Hai moitas décadas e innumerables veráns o neno que era quedou embelesado coas estrelas. Pasaba o verán en Añón de Moncayo, lugar onde se podía observar a cúpula celeste en toda a súa magnificencia. Noites de agosto nas que os maiores nos explicaban o significado e significado de cada un deses puntos de luz que adornaban a noite. Actualmente, afortunadamente aínda hai maneira de gozar de ceos coma eses grazas a iniciativas como elnocturnario.com, onde o achegamento ás estrelas non pode ser máis xenuíno, precioso e detallado.
Anos despois, cando escribir contos e novelas ocupaba boa parte do meu tempo libre, escribín un relato sobre as bágoas de San Lorenzo (alias cristián das Perseidas). A cousa trataba dun mago que viaxou a Huesca do século XIX nas festas do seu patrón, o propio San Lorenzo. Ata ese momento ocorría un dos trucos máis fascinantes do mundo, que só se podía representar na noite do 15 de agosto coa obra e a graza das xoguetonas Perseidas. Algún día quizais o suba aquí.
Iso sen esquecer a miña posterior «bioloxía» de «El sueño del santo" preto de "Esas estrellas que llueven» onde o estelar ten un peso fundamental para desvelar o misterio da trama.
Sen dúbida, a astronomía dá moito xogo á ficción, pero a astronomía sempre supera calquera fantasía. Porque como ciencia aliméntase de grandes mitos erixidos dende o primeiro ser humano que levantou a cabeza coa boca aberta para só asumir e deixarse levar pola imaxinación. Os albores desta ciencia conforman un mosaico fascinante salpicado de imaxes brutais propias.
Actualmente podemos gozar dunha multitude de libros que nos guían para coñecer con detalle a cambiante cúpula celeste, dependendo da estación e da nosa posición no planeta. Só se trata de utilizar o buscador de Internet para atopar ese exemplo que explica todo, dende unha visión primitiva que nos pode levar de volta a Kepler, máis aló a Ptolomeo ou a calquera outra das culturas antigas que ofrecían a súa visión do Universo.
Se partimos dun mínimo e queremos afondar nesa parte do cosmos á que o ser humano é quen na actualidade de atopar apoio e explicación, autores como Eduardo Battaner Están ocupados espallando a astrofísica para facer menos xeado ese espazo escuro cargado de flashes máxicos.
Se queremos gozar do aspecto mitolóxico que traza e mesmo debuxa figuras que ocupan constelacións ou conxuntos de estrelas, podemos gozar dunha multitude de libros que afondan nesta mitoloxía do firmamento.
Se a nosa é unha fixación particular con corpos celestes como a lúa, non son poucos os libros que nos presentan as dúas caras do noso satélite. Porque xa sabemos que como parte do equilibrio do noso planeta, a lúa tamén ten moito que dicir.
E así un acaba conseguindo un telescopio para emprender a viaxe que o ser humano leva séculos facendo coa mesma visión que un neno na procura, quizais, das respostas máis esclarecedoras. Aínda que está claro que un ben documentado semella máis o cicerone do espazo exterior que o Ulises perdido entre océanos descoñecidos. Atreverse a saber sempre paga a pena.