Columnista, escritor, cronista, narrador, biógrafo, poeta, letrista musical e ensaÃsta. Todo o que emprendas BenjamÃn Prado desprende unha especie de matiz épico do cotián. O seu dominio da linguaxe e os seus recursos simbólicos para amosar o anecdótico e o sinxelo, simplemente transforma e eleva a descrición máis elemental ou ese detalle que escapa ao observador medio.
Por suposto, aquà é onde reside a calidade dun bo contador de historias ... Nunha conferencia dun escritor, oÃn dicir que os escritores son tipos raros, incapaces de lembrar onde deixaron as claves pero moi capaces de profundizar nos detalles, onde a motivación acaba por reflectirse a última de calquera escena nesa gran novela que é a vida.
BenjamÃn Prado É un máis dese privilexiado grupo de escritores que saben atopar sempre novos focos de atención para sublimar unha realidade que doutro xeito farÃa augas nos mares da rutina.
Nunha perfecta comuñón entre a lingua máis popular e a máis oportuna das metáforas, BenjamÃn embelece a forma e racionaliza a substancia. Probablemente, esta capacidade lévao pola súa particular traxectoria literaria que agora aborda a ficción e tamén se fixa na historia biográfica (recordo, por exemplo, o caso de «Mesmo a verdade«, Escrito en tándem co propio JoaquÃn Sabina).
Sen dúbida, un virtuoso dos nosos dÃas que todo o mundo pode e debe ler para saborear literatura coa guarnición real da vida na rúa.
Os 3 libros recomendados BenjamÃn Prado
Conta
Nunca está de máis lembrar no que nos metemos coa última crise económica, aÃnda que a repetición de erros é algo innato a unha polÃtica a curto prazo como a que temos diante.
A cuestión é que nesta novela, na que Juan Urbano (alter ego do autor) asume a tarefa de escribir a vida e a obra de MartÃn Duque, nun exercicio entre a expiación dos pecados e o egocentrismo.
Ben, a verdade é que o señor Duque representa a avaricia que nos leva a cada unha das crises que alimenta o liberalismo. Juan Urbano investiga o personaxe, intentando axustar a verdade a unha literatura polo menos condescendente coa súa vida e obra ...
A través das indagacións do profesor Juan Urbano preséntasenos profundas reflexións, inevitables unha vez que a forza da linguaxe sinxela e engaiolante do autor sempre acaba salpicando ao lector.
Esta novela é unha fonte inesgotable de crÃticas dos nosos tempos, con xogos de palabras magnéticos, con frases que exaltan o detalle das maiores contradicións que sosteñen tantos aspectos da nosa sociedade.
Os trinta apelidos
De novo Juan Urbano é un personaxe singular de BenjamÃn Prado, un alter ego que exerceu de xornalista en columnas locais do xornal El PaÃs e que despois retomou unha nova vida máis plena na narrativa de ficción do autor.
A cuestión é que Juan Urbano, profesor de literatura a tempo parcial, volve en Los trinta apelidos que, a través das sempre suxestivas propostas narrativas do autor, pode conciliar, como un superheroe dos nosos dÃas, o seu traballo como profesor con incursións entre detective. e o literario.
As aventuras previas de Juan Urbano foron: Malas persoas que andan, Operación Gladio e Axuste de contas, tres historias que presentan a un Juan enfrontado nas particularidades sociais e polÃticas dos nosos dÃas en España.
Nesta ocasión, grazas ao seu xa recoñecido prestixio como investigador, é contratado para investigar unha rama da familia bastarda dunha poderosa familia. O rexeitamento inicial dos fillos ilexÃtimos pode espertar a curiosidade dos descendentes lexÃtimos moito despois.
Que serÃa da filla extramatrimonial dese bisavó? Unha parte da familia, a máis humana e curiosa, tenta localizar a rama perdida da árbore xenealóxica.
Mentres que a outra parte, máis práctica e pouco dada ás reunións excéntricas que só poden levar a loitas patrimoniais, oponse radicalmente. O problema é que ao final a busca non só está dirixida a un posible reencontro entre o curioso e o humano.
Na historia que enlaza con aquel bisavó e o seu lapsus sexual, afondamos nas raÃces das familias tradicionais, xurdidas a partir de negocios sombrÃos dun pasado no que o colonialismo xustificou todo, ata as maiores inxustizas...
Malas persoas que andan
Nesta novela o autor toca un dos episodios máis sinistros e inhumanos da nosa historia recente. E vexa que a guerra e a ditadura son suficientemente alienantes para a nosa memoria colectiva.
Pero sempre hai detalles que asoman o peor entre os peores. A través do personaxe dun profesor que investiga a un escritor, botamos unha ollada ao cruel mundo do roubo de nenos que aconteceu no noso paÃs durante a guerra e a ditadura e que alcanzou a cifra de 30.000 casos.
Eses roubos só se poden entender nunha sociedade vil, baixo un marco no que personaxes escuros, tamén de inmaculada presenza pública, establecerÃan canles sinistras coas que baleiraban barrigas e plans de vida...
BenjamÃn Prado está a ser, como escritor, un benvido descubrimento. Estou lendo Os trinta apelidos e ademais de aprender moito da historia recente e non tanto, a súa historia é divertida e profunda a partes iguais. Parabéns ao autor.
Sen dúbida, é un deses autores que descubriu. Sobre todo na súa historia como narrador hÃbrido, de aquà e de acolá, entre crónicas e ficcións ...