Nova York cría os monstros literarios máis inesperados. Dende Fran lebowitz arriba Woody Allen e chegando á agora desaparecida Nora Ephron. Sobre estes e algúns outros narradores, a gran cidade exerce unha especie de forza centrípeta. Un magnetismo que os sitúa no centro mesmo do furacán, onde se pode ver o delirio ciclón da vida.
Así son finalmente as súas obras, estrañamente lentas como a calma morta na vorágine da Gran Mazá. Porque alguén ten que ser o encargado de perfilar os escintileos da vida entre o frenesí e o sentimento de alienación que pode correr polas rúas ao ritmo despiadado dos seus transeúntes.
No seu lado máis creativo de guión, Ephron envorcou un imaxinario romántico cargado tamén das súas aristas, sintonizando co traxicómico co citado Allen. Pero no ámbito estritamente literario, Ephron esqueceuse do encorsé polas escenas para levar ao cine, para perder moito máis coa súa Nova York sempre en segundo plano...
Os 3 libros recomendados de Nora Ephron
Non lembro nada
Desde espertar un domingo de resaca ata a confesión dun asasino. Un argumento moi recorrente o de non lembrar nada para afondar na rápida e feroz evolución da vida fronte aos idealismos, ideoloxías, percepcións feministas do mundo e argumentos interminables que aderezan esta obra tan persoal.
Nora Ephron é un xénero literario en si mesma. Coñecida polo seu enxeño acerbo, as súas análises atinadas e cómicas da experiencia feminina e a súa capacidade para detectar os absurdos da vida moderna, é unha das escritoras e guionistas neoiorquinas máis singulares e influentes das últimas décadas.
Neste libro, o último que publicou, Efrón fai un divertido repaso do seu pasado, dos seus maiores fracasos e alegrías, e lamenta con humor as vicisitudes cotiás. Fálanos –entre outras cousas– do que lembramos, esquecemos ou inventamos cando chegamos a certa idade; da súa relación amorosa co xornalismo; como sobrevivir a un divorcio; a súa preocupante relación coa súa caixa de entrada de correo electrónico; de intimidades, pequenas manías, receitas favoritas, festas desastrosas; e de moitas preguntas que todas as mulleres se fan cando chegan a certa idade pero que poucas veces se atreven a confesar.
A autora sintetiza o mellor da súa literatura –a sinceridade, o humor e a sinxeleza abraiante– en Non recordo nada, sen dúbida unha das súas mellores obras.
O bolo rematou
Velaí a única novela de Nora Ephron, unha das xornalistas máis atinadas e brillantes de Nova York: un libro moi divertido, ás veces agridoce, escrito cun humor que foi comparado co de Woody Allen, Philip Roth ou Erica Jong. Trátase do naufraxio dun matrimonio aparentemente feliz e, ao mesmo tempo, é unha colorida crónica dos costumes de certa intelectualidade que viviu os trepidantes anos sesenta e a guerra de Vietnam e que agora está no seu segundo ou terceiro matrimonio: un tribo que o narrador pertence, coñece, ama e ridiculiza.
No Cake foi un rotundo éxito de vendas nos Estados Unidos, onde se consideraba un roman à clef sobre a relación de Ephron con Carl Bernstein, o famoso reporteiro que investigou o caso Watergate.
A narradora, Rachel Samstat, unha xudía neoiorquina, filla dun actor secundario e dun axente de actuación (especializada en enanos e caras marcadas), é unha escritora de libros de cociña con máis enxeño que receitas, que vive en Washington e está casada con Mark. , un famoso xornalista político. Está feliz, ten un fillo e está embarazada de sete meses cando descobre que o seu marido está namorado de Thelma, a muller dun diplomático. Ao parecer, todos, incluído o marido de Thelma, sabían o que pasaba ás costas de Rachel.
Con esta obra, publicada orixinalmente en 1983 e adaptada para a pantalla en 1986, Ephron demostrou que o seu talento astuto e cáustico tamén brillaba ao servizo da literatura. Pioneira e mestra das xeracións posteriores, animounos desde diversas disciplinas a non deixarse vencer pola rixidez das convencións sociais ou por homes sen escrúpulos: a pesar das adversidades, a vida segue.
ensalada tola
En Crazy Salad, a neoiorquina Nora Ephron demostra o seu sentido do humor aceiro e os seus temibles poderes de observación. A temática do libro xira basicamente arredor da muller, o feminismo e os conflitos da vida cotiá nos Estados Unidos.
Entre os diversos temas que aborda: o autobiográfico, no hilarante relato "Algunhas observacións sobre os peitos"; fantasías sexuais das mulleres; a “política vaxinal” (“Pasamos o tempo en que a felicidade era un cachorro mimoso e o tempo en que a felicidade era un martini seco e chegamos ao momento en que a felicidade é “saber como é o teu útero””); a derrota de Betty Friedan, "a-nai-de-todos-nós", fronte a Gloria Steinem, a representante da nova xeración; a utilización do movemento feminista polos partidos políticos; as raíñas de beleza; grupos de sensibilización; a inefable estrela da película porno Deep Throat, Linda Lovelace; un tremendo concurso nacional de cociña, que é un retrato a vitriolo da ama de casa da maioría silenciosa; a persistencia de comportamentos sexistas entre homes presuntamente progresistas; a manipulación da muller pola industria cosmética; etc etc.
