O bo de “ser escritor” é que pode permanecer latente, durante anos e anos, dun xeito máis ou menos satisfactorio. E sempre coma un horizonte inesgotable. Mentres te disfrazas vendendo fondos de pensións nunha oficina bancaria ou entregando correo pola túa cidade, quizais esteas pensando no próximo que vas escribir ou en pulir algún aspecto, algunha escena, algún personaxe. Non importa se falamos de poesía (como é o caso maioritario de Antonio Gamoneda) ou prosa, a cuestión é crear unha composición, unha imaxe, unha historia da nada.
Se non, Escritores con maiúsculas como Antonio Gamoneda non existirían. Es escritor porque queres ser escritor e porque dedicas esa parte do tempo libre que lle dedican os demais a correr ou coleccionar bolboretas.
Escritor ou poeta é alguén que lle gusta escribir. Non hai máis segredos no termo. Non ten nada que ver coa profesionalización nin o recoñecemento. Todos estes son momentos de gloria nun océano de tempo no que se tes gloria pero odias escribir, serás un mal escritor. Podes ser un proxecto sen sentido, unha sombra, unha alma en dor que recita poemas no baleiro, sen eco...
Entón iso significa que si. Antonio Gamoneda comezou a escribir e seguiu escribindo nos máis de vinte anos nos que se dedicou oficialmente a outra cousa. Supoño que case ninguén sabía das súas infidelidades, aquelas que mantiñan presente o seu corpo mentres a súa mente volvía a ese manuscrito en revisión, neses versos a medio rematar...
3 libros recomendados de Antonio Gamoneda
Descrición da mentira
Descrición da mentira é un dos poucos libros imprescindibles dos últimos cincuenta anos da poesía española. Publicado en 1977 e posteriormente incluído no volume de recompilación titulado Age (Madrid, 1989), preséntase aquí nunha edición recén revisada seguida dun texto -glosario que procede do mesmo libro que acompaña- escrito por Julián Jiménez Heffernan.
O libro do frío
O lector que se adentra nesta paisaxe non precisa descifrar cada símbolo coma se fose un número. Os enigmas da poesía de Gamoneda son, pola contra, os que nomean a realidade interiorizada do lector, cubríndoa de verdade e coñecemento.
Libro do frío preséntase como unha viaxe: comeza coa descrición dun territorio (Geórgicas), logo sinala a necesidade de marchar (O vixiante da neve), detense no medio (Aún), busca protección na misericordia do amor. (Pavana impura) e chega ao repouso (sábado), véspera dunha desaparición que pode ser a morte branca ou o inicio da serenidade.
Frío de límites, os vinte poemas que se incorporan a Book of Cold, representan unha expansión do espazo que, no libro, abre á contemplación da inexistencia. É a recollida dos últimos símbolos á luz da desaparición.
As perdas arden
Con Arden los losses, o seu novo libro, Gamoneda acentúa o seu ton elexíaco, pero desde unha profunda e esencial interpretación do que supón o paso do tempo e a memoria, e os seus poemas aportan novas beiras á investigación en curso que representa a súa traxectoria creativa.
Pódese ler Burning losses como un relato en refluxo do que xa non é (a luz da infancia, o amor, a rabia e os rostros do pasado...), do que se perde e do esquecemento que, porén, aínda arde e é. afirmou luminoso e cruel na inminencia da súa desaparición. O aparente segredo da historia abrirase con só reparar en que os símbolos son -foron-, simultaneamente, realidades.
A visión do perdido e do esquecido é tamén conciencia existencial, conciencia do tránsito apoiada para ir da inexistencia á inexistencia. Xa na "inqueda claridade" da vellez, dáse a contemplar o gran oco, a coñecer o erro no que, incomprensiblemente, "descansa o noso corazón".
