Coa figura de Marcador de posición de Miguel Delibes A min pásame algo moi singular. Unha especie de lectura fatal e unha especie de relectura moi oportuna. Quero dicir... lin unha das súas considerada a novela máis grande «Cinco horas con Mario»No Instituto, baixo a etiqueta de lectura obrigatoria. E sen dúbida acabei pola coroa de Mario e os seus chorados ...
Entendo que se me pode chamar frívolo por tachar esta novela como irrelevante, pero as cousas suceden como ocorren e daquela estaba lendo lecturas de natureza moi diferente.
Pero ... (na vida sempre hai pero capaces de transformalo todo) moito tempo despois atrevinme con The Heretic e a sorte do meu gusto lector cambiou a etiqueta marcada para este gran autor.
Non é que unha novela e outra sexan escandalosas, tratouse máis das miñas circunstancias, da libre elección dunha lectura, do residuo literario que xa se acumula co paso dos anos ..., ou precisamente iso, dos anos vividos. Non sei, mil cousas.
A cuestión é que en segundo lugar creo que me animou Los Santos Inocentes e xa despois con moitas outras obras deste mesmo autor. Ata que finalmente descubrimos iso en 1920 cando naceu Delibes, quizais un Pérez Galdos que morreu ese mesmo ano, reencarnouse nel para seguir dándonos esa visión da España literaria, a máis segura de todas.
Entón, dende o meu punto de vista pouco ortodoxo, aquí podes atopar unha guía de lectura sobre Delibes. Só precisa atoparse no mellor momento para adentrarse no mundo sinxelo e excepcional de Delibes.
As 3 novelas máis recomendadas de Miguel Delibes
O herexe
Grazas a esta novela volvín aos Delibes lendo relixión, polo que para min ocupa o cumio da pirámide das súas mellores novelas. Ás veces penso que cando un escritor comeza a contarche algo do que parece que non che importa un carallo e, aínda así, vai e gaña a historia, fixo algo moi ben. Implicarse coas vivencias de Cipriano Salcedo no seu Valladolid natal é tan sinxelo como pasar a primeira páxina.
O bo Cipriano ofrece unha perspectiva alienada a mediados do século XVI onde acabar orfo amamantado por unha nodriza non presaxiaba nada bo para un futuro prometedor. Como Cipriano conseguiu saír adiante cando todos os lazos sentimentais foron cortados sen piedade forma parte da historia, abondo para perfilar un personaxe que, na súa idade adulta, se nos presenta como un tipo fascinante, cheo de sabedoría vital.que desborda a quen se cruza o seu camiño.
Só que Cipriano, considerado para si mesmo unha causa perdida en termos humanos, sen raíces nin lembranzas familiares, adoita tomar causas difíciles, cando non perdidas, como base para avanzar no seu destino, aínda que isto supoña enfrontarse á propia Inquisición.
Cipriano é un personaxe que sobrevola a falsa moral imperante e que entende que a paixón por vivir en todas as súas beiras é a única crenza que pode permanecer como argumento antes de calquera xuízo final.
O disputado voto do señor Cayo
Como explicar a política e a democracia como algo realmente intranscendente nos tempos modernos. Neste libro descubro unha especie de metáfora.
O señor Cayo pode ser calquera de nós, que habitamos a remota cidade da nosa existencia, onde a política e as súas decisións entregadas á satisfacción de intereses superiores son absolutamente irrelevantes.
E os mozos que veñen á cidade para rabuñar o voto dos dous habitantes da cidade están convencidos da súa causa política, da súa facción democrática, ata que chocan coa sabedoría do ben de Cayo que, no seu acontecer desde o amencer ao atardecer e a súa existencia nese espazo aínda equilibrado entre natureza e humanidade refuta todos e cada un dos seus postulados, quizais non tanto coa intención de descubrir a verdade ...
Porque Caius sabe que a verdade é de cada un, e a súa está formada polos seus días afastados do ruído, dos seus recordos e das súas tarefas.
Un contraste entre a política dese pobo e un representante hiperrealista dese pobo, unha dicotomía entre conciencia urbana e rural, unha especie de moral sobre canto podemos equivocarnos ...
Os Santos Inocentes
Para min esta novela amosa os vestixios da última España imperial tan real como decadente. As vellas glorias pasadas perduraron, grazas ao engano do Réxime, ata eses últimos días esbozados por Delibes.
Unha especie de engano levado a cabo polos poucos adiñeirados sobre a masa analfabeta e empobrecida que incluso nos anos 60 confiaba en Deus e os seus donos cunha fe cega.
Polas estepas e prados de Estremadura coñecemos a Paco e Régula, xunto cos seus fillos Nieves, Quirce, Rosario e Charito, unha familia maxistralmente delineada por Delibes como vellas pantasmas con ideais e mentes anticuados rexidos polo medo.
A dura terra, a dura voz do mestre, a dura vida e unha sensación de deterioro que case che impregna ao ler. Unha novela total para explicar o que fomos ata hai ben pouco.
