Os 3 mellores libros de Clara Sánchez

Hai unha aprendizaxe continua vital neses nenos con infancias de diferentes destinos. Refírome aos que ían de escola en escola a cada curso escolar, seguindo os pasos do destino laboral dos seus pais. Clara Sánchez Era unha desas nenas que cada certo tempo tiña que facer as maletas para afrontar unha nova vida. E o certo é que por moi alienante que pareza, hai unha grande virtude no cambio en termos desa aprendizaxe, esa constante deslocalización que empurra a unha adaptación constante a novos ambientes.

No caso de Clara Sánchez, como unha escritora incipiente que xa estaba naturalmente na súa infancia, todo iso acabaría nutrindo tamén á creadora, sempre necesitada de variedade e empatía, de perspectivas diversas e enfoques variados.

O momento da escritora chegaría tempo despois, co transcurso do período intermedio dedicado á docencia e a algunhas primeiras novelas que a levaban a un dominio do oficio que acabou converténdoa nunha das escritoras máis destacadas da actualidade.

A literatura abordouse como un misterio a desvelar. O suspense como base para naturalizarse nesta área do inesperado, o escuro e o enigmático, calquera aspecto do máis recoñecible. As augas da literatura como a costa na que podemos atopar o noso propio reflexo arrastrado polas ondas de historias inesperadas e inquietantes.

Esta autora é todo iso cando decide presentarnos unha das súas novas historias. E ante a evidencia dunha traxectoria chea de éxitos dende hai máis de vinte anos, non queda máis remedio que agardar con absoluta expectación unha nova trama arredor das máis variadas tramas.

As súas novelas poden presentarse en forma de tramas que xiran en torno a obsesións e medos. Ou quizais afondar en misterios proxectados de dentro cara a fóra, desde o interior de personaxes brillantemente empáticos que poden transformarse no máis grande dos enigmas.

Porque Clara Sánchez é unha construtora de personaxes sobranceira en cuxa órbita calquera trama compón un novo universo argumental de dimensións inimaxinables. Grandilocuente, quizais, pero certo.

As 3 novelas máis recomendadas de Clara Sánchez

Volveu o ceo

Unha narrativa exquisita de suspense que á súa vez afonda nas fórmulas actuais de éxito centradas na imaxe e no conxunto de aparencias que acaban construíndo unha irrealidade como calquera forma de vida. E por se fora pouco. O éxito adoita espertar sempre sentimentos polarizados entre os observadores externos.

Patricia ten a alguén que a idolatra como modelo. Pero tamén ten a alguén que detesta o que se converteu, o que representa ante as súas propias frustracións. E este tipo de persoas son capaces de converter o seu odio nunha obsesión.

Unha mente que planea dar unha saída completa á súa obsesión pode acabar convencida de que debe destruírte. E non será porque Patricia non foi avisada. Ese voo cun compañeiro de viaxe insospeitado. Unha advertencia cun ton de profecía.

Unha realidade que pouco despois se axusta ao mal agoiro daquela compañeira de viaxe chamada Viviana. Encontrala non será doado. Pero Patricia sente que contactando de novo con ela podería darlles respostas sobre a marcada desgraza que a asedia.

O que agocha o teu nome

De novo unha protagonista feminina, Sandra. A intención de Sandra é escapar un pouco de todo o que foi a súa vida ata este momento.Unha cidade costeira e o antigo Mediterráneo como bálsamo e placebo para a alma. E así aparece a historia. Espazos abertos, o constante abrazo das ondas rompendo suavemente sobre a area.

Dous vellos nórdicos parecen pasar os seus últimos días nesa mesma area. O entrañable selo do amor que soubo durar convida a Sandra a achegarse a eles.

E lévanse ben... Ata que Julián entra en escena coma un estraño paxaro de mal agoiro que parece romper a harmonía con non sei que historias dos seus días en Mauthausen e daquela pacífica parella de avós. Nada do que lle di Julián encaixa co mundo actual, todo parece sacado dunha imaxinación febril.

Pero polo menos a mensaxe queda para Sandra alí, nun espazo de memoria, disposta a xurdir no caso de que algo chirra na idílica convivencia cos seus novos amigos.

Entre Sandra e Paola (para min o segundo é o protagonista absoluto da novela A véspera de case todo, de Víctor da árbore) esta harmonía espértase arredor do personaxe que foxe dun pasado tormentoso cara a unha reparación vital difícil de acometer. E o peso, a tensión da historia, ese tipo de destino ou destino que se empeña en arrastrar a este tipo de personaxes ocorre con intensidade simétrica en ambos os casos.

O encontro de Sandra con Julián acaba apuntando a ese magnetismo sobre o sinistro. Sandra garda no fondo do segredo que motivou en gran parte a súa fuxida. Julián tamén alberga dentro, pero nas súas entrañas e na súa mente torturada, aquel remoto tempo en Mauthausen mencionado anteriormente.

O contrapeso da vida a piques de chegar apenas se sostén contra a carga das vidas con dor e culpa. E o peor é que, como nun macabro plan, a coincidencia de ambos na pequena cidade de xubilados parece revelarse cada vez máis como un presaxio fatal.

Veña á miña vida

Clara Sánchez é única nun subxénero de suspense que acaba conectando co emocional dun xeito sublime. Trátase de espertar un thriller do máis aparentemente entrañable.

Que máis idílico que o mundo dunha nena, Verónica, que vive comodamente na casa cos seus pais. Mesmo os segredos parecen inofensivos, irrelevantes. Co paso dos anos, as pequenas pistas que Verónica nunca esqueceu convértense en longos fíos que parecen enlazar con pasados ​​inconcibibles e segredos de sangue.

Cando a nai de Verónica morre, todo sae, quizais non hai motivos para ocultar nada. O único que queda é a vergoña do que puido pasar, do que se fixo... todo forma parte dunha foto oculta no peto do pai de Verónica. O rostro daquela rapaza nunca foi borrado da memoria de Verónica. E agora tenlle claro que debe saber quen é...