Un aspecto singularmente paradoxal na transición á madurez é ese sentimento de que aqueles que te acompañaron nun momento feliz poden acabar afastados a anos luz de ti, da túa forma de pensar ou da túa forma de ver o mundo.
Moito se escribiu sobre este paradoxo. Un caso drasticamente exemplar como o da novela Mystic River de Dennis Lehane ou tamén Durmientes, de Lorenzo Carcaterra, curiosamente dúas novelas feitas en película. É certo que estas dúas historias rompen ese tránsito da infancia e da madurez do traumático, pero ese trauma, ese cisma en pequenas réplicas, creo que nos pasan a todos cando xa miramos a infancia con certa perspectiva para ver o vella imaxe sepia dalgúns dos amigos que nos acompañaron entón.
Porén, nesta novela esa inercia cara á ruptura parece enfrontarse cunha perspectiva máis triunfalista. A amizade pódese impoñer, a pesar de todo...
Toni e Miguel foron bos amigos dende a infancia, xunto con Elena acabaron compoñendo un singular triángulo dos con arestas e por que non dicilo, tamén con segredos.
O lugar especial, ese refuxio de toda a infancia onde se estreitan os lazos máis especiais chámase Malandar, un pequeno universo alleo a todo o demais, onde a amizade fortalécese con sangue, convertendo a confluencia entre tempo e espazo nun santuario.
En Malandar Toni e Miguel soñaban con mundos propios dos nenos de 12 anos. E é grazas a Malandar e a súa simboloxía que a amizade consegue prolongar a súa sensación de eternidade a pesar de saber que cada nova visita ten menos tempo... Durante moitos anos máis os dous amigos saberán que deben cumprir a súa cita, unha viaxe para nunca. esquece o que eran e o que tiñan, un misterioso visado para o pasado, para as súas brasas e a calor e a luz que aínda se poden rescatar como verdadeiramente privilexiados na sinxeleza de pasar o tempo e vivir...
Xa podes mercar a novela malandar, o novo libro de Eduardo Mendicuti, aquí: