Do guión á dirección para asaltar finalmente o mundo da literatura coa bagaxe particular dunha transición tan fructífera. David trueba Xa é ese escritor que quizais nunca pensou que fora xornalista de formación e guionista de vocación. Pero os libros chegan así, de mans de contacontos que, ao cabo, só buscan o medio adecuado no momento adecuado para acabar transmitíndoos.
El Novelista e ensaísta de David Trueba Hoxe en día segue sendo en moitos momentos o guionista que complementa os personaxes das súas historias con multitude de xestos e diálogos cheos desa vida de quen realmente ve cada escena. Ese aspecto de reflexión que confire o ensaio tamén acaba adoptando un punto vivo na súa crítica ou no seu enfoque ideolóxico.
A cuestión é que en a manifesta versatilidade de David Trueba, especialmente na ficción, sempre atopamos un contador de vida na súa máis ampla consideración.
Decidido a magnificar as historias internas, a desvestir as almas e revelar conflitos que sempre aparecen no noso mundo, desde o familiar ata o emocional, co protagonismo de grandes sentimentos moi humanos como a culpa, o medo ou ese amor capaz de redirixilo todo cando parece perder calquera sentido ou compromiso existencial.
Os 3 libros recomendados de David Trueba
O río baixa sucio
A bibliografía de David trueba Xa coincide coa súa filmografía. E que no cine estivo diante e detrás das cámaras en ocasións moi diferentes. Unha cuestión de saber facelo. Se este autor é capaz de chegar cos seus relatos en diferentes formatos e desde prismas moi diferentes que chegan ata o ensaio sociolóxico coa súa obra Tiranía sen tiranosPolo tanto, este anunciado cambio de rexistro non sorprende tanto e esperábase en novos rexistros coa súa comprobada capacidade.
É certo que, como noutras tantas ocasións, neste río que está sucio, Trueba non tarda en buscar mímica, guiños, formas de conexión con personaxes altamente recoñecibles e escenarios visitados por todos. Neste caso algo tan universal como a infancia. Tan exclusivo desde a perspectiva individual como tan semellante na xeneralidade dos casos, Tom e Martin vagan pola terra de ninguén dos 14 anos, ese preludio da madurez no que as primeiras experiencias aparecen con intensidade. Días nos que calquera neno camiña pola corda frouxa sobre a vida, sobre historias vellas, sobre as duras realidades que se asoman e todo isto coa enerxía incontrolable do cambio hormonal.
Os dous amigos van vivir esa experiencia disruptiva, digamos clásica noutras obras xeniais como Sleepers o Mystic River. Só o español, claro. E a asunción progresiva natural dese lado amargo da vida estoupa na conciencia duns nenos que acompañamos nese brote. Intelixentemente, David Trueba engade un ritmo áxil. Unha tensión que nace da propia busca de aventuras dos rapaces, nese período, nesas idades nas que o paraíso infantil perde a súa graza.
E por suposto, entón aparece o perigo, os escenarios equivocados, as malas opcións na procura dun risco sen ningunha protección, diso se trata, as malas eleccións cando se fan irreversibles. Cando saibas que o futuro estará cargado de culpa e arrepentimento dos personaxes sobre si mesmos cando eran nenos en busca de algo diferente.
Danae é un personaxe magnético para ambos, unha rapaza que exercerá o poderoso eco da afirmación. E unha vez que Tom e Martín entran na vida da rapaza, co seu sinistro pai, as consecuencias serán imprevisibles. A inocencia pódese perder de mil xeitos, de moitas maneiras. Tom e Martín decidiron dar o paso á madurez desde esa vaga sensación de infalibilidade da inconsciencia. Poucos anos despois desas vacacións de Semana Santa na cidade, a voz dun dos dous amigos daranos boa conta de todo o sucedido. Nada que non poida ocorrer cando un adolescente atopa o medo como un desafío e mergúllase nel sen dubidar por un momento de que non lle poida pasar nada.
Queridos nenos
Esta é unha novela divertida como unha cea con amigos, pero contundente como un gancho para o fígado. Algunha desa contradición contén ao seu protagonista, Basilio, a quen os seus inimigos alcuman o Hipopótamo. Un alcume que, cos seus 119 quilos, o fai alegrarse: pode aspirar á quietude quieta dese animal, que sabe agardar a súa ocasión, pero tamén o atrae a súa natureza feroz, o seu instinto agresivo, a súa intelixencia criminal. Por iso, cando se lle propón deixar a súa plácida xubilación unhas semanas para acompañar a Amelia Tomás, candidata á presidencia, na súa xira electoral, a besta dentro dela esténdese e actúa.
Ao longo dunha viaxe que o levará a todo tipo de cidades e vilas de España, a súa misión será cargar os discursos do candidato con dinamita, pulverizar gasolina dialéctica sobre os seus rivais e prender lume a todo o que se atopa no seu camiño. E é que neste xogo competir é o mínimo: o único aceptable é gañar. Gañar, gañar e gañar.
David Trueba escribiu unha novela inclasificable, que retrata o mundo da política e o seu cuarto de atrás cun gran ollo para a sátira e a observación imparcial. Nunha viaxe entre a comedia e o retrato do natural a través do entrelazamento dunha campaña política, ambicións indecibles, enganos, medias verdades, mentiras flagrantes, tensións ocultas e conflitos da vida privada que quizais sexa mellor non ver saír a luz; á cabeza de todo isto, un protagonista máis grande da vida, odiado por uns e odiado por outros, e que en vez de preguntarse con angustia se o vaso de vida está medio baleiro ou medio cheo decidiu hai tempo bebelo nun grolo. Desbordante e atrevido, vibrante e directo, Queridos nenos é unha autobiografía de rancor que representa outro paso adiante nunha das traxectorias novelísticas máis exitosas da nosa literatura.
Terras de cultivo
David Trueba parece que ficcionou o guión dunha película aínda inédita, unha road movie que tomou o camiño contrario ao típico proceso de libro-película, pero por suposto, só un director de cine pode pasar por este proceso na dirección contraria. libro e que, tamén, sae ben. Aínda que de cando en vez.
Quizais axiña vexamos esa road road a bordo do mesmo coche fúnebre que nos presenta a novela, onde un fillo acompaña ao seu pai a darlle terra. Nas primeiras páxinas esa imaxe xa predispón ao lector a considerar que o fillo indicado, Dani Fly, é un tipo singular. O feito de acompañar ao seu pai ao seu funeral, no propio coche fúnebre, xunto cun chofer singular que lle ofrece o máis inoportuno de conversas para alguén do seu sindicato, está a trazar esa idea de Daniel como un tipo co agasallo para atópate o grotesco en todas as circunstancias, porque existe ese tipo de xente.
Este Daniel, como todo Daniel do mundo, móvese na procura do desconcerto, da molestia da ambigüidade e acaban atopándoo todo. Pode parecer que Daniel é un tipo caótico e estraño, seguro que xa imaxinarás nel un negro, transgresor humor, ácido. Non se equivoca en absoluto.
Pero o mellor de todo é que o encontro de Daniel, nese universo tan peculiar como atractivo dos tipos daneses, acaba por descubrirche a graza da vida entre a decepción, a alegría de vivir entre o desorde, o amor entre o azar e as mellores palabras entre o acordes de música.
Outras obras recomendadas por David Trueba ...
Saber perder
Non queda outra que aprender a facelo, asumir que pode ocorrer, que o fracaso pode aparecer baixo a forma dun retroceso inesperado ou un recoñecemento do baleiro absoluto.
Saber non perder nada mellor que comparar o esforzo doutros perdedores para confirmarse como tales ou para superarse ... Despois do esforzado esforzo cara ao triunfo, pode aparecer a sombra do abismo. A perspectiva do insustancial sobre o que ten vivir tamén é unha noción de fracaso, o soño dun perdedor que pode ter 16 ou 90 anos, non importa. Unha historia entrelazada de catro personaxes que representan o escenario da derrota dende perspectivas de vida moi diferentes.
Sylvia e o seu pai Lorenzo, o futbolista a piques de converterse nunha estrela Ariel Burano, e Leandro, un ancián que desconta as horas entre as contas pendentes, pero non é unha novela fatalista senón unha suma de intracontos que che invitan a sorrir. el.humor sarcástico da vida. Cando remata unha historia, comeza outra. Trátase de levantarse e camiñar de novo ...
Tiranía sen tiranos
Un ensaio interesante. Trátase de pensar un pouco no transcendental, nos matices do encaixe entre o antropolóxico e o social. E tamén se trata de agudizar e facer oposicións críticas e reflexivas sobre a nosa deriva como civilización.
A lectura deste libro pon de manifesto a necesidade contraditoria do individualismo. Porque é natural reivindicarse como persoa coas propias circunstancias, pero o individualismo é unha arma de dobre fío ao servizo de diversos intereses que, ao final, lévanos á alienación ... Se nos atemos ao conceptual, Poderíase dicir que xa estamos inmersos na sociedade dos soños.
Dereitos de todo tipo para calquera cidadán, esperanza de vida, espazos para recoñecer todas as singularidades, democracia ... Así, en barco en breve, a idea vese pesada por ese outro mundo no que non existe bondade previa. E, por desgraza, entendemos que é un contrapeso necesario, ata o punto de asumir historias catastróficas dese outro mundo vertido pola noticia de xeito natural ..., sempre que non salpicen Occidente, onde os que si temos dereitos e as liberdades viven.
Pero máis alá dese equilibrio, esa engrenaxe entre os de aquí e de acolá, a contradición segue estendéndose entre as nosas filas, os habitantes do mundo privilexiado, porque as grandes mentes pensantes souberon dar o mellor tratamento a ese individualismo gañado historicamente como liberdade e dereitos. Separados somos menos fortes, somos realmente vulnerables, acabamos converténdonos nos nosos escravos.
Os que impulsan grandes intereses políticos, de poder e económicos ao final saben sacar o máximo proveito dun a un. O resultado é que acabamos crendo que somos únicos, libres, capaces de afrontar o noso destino. Pero despois de que a aparente sociedade gañou a favor da igualdade, acabamos sendo procesados e examinados. A información fainos parte das estatísticas de consumo. Novas formas de negocio nas que cada un de nós suma unha curva, unha tendencia nun sinistro gráfico.
É certo que as nosas sociedades avanzadas poden ofrecer mellores condicións de vida, saúde e emocional. E aínda observarás que ao final todo progreso acaba orientándose cara a onde está o diñeiro. Felicidade do consumidor, saúde do consumidor, amor do consumidor? Á vista da nosa deriva, parece coma se só quedase un último reduto, un espazo de conquista da nosa alma ao que os robots da rede non poden acabar de chegar.
E para seguir defendendo ese espazo e retomando novas reconquistas cara a unha igualdade máis efectiva, non quedaría máis remedio que unirnos de novo, cada un co seu espazo particular pero compoñendo unha rede coa que enfrontarse a esa outra rede enredada dos intereses máis malvados. Trueba vén ampliar moitos destes aspectos cunha perspectiva realista, ás veces fatalista, pero sempre confiada en cambios substanciais.
