A vida como secuencia, unha rutina necesaria de feitos realizados. O encontro de amor pleno cara ao desgaste das sabas tantas veces compartida...
Clarisa e Marco son dous mozos con máis presente que futuro. Quizais por iso o seu encontro sexa explosivo. E quizais por iso tamén son capaces de ignorar a distancia sideral que os separa.
Simplemente se atraen e permítense magnetizar. A cuestión é saber se a rutina tamén actuará sobre eles con esa vorágine depredadora de costumes e amor doméstico.
Mentres os acompañas a ambos na súa inesperada viaxe compartida, dubidas de se a súa os vai unir cara a algo máis duradeiro ou se acabará conformando como unha anécdota máis cara á convicción do amor verdadeiro como un estado temporal.
A esperanza nunca se perde. Non polo menos no caso de Marco e Clarisa, cuxas vidas acaban sendo unha sinfonía que sobrevoa a rutina, o esperado, o previsible..., aínda que sexa por máis ou menos tempo.
E é que ás veces, personaxes grises movidos pola inercia saben atopar no amor un brillo que nunca iluminaría aos seres máis afortunados.
Podes mercar o libro Traballo, piso, parella, a novela de Zahara, aquí: