Os 3 mellores libros de Lena Valenti

Fálase do xénero criminal ou da ficción histórica como baluartes da literatura actual na súa vertente máis comercial. Pero é o xénero romántico a que arrasa a medio mundo entre, sobre todo, os lectores que en maior medida tiran da industria para que non deixe de presentar novidades.

Pero velaí o caso de Lorena Cabo e o seu alter ego creativo, practicamente convertido nun selo editorial "Lena Valenti". Un autor que vén romper moldes e ofrecernos as combinacións máis inesperadas. Porque o romántico combina con todo, é ese condimento narrativo que non atopa limitacións argumentais por moi afastadas que parezan desde o principio.

E despois mesmo pode servir para localizar novas tramas de moi distinta natureza baixo outros alias cos que o lector poida diferenciar facilmente de que se trata. Estratexias comerciais moi válidas para canalizar facetas creativas dispares. De momento imos con Valenti e a súa capacidade magnética de mestizaje e se é outro día descubriremos novos aspectos de Lorena Cabo.

As 3 novelas recomendadas de Lena Valenti

En corpo e alma (O mediador)

Como dixen, o de Lena é un romanticismo disruptivo. As luces da paixón teñen as súas sombras. Neste caso de xeito manifesto, enlazando cunha investigación do máis noir que nos salpica dunha hábil presentación en primeira persoa.

Chámome Ada. Teño vinte e nove anos e hai cinco que decidín vir vivir a Besalú, unha fermosa vila medieval da provincia de Xirona. Instaleime na casiña que herdei da miña avoa, montei a miña propia sala de masaxes e decidín comezar unha nova vida para deixar atrás as consecuencias dun pasado cheo de traxedia. E non me pasa nada...

Ata que un problema de case dous metros, cuns enormes ollos negros e un distintivo, me mergulla nunha investigación na que estiven implicado sen querer. A irrupción do inspector Ezequiel levarame a afrontar os meus medos e obrigarame a abrazar o don que nunca aceptei e a deixar de temer á vida. E a miña avoa ten razón: non se pode vivir a metade.

E hai que temer aos vivos, non aos mortos.E iso significa entender que unha moeda ten dúas caras, que co amor tamén vén a dor e que sen camiñantes non hai mediadores. Esta é a aventura de moitos, non só a miña. Acompáñame pola ponte?

garda de incendios

Sensualidade paranormal, se se pode dicir. Un punto psicodélico como apertura ás portas da percepción onde o sexo tamén ten cabida como expresión que vai máis aló do sensorial.

A paixón máis carnal como a escura tentación onde todos atopan, ou non, os seus límites. Unha vez entregados ao inferno, o lume máis ardiente cómenos, coa sensación de que pode valer a pena.

Marcada desde o seu nacemento cuns estraños ollos violetas e un enigmático legado familiar, Ares Parisi viviu sempre como unha nena normal, ata que descobre que a súa historia está envolta en máis segredos e misterios dos que podería imaxinar. É entón cando decide pedir axuda ao atractivo Adonis, quen a levará da man nunha investigación por un mundo escuro e sensual onde conviven as lendas coa realidade.

caricias do inferno

Peche ao grande da saga «Triloxía do lume sagrado». A luxuria como expresión de alcance espiritual, só quizais cara á perdición, á entrega total ao propio demo, gobernador das máis baixas paixóns.

A sombra de Bacus deixou unha pegada terrible na vida de Ares Parisi e, tras os seus últimos descubrimentos sobre Adonis, parece aínda máis escura. Non obstante, o seu obxectivo segue imperturbábel: non descansará ata ver caer a Corte, aínda que deba deixar de lado os seus sentimentos e seguir coa súa vir para celebrar a Liberalia, a noite sagrada na que terá lugar o ritual máis perigoso ata a data. a data.

Ares terá que ignorar todo o que Adonis esperta nela con cada caricia, cada toque..., e levar o seu papel de virtuoso ata o final. Só entón poderá prender o lume que reside dentro del e facer que as chamas alumeen a cidade e queimen os demos.