Xa non gardo esperanza. Afondei dentro de min, ata as antípodas do meu pensamento, da miña alma ou do que abra a miña pel. Pero non estou no baleiro. Debaixo do meu ser esténdese un océano, tan inmenso como insoportablemente calmo e escuro.
Escribín todas as miñas historias e novelas, unha vella afección agora desestimada. A través das miñas historias levantei todas as miñas vidas posibles, sopesando cada unha das alternativas, percorrendo cada camiño que apuntaba a un destino. Seguramente por iso non me queda nada. Desgasteime.
Os meus pasos lévanme sen camiño por rúas descoñecidas da cidade onde sempre vivín. Alguén me saúda sorrindo, pero sinto que estou diluído entre tantas caras estrañas para ser un ninguén máis. Só entendo que o final se precipite ao son dos meus asubíos, que compoñen unha triste melodía improvisada.
Navego entre recordos antigos, extraídos do ensaio dunha vida que comezou hai moito tempo. Planean no limbo da miña memoria imaxes sepia con falsos subtítulos, sintetizando momentos que quizais nunca aconteceron.
A parte máis remota parece nítida, mentres que se intento pensar no prato principal de hoxe parece que hai varios anos que non comín. Comento en voz baixa: "sopa de alfabeto".
Chego a un vello parque. Digo "vello" porque supoño que estiven alí polo menos unha vez máis. Os meus pés aceleran os chanzos. Agora parece que en todo momento marcaran o camiño. Movéronse impulsados por un "vello" instinto.
Dúas palabras están espidas na miña mente: Carolina e Carballo, con tal alegría que me erizan a pel e espertan o meu sorriso.
Espérame, unha vez máis, á sombra da árbore centenaria. Sei que pasa todas as mañás. É a miña última solicitude para un preso, só que no meu caso é un privilexio que se repite todos os días ante a sentenza de Alzheimer. Consigo estar eu de novo por riba desta cruel sentenza do esquecemento.
Os meus pasos culminan a súa aventura diante da miña amada Carolina, moi preto dos seus ollos, serena a pesar de todo.
"Moi boa querida"
Mentres ela me bica na meixela, a luz cae uns momentos no océano, coma un breve e marabilloso amencer. Síntome vivo de novo.
Nacer non é só cuestión de chegar a este mundo por primeira vez.
"Hoxe temos sopa de alfabeto?"