Se hai pouco falabas de «Todo o demais era silencio«, A primeira novela do xornalista e destacado columnista Manuel de Lorenzo, agora é hora de abordar un novo debut literario doutro gran xornalista novo: Manuel Jabois.
E o certo é que as coincidencias tamén se prolongan no exercicio dunha narración sincera e aberta. Comprometido, si, pero desde a noción máis existencial que navega polas contradicións de vivir. A simple intención de abordar as verdades máis perentorias sobre o máxico e o tráxico sempre augura unha profundidade emocional no medio de calquera acción.
E hai acción certamente. Sempre ao redor da vida dos nenos Tambu e Elvis. Ao seu redor, o paradoxal e o estraño, da desbordante imaxinación da infancia, serve todo ese equilibrio entre as preocupacións da infancia orientadas ao fantástico dun mundo por descubrir e á dureza coa que ese mundo pode esforzarse para desfacer os días da infancia como un néboa lixeira.
Tamén perdeu ao seu pai do xeito máis tráxico. Aos dez anos é difícil imaxinar como tal impacto pode encaixar na vida dun neno. Pero o que podemos adiviñar desta historia é que o paraíso infantil segue reclamando o seu espazo, por complicado que pareza. A negación é unha fase do ser humano fronte ao tráxico. Pero no estado da infancia esa negación é a resposta máis natural e continua.
Só, ademais, coa falta de pai en moitas ocasións pérdese un norte. E preténdese chegar a novos paraísos forzados desde esa imposición do final da infancia. Entre Tambu, a súa irmá Rebe e Elvis, tratamos relacións que non sempre eran fáciles nunha familia improvisada despois de que os dous primeiros quedaran orfos. E gozamos desa idea da primeira vez de case todo, de descubrimentos e do inxenuo sentido da infinidade de momentos que só ten cabida na infancia. Só esa realidade corre paralela, co seu fatídico empeño en escribir o destino dos rapaces.
Na historia hai gran parte do simbolismo particular do autor, probablemente asente co seu propio pasado. Pero cando o universo particular se expón coa franqueza desta historia, alcánzase esa impresión xeral do humano sobre a culpa, sobre os medos, sobre a idea do fráxil e a única fórmula posible de mirar cara adiante para sobrevivir a nós mesmos.
Xa podes mercar aquí o libro Malaherba, a primeira novela de Manuel Jabois: