Todo o demais era silencio, de Manuel de Lorenzo

Unha primeira película coma esta de Manual de Lawrence sempre ten algo de baleiro singular na plena satisfacción do seu creador. Porque no lanzamento desta novela que xurdiu como un primeiro achegamento a ese traballo insondable do escritor, as razóns para escribir aparecen no abismo da crítica especializada e na opinión dos lectores. E un deixou tanto antes desa palabra que marca o final da súa historia, que se espera todo o seguinte como unha exposición total, como ecce homo á espera do veredicto da xente.

O desgaste de escribir unha novela pode acabar como unha única incursión neste tipo de prosa. Casos como "A imaxe de Dorian Gray" de Oscar Wilde "The Catcher in the Rye" do polémico Salenger, "Pedro Páramo" de Juan Rulfo ou incluso "A conspiración dos tolos" que se desgastou john kennedy toole.

Non ten por que ser o caso de Manuel de Lorenzo. De feito, é máis que probable que este coñecido xornalista "alternativo", ao que podemos seguir na súa visión máis auténtica entre o humorístico e o crítico da revista JotDown, abra o seu camiño literario xa intuído nos seus artigos. E o certo é que esta primeira novela parece estar chea de grandes historias que poderían levar a esas constantes derivacións das que todo bo autor está a xerar novas e variadas historias.

Por "Todo o demais era silencio", Manuel sitúanos no centro dunha relación entre Julián e Lucía. Ambos emprenden unha viaxe e en cada un deles atopamos o xeito moi diferente de emprender esa transición real que os acaba levando a espazos moi diferentes e distantes ao simple destino da viaxe emprendida.

Quizais ese sexa o mellor soporte narrativo para acabar botando tensións vitais, dúbidas, medos, as pulsións máis intensas. Refírome ás viaxes, á combinación de tempos e espazos cambiantes que as viaxes ofrecen para descolocarnos e afrontar todo o que levamos dentro.

O que ofrece Manuel nesta historia que se move polos tres planos dunha relación: a convivencia por un lado e os universos interiores dos dous personaxes, ás veces cambiantes, debedores do medo e acredores de tempo limitado, equilibrase cunha acción razoablemente próxima. Todos temos que enfrontarnos a eses medos provocados polas perdas. Todos enfrontámonos a crises nas que dubidamos dos pasos que decidimos dar no seu momento para continuar os nosos pasos efémeros en todo o mundo.

Nesta historia viaxamos, especialmente viaxamos no sentido máis completo da palabra. Pasamos de Madrid ás raíces galegas do autor pero acabamos cruzando paisaxes comúns, moi recoñecibles. E ao final da viaxe non nos queda outra que asumir a verdade de todo o que lemos, co arrepío que supón esta sintonía existencialista da nosa condición humana, dada ao azar, dependente e ansiosa de independencia, fascinada pola fugacidade da vida e agarrado polo mal que pode chegar e iso acaba tomando forma nesas nosas obsesións ...

Lucía e Julián somos fráxiles, coma todos nós. E esta é a historia da viaxe cara á súa verdade.

Xa podes mercar o libro Todo o outro era silencio. A primeira novela de Manuel de Lorenzo, aquí: