onde as reviravoltas e o consecuente mareo van mellor con alguén con quen compartir chuvias de ideas para saír dun atollamento inesperado. Nesta ocasión foron Rankin e o agora falecido McIlvanney os que se levaban perfectamente.
Ao mozo axente Jack Laidlaw non lle gusta traballar en equipo, pero ten un sexto sentido para o que pasa nas rúas. O seu xefe atribúe a violencia a vellas rivalidades, pero é así de sinxelo? Cando estala a guerra entre dúas bandas de Glasgow, Laidlaw necesita descubrir quen sacou ao avogado Bobby Carter antes de que toda a cidade explote.
Os libros de William McIlvanney sobre Jack Laidlaw cambiaron o panorama das historias policiais no Reino Unido. Considerado o fundador do chamado tartan noir, as súas clásicas novelas policiais inspiraron a moitas xeracións de escritores. Cando morreu en 2015, McIlvaney deixou un manuscrito do primeiro caso Laidlaw que completou Ian Rankin. Só a escuridade é o resultado.
Nodos e cruces
A miúdo pásame que as primeiras novelas dos autores son máis auténticas para min. Neste caso, a que foi a segunda novela de Rankin ten ese sabor fresco, unha mestura entre o lido polo autor e o nacemento da súa particular etiqueta.
E se falamos de nacementos, coñecer ao inspector John Rebus sempre é interesante. As distintas novelas nas que ocuparía o protagonismo no futuro non afondan nos detalles máis marcados da presentación do personaxe. É como se tiveses que ir polas primeiras impresións. E ata Rebus pode caer mal dende o principio.
O seu perfil pódese entender como o dun policía de volta de todo... pero, con todo, en canto afondamos no caso da morte dunhas nenas e a posterior desaparición doutra, descubrimos o sabio investigador. este personaxe ten, á par dos máis grandes do xénero.
Unha historia na que xa vemos como Rebus pode deixar anacos de alma en cada nova investigación.
Outros libros recomendados de Ian Rankin
Morte conxelada
Unha entrega recente que mantén o "sinistro encanto" se se lle pode chamar así a unha novela negra. Ese tipo de epíteto macabro que serve como título deste libro xa che fai tremer antes de sentarte a ler.
Baixo o insólito frío que azouta Edimburgo no inverno no que se desenvolve a trama, atopamos sórdidos aspectos dunha verdadeira novela policíaca. Porque John Rebus, o detective que este autor creou hai tantos anos, ten casos pendentes sen ningún encaixe ou peche posible.
Algúns deles, como o da morte de María, saben que están a investigar profundos enigmas e perigos, os que están patrocinados por un poder político corrompido, tentados ou amedrentados por mafias e círculos pechados no vello mafioso Bill Ger. Cafferty. Pero o que ninguén sabe é que ao inspector Rebus non lle gustan os asuntos pendentes, por moi vellos e arraigados. O asasino ou asasinos de María poden considerarse fóra da Xustiza.
Mesmo pode ser que a propia Xustiza sexa esquiva ante o procesamento de certos delincuentes. Grandes obstáculos torpedean calquera intento de resolver este problema pendente. Pero John Rebus teno claro, a verdade ten que saír si ou si.
E onde a xustiza non chega, sempre se poden atopar alternativas para que os culpables asuman a súa condena. Figuras literarias xa emblemáticas, como o inspector Rebus, que apareceu en 1987, consolidan xéneros literarios coma este, o xénero negro máis puro.
Nun marco xeado, coa escaseza de luz típica da capital escocesa, todo transcorre envolto nunha sensación de escuridade, cunha atmosfera de chumbo. Só Rebus pode traer algo de luz, aínda que sexa en expresión figurativa, de xeito que a verdade se filtra como un bendito raio de luz. Despois de tantos anos no traballo, convertido nun ex-fumador dos sesenta, Rebus nunca se rende.
cancións para tempos escuros
Non hai peor caso que comezar a desentrañar os problemas familiares. Porque todo o que queda acaba por enredar ou esquecer. E volver sentir pai non é unha decisión racional senón unha sombra de culpa despois do abandono. Porque máis alá da simple comunicación aséptica entre pais e fillos, traballar na paternidade ten máis implicacións do que Rebus podería pensar...
John Rebus sabe que se a súa filla Samantha o chama no medio da noite, non é con boas novas. Angustiada, confesa que a súa parella, Keith, desapareceu hai dous días e non se sabe nada del. Aínda que Rebus non foi o mellor pai, Samantha é o primeiro, polo que se dirixe á pequena cidade costeira do norte de Escocia onde ela vive e onde se agochan máis segredos dos que parece. Quizais, por unha vez, sexa mellor non descubrir toda a verdade.
