Non quere crecer coa referencia dun dos últimos grandes xenios da literatura como Gabriel García Márquez acaba xerando espontaneamente escola. Quizais por iso en Colombia saen bos e interesantes contadores de historias con esa naturalidade que atravesa varias xeracións de amantes da boa literatura. De Laura Restrepo arriba Pilar Quintana ou de Mario mendoza arriba Evelio Rosero, As cartas colombianas sempre celebran cada novidade publicada por unha variada infinidade de grandes escritores.
No caso de Evelio Rosero atopamos a un deses produtores de varios xéneros a mercé dunha creatividade que non entende as etiquetas. Novelista por suposto pero tamén escritor de contos e poeta, ou ensaísta ou dramaturgo. Unha loable variabilidade na actualidade, cando a literatura de consumo parece buscar o contrario, limitar e etiquetar para ter todo máis organizado e recoñecible.
Para esta ocasión y este espacio, rescatamos algunas de sus mejores novelas. Tramas donde los protagonistas se asoman a esos abismos del alma que prorrumpe de manera inesperada como un volcán. Frente a la impostura, las costumbres y el carnaval cotidiano, los personajes de Rosero se encargan de saltar todo por los aires para manifestar estridencias de todo tipo en eso de vivir en sociedad. Las diversas circunstancias históricas de Colombia atraviesan su bibliografía como escenografía perfecta para asaltar nociones más universales del mundo.
As 3 novelas máis recomendadas de Evelio Rosero
Casa da furia
É abril de 1970 e a impoñente casa Caicedo, situada nun dos barrios máis distinguidos de Bogotá, prepárase para celebrar o aniversario da voda dos patriarcas da familia: Alma Santacruz e o maxistrado Nacho Caicedo. O día e as festas avanzan, ao mesmo tempo que un desfile de varios personaxes -que entran e saen do lugar- entrelazan as súas historias e selan os seus destinos na vida, o pracer e a morte.
Cun ritmo vertixinoso e unha prosa explosiva, Evelio Rosero volve cunha estraña traxicomedia que desprende doses de humor negro e drama e fai un retrato lapidario dunha sociedade afeita a facer festa ao ritmo das súas paixóns mentres se desata a catástrofe. Casa da furia É unha historia que elimina as bases e mergulla ao lector en cuestións fundamentais sobre Colombia, a condición humana e a orixe da violencia.
Os exércitos
Ismael, un ancián profesor xubilado, e a súa muller, Otilia, levan catro décadas na cidade de San José. A Ismael gústalle espiar á muller do seu veciño e a Otilia tende a recriminalo, avergoñado. Ata que o ambiente idílico da cidade se fai raro. Algunhas desaparicións espallan o medo entre os habitantes de San José e parecen preludiar acontecementos aínda máis graves.
Unha mañá, despois de regresar dun paseo, Ismael decátase de que algúns soldados del non saben que exército levaron aos seus veciños. Os ataques continúan e, cando estala a violencia, os sobreviventes deciden fuxir antes de que sexa demasiado tarde. Pero Ismael elixe quedarse na devastada cidade. Unha decisión que revelará un destino escuro e imprevisible.
Ameixa Ameixeira
Los motivos para el homicidio, considerado como el distintivo de la persona capaz de matar a un semejante, supone un descenso a los condicionantes de todo tipo que pueden derivar en esa violenta reacción más o menos alevosa, casual o premeditada, en cadena o aislada. Toño Ciruelo es el monstruo capaz de materializar esa pulsión apaciguada para todo humano, despojándose de todo filtro y liberándose de la moral imperante, desde lo individual hasta lo universal.
A pesar da miña introdución bastante transcendente, o que facemos neste libro é buscar unha empatía imposible coas circunstancias, a educación, as emocións e todo o que acaba forxando a Toño Ciruelo como asasino. Cando sabemos dun asasinato, consideramos de inmediato ao psicópata, alguén marcado polo xenético ou o traumático, superado por algún tipo de medo insuperable ou por un resentimento incontrolable, ou quizais unha mestura de todo isto.
A persoa que nos axuda neste caso a recrear o perfil de Toño Ciruelo é Eri Salgado. Ela é a que nos fai participar no pasamento vital de quen é capaz de asasinar. ¿O asasino nace ou faise? Alguén que vai matar podería ser unha persoa normal? Dúbidas que estamos descubrindo ao ritmo dunha narrativa de literatura sublime do humano en todos os seus aspectos.
No fondo hai certa teatralización na vida de Toño Ciruelo. Sabe que o seu desexo de matar non é común e por iso ten que adoptar máscaras coas que adaptarse a cada momento da súa vida. A súa imprevisible afección á morte doutros é detallada por Eri nun estudo único sobre o asasino.
Aspectos comúns con calquera outra persoa e matices únicos que fan de Toño o monstro que acaba sendo. Diferenzas máis ou menos palpables, sorprendentes coincidencias co común dos mortais e feitos definitivos que nacen do trivial. Tentando comprender o momento crucial no que alguén apaga a luz doutro ser similar ...
