Non é que me apasionen moito as etiquetas e a organización que impón unha boa orde. Menos aÃnda á hora de determinar aspectos creativos ou artÃsticos tan afastados de calquera vontade clasificadora. Pero o certo é que no momento en que a partir da mera observación dunha bibliografÃa (neste caso a de Carme riera), é necesario diferenciar as etapas creativas, non se pode significar nada máis relevante que a propia vontade de cambio do autor. Unha intención moi sa de descubrir novas voces narrativas no mesmo creador.
E todo o que se busca a si mesmo, ou se desafÃa a si mesmo ou explora novos camiños que non sexan un posicionamento fácil é sempre loable, independentemente dun menor ou maior grao de logro.
E si, ademais, é posible navegar con igual facilidade por diferentes augas, o agasallo acaba confirmándose. E calquera lector ou crÃtico non ten máis remedio que quitarlle o sombreiro para recoñecer ese tipo de comuñón entre xenio e vontade.
Carme Riera cultivou a historia, o ensaio e a novela. E é neste último aspecto da narrativa de ficción onde tamén se produxo en xéneros dispares como ficción histórica, ficción criminal, retratos sociolóxicos ou xeitos particulares.
AsÃ, neste escritor, académico da lingua e premiado con recoñecidos recoñecementos das letras, pódense atopar novelas para todos os gustos.
As 3 mellores novelas de Carme Riera
No último azul
Como novelista histórico, esta é quizais a súa novela máis exitosa. Para iso, Carme Riera centrouse nalgúns tráxicos sucesos na súa terra mallorquina.
Non hai dúbida de que o rumbo do pobo xudeu foi tradicionalmente unha odisea, que na España das distintas civilizacións houbo un tempo no que se consideraban inimigos acérrimos de todo o español, incluso empregando a xustificación do cristianismo para iso. é pode dubidar.
Os autos de fe reproducÃronse en toda España durante 300 anos. Neste libro coñecemos a un grupo de xudeus que, arredor do 7 de marzo de 1687, fuxiron cara adiante.
O medo a acabar sometidos a eses xuÃzos sumarios nos que a defensa simplemente non existÃa levounos a buscar novos mundos a bordo de calquera barco. Fracasaron e a verdade última da fe perseguiunos durante os seus últimos dÃas.
Unha fascinante historia dese escuro mundo no que Carme nos presenta personaxes moi diferentes, dende os nobres máis hipócritas ata as almas máis nobres da rúa.
Vingarei da túa morte
A prosperidade económica tende a ocultar, baixo o manto cálido do seu ciclo natural, o peor da condición humana: a ambición. E é que nese frenesà de cartos que circulan de xeito salvaxe cando pintan ouro, esa ambición que en abstracto poderÃa considerarse como un impulso económico lÃcito, acaba espertando monstros, como o soño da razón de Goya.
España en 2004 era aquel paÃs que aÃnda crÃa na imposible inercia que guÃa a man invisible de Adam Smith, só que esta man, como nos xogos de azar, acaba por arrastralo todo ao banco (entendemos as elites bancarias, ricas, poderosas e outras) guiados pola ambición).
Nesa economÃa convertida nun xogo, os enganos estaban á orde do dÃa, a corrupción andaba coa aquiescencia dos polÃticos a curto prazo (non hai outro tipo), que só entenden que se hoxe funciona ben, o mañá inmediato terá máis votos .
Un escenario perfecto para que Carme Riera nos presente o argumento desta novela, en sintonÃa con esa outra novela súa, Case bodegón. A axente Rosario Hurtado dálle a testemuña nesta ocasión a Helena MartÃnez, unha detective privada que debe descubrir o que lle pasou a un empresario catalán.
A busca de Helena acaba converténdose nun escenario facilmente recoñecible do noso pasado máis recente, o que provocou a nosa situación actual antes do cambio no paradigma económico no que aÃnda non sabemos que horizontes nos esperan.
E é que a trama trasládase a dúas augas, entre o thriller e a crÃtica social, como unha especie de novela criminal dos oitenta, ao estilo de González Ledesma, unha intención moi necesaria neste xénero para recuperar esa idea dunha novela policÃaca cuxa escuridade pende sobre realidades sociais e polÃticas moi próximas.
Que hai máis escuro que a corrupción e falsidade de tantos personaxes que vemos circulando polas noticias? Elocuentes polÃticos que acaban descubrÃndose como ladróns de primeira orde que acaban escapando da xustiza ao amparo da prescrición de delitos ...
AsÃ, unha novela con gran gusto de novela negra e que vén entreter e facer crónica dos nosos tempos. Unha novela brillante con grandes doses de ironÃa para ver o que se move nas altas esferas do poder.
A voz da serea
Nunha escritora versátil como Carme, a sorpresa sempre está garantida. Se a este interesante factor se lle engade o bo traballo dun escritor total, atopamos nesta novela unha alegorÃa do feminismo, ou da bondade, ou da sublimación da fantasÃa e da fábula fronte a tanta ignominia na actualidade.
A protagonista é a pequena serea, si, ese personaxe medio muller e medio peixe que, cando Andersen a publicou alá polo 1837, poderÃa deleitar aos lectores de todo o mundo. Pero a historia tiña as súas carencias, as súas lagoas ou as súas medias verdades.
Carme Riera dálle voz á pequena serea para xustificar a súa abnegación. O amor cego privouna no momento de expoñer as súas explicacións. Agora chega o momento de escoitalo e comprendelo entre o seu papel mitolóxico e unha lectura moito máis actual ... Unha novela que terÃa encantado a José LuÃs Sampedro coa súa transcendental vella serea baixo o brazo.