Os 5 mellores libros da historia

Non teñen que ser os libros máis vendidos, nin sequera os máis populares. Tampouco debemos insistir en extraer calidade narrativa da Biblia ou do Corán, da Torá ou do Talmud, por moito que sexan. alcance espiritual enche uns tipos de crentes ou outros...

Para min trátase de sinalar os libros que marcan épocas, que transcenden o seu tempo e poden atopar novas lecturas nas persoas (ou mesmo nos extraterrestres se algún día logramos deixar un legado escrito da nosa civilización) de momentos moi diferentes. Só deste xeito pode a pretenciosa tarefa de seleccionar o mellores novelas da historia.

Si, dixen novelas porque ía intentalo ficción como a primeira peneira e así nos libramos de filósofos, pensadores, revolucionarios e outros cronistas do futuro da Humanidade. Quédannos novelas ou relatos, co reflexo da nosa existencia, de tramas que subliman ao humano nas eternas loitas entre o ben e o mal, co achegamento a personaxes diseccionados en todas as súas dimensións física, psicolóxica e emocional. A ficción é LITERATURA con maiúsculas.

As 5 novelas recomendadas na historia da literatura

O Conde de Monte Cristo

A traxicomedia da vida como aventura. Resiliencia cun toque romántico, tintes dunha novela policial remota arredor do máis malvado da condición humana. Unha historia de fondo vangardista na época pero que respectaba o enfoque máis clásico de principio, medio e final. Só o nó é unha arquitectura precisa de máis nós desenvolvida nunha cadea. Cada un dun traballo moi brillante para finalmente compoñer unha rede fascinante.

Naufraxios, calabozos, fuxidas, execucións, asasinatos, traizóns, envelenamentos, suplantacións de personalidades, un neno enterrado vivo, unha moza resucitada, catacumbas, contrabandistas, bandidos... todo para crear unha atmosfera irreal, extraordinaria, fantástica, á medida do superhome. quen se move nel. E todo isto envolto nunha novela de costumes, digna de medirse contra os contemporáneos de Balzac.

Pero, ademais, toda a obra xira arredor dunha idea moral: hai que castigar o mal. O conde, desde esa altura que lle dá sabedoría, riqueza e a xestión dos fíos da trama, ponse na “man de Deus” para repartir premios e castigos e vingar a súa mocidade e amor esnaquizados. Ás veces, cando fai milagres para salvar os xustos da morte, o lector é superado pola emoción. Outros, cando asesta os golpes implacables da vinganza, sentímonos conmocionados.

O Quixote

Exuberancia na forma e no fondo, ironía, erudición en ton popular (equilibrio case imposible para calquera narrador que non sexa Cervantes). As aventuras e desventuras do Quixote desbordan imaxinación por todos os lados. Pero todo lector astuto decátase axiña de que máis alá da aventura de Don Quixote e Sancho Panza hai moita parábola, ensinanza e moral. Un tolo coma El é capaz de demostrar con cada novo capítulo que a lucidez é máis herdanza de quen contempla o mundo a cabalo da súa mesma estridencia.

Don Quixote é o nome elixido por Alonso quijano polas súas aventuras como cabaleiro errante na obra de ficción O enxeñoso cabaleiro Don Quixote da Mancha, obra do escritor español Miguel de Cervantes.

Delgado, alto e forte, Alonso quijano Era moi afeccionado ás novelas cabaleirescas, tanto que comezou a sufrir alucinacións e a pensar en si mesmo como un cabaleiro errante chamado Don Quixote. Nas súas aventuras na procura da súa dama imaxinaria, Dulcinea del Toboso, estivo acompañada por Sancho Panza, un paisano realista e traballador, como escudeiro.

Don Quixote pon en perigo a súa vida varias veces e combina a loucura con momentos de gran lucidez, ademais de mostrar unha tremenda inxenuidade que moitos dos personaxes do libro -os teoricamente sensatos- intentan aproveitar.

As aventuras de Don Quixote rematan cando é derrotado polo Licenciado Carrasco disfrazado de cabaleiro. Obrigado a volver a casa e abandonar a vida de cabaleiro, Don Quixote recupera a cordura pero morre enfermo de melancolía.

Perfume

Patrick Süskind fíxose coa súa novela. Por casualidade, este escritor alemán atopouse cunha das novelas máis singulares, emocionantes e fascinantes da historia da literatura. O personaxe de Grenouille acada unha intensidade semellante á de Don Quixote dende a súa excentricidade. Porque Grenouille vive coa súa condena como traída dos vellos castigos dos deuses gregos. Ninguén pode cheiralo porque non ten aroma.

Todo o mundo o repudia pola súa inquietante presenza que emula a nada, o baleiro... E aínda así, o olfacto de Grenouille é capaz de todo, de sintetizar ese aroma que evoca a vida, o amor, a morte, ata as súas últimas consecuencias.

Da miseria na que naceu, abandonado ao coidado duns monxes, Jean-Baptiste Grenouille loita contra a súa condición e escala posicións sociais, converténdose nun famoso perfumista. Crea perfumes capaces de facerlle pasar desapercibido ou de inspirar simpatía, amor, compaixón... Para obter estas fórmulas maxistrais debe asasinar a mozas virxes, obter os seus fluídos corporais e licuar os seus cheiros íntimos. A súa arte convértese nun xogo de mans supremo e perturbador. Patrick Süskind, convertido nun mestre do naturalismo irónico, transmítenos unha visión ácida e desencantada do home nun libro cheo de sabedoría olfativa, imaxinación e enorme amenidade. A súa persuasión coincide coa do seu personaxe e ofrécenos unha inmersión literaria no arco da vella natural dos olores e nos abismos perturbadores do espírito humano.

Un mundo feliz

A distopía como argumento é na literatura o máis parecido a unha proxección da crítica social que só a ficción pode abordar para poñernos en alerta a todos. Desde que o noso mundo se conformou en sociedades fortemente institucionalizadas, despois da Revolución Industrial, o mecanismo clandestino de alienación foise axustándose precisamente arredor do desenvolvemento da democracia como máximo valor. Se a democracia é xa o menos malo dos sistemas sociais, cando as perturbadoras nubes negras do distopismo se albiscan, as cousas ponse feas e a parte "demos" da palabra está totalmente deturpada.

Máis aló da Utopía de Tomás Moró da que xurde esta idea antagónica posterior, Huxley foi o primeiro en aparecer no posible, á deriva máis factible se o poder se empeña en someterse do xeito máis astuto, ás veces inestimable. O resultado é unha novela precursora sempre necesaria de 1984 Orwell ou Rebelión na Granxa do mesmo autor.

Ser un pioneiro da marca. E con todo o campo aberto para Huxley, o seu mundo feliz é a novela de novelas distópicas, unha obra imprescindible polo seu ritmo por suposto pero tamén polo fondo comentado.

Guerra e paz

Certo, unha obra grosa onde existen. Pero diso se trata, non? Cando lemos unha boa novela, unha parte de nós desexa que non acabe nunca, ou iso sentimos cando pasamos a última páxina. E cando isto sucede, cando o traballo continúa noite tras noite de lectura, cun goce intelectual case orgásmico (non sei se isto último é unha completa contradición), queixámonos do tempo que dura...

Por suposto, os centos e centos de páxinas parecen máis serios cando aínda non empezaches a ler. Unha vez posta a trama, fainos vivir nesa épica que aborda todo, dende o histórico ata o existencial. Quizais o feito de ter sido perfilado nos seus inicios como obra por entregas dálle a súa identidade única como obra diversa, un mosaico imprevisible e máxico que nos fai afondar no detalle en canto nos saca de súpeto do cadro para que nos podemos ver todo o que significa holístico a medida que tomamos cada vez máis perspectiva sobre acontecementos e personaxes históricos.

Publicado por entregas na revista Russian Messenger entre 1865 e 1867 e en forma de libro en 1869, Guerra e paz non deixou de causar confusión no seu tempo e logo, ata hoxe, apaixoados intentos de definición. Os personaxes principais conforman un cadro representativo da aristocracia rusa de principios do século XIX. Tolstoi une as súas vicisitudes na época das guerras napoleónicas coas de personaxes históricos e de xente común, abarcando o épico e o doméstico, o público e o íntimo, moitas veces desde perspectivas inesperadas: non só a dun alto mando oposto a aquel. dun ordenado, pero mesmo o dunha nena de seis anos... ou o dun cabalo.